Στα περίχωρα και στο νομό Ηλείας
με καντήλες και καμάρες κι αχνιστό
το κορμί το ροδαλό της Κοραλίας
είν` απ` όλα τα μνημεία πιο γνωστό.
Κρύβει κούκλα κοκκινάδι, καθρεφτάκι,
αχ, κορίτσι μου τρελαίνεις και παππά,
φέρσου έξυπνα κι ασχήμυνε λιγάκι,
τις πεντάμορφες κανείς δεν αγαπά.
Κοραλία, Κοραλία, Κοραλία,
κάτσε να σκεφτείς,
στην αγάπη κανενός μη γίνεις μία,
ζωντανή μες στο κορμί σου μη θαφτείς.
Τα παιδιά της γειτονιάς την παίρναν μάτι
και μετρούσανε πομπές και ψυχικά,
με δαντέλα, με κορδέλα και κρεβάτι
δέκα έκλεινε το μήνα σπιτικά.
Μα την πάτησε κι αγάπησε το Νίκο,
θύμα εγινε στον πόνο του ενός
κι όταν λύγισε και είπε '' σου ανήκω ''
μια τρομάρα του `ρθε κι έγινε καπνός.
Κοραλία, Κοραλία, Κοραλία
κάτσε να σκεφτείς,
στην αγάπη κανενός μη γίνεις μία,
ζωντανή μες στο κορμί σου μη θαφτείς.
Παναγίτσα μου, την πιάσαν οι κατάρες,
οι γειτόνισσες αρχίσαν τα καρφιά,
κοίτα δέρμα, κοίτα δίπλες, κοίτα ζάρες,
σα νεράκι χήθηκε όλη η ομορφιά.
Στα περίχωρα και στο νομό Ηλείας
τώρα δίχως εραστές και συγγενείς,
το κορμί το ροδαλό της Κοραλίας,
σαν περνά δεν το γνωρίζει πια κανείς.
Κοραλία, Κοραλία, Κοραλία
κάτσε να σκεφτείς,
στην αγάπη κανενός μη γίνεις μία,
ζωντανή μες στο κορμί σου μη θαφτείς.