Στους σταθμούς τους ξεχασμένους - Α. Καλογιάννης

Γεμίσαμε την ξενιτειά
Με γράμματα και χωρισμό
Μια πίκρα που μας έκλεινε
Τον δρόμο για το γυρισμό

Στους σταθμούς τους ξεχασμένους
Όλοι περιμέναμε
Με της μοναξιάς τις βάρκες
Δυο φιλιά από σένανε

Γεμίσαμε την ξενιτειά
Με γράμματα και ανάμνηση
Λίγη πατρίδα πού'φερνε
Το τρένο των επτάμιση

Δεν κλαίω γι αυτά που μου 'χεις πάρει - Α. Καλογιάννης

Σε βρήκα για μια νύχτα μόνη
και πότε θα σε ξαναβρώ,
η θύμησή σου με σταυρώνει
σ' έναν κατάφωτο σταυρό,
η θύμησή σου με σταυρώνει
σ' έναν κατάφωτο σταυρό.

Δεν κλαίω γι' αυτά που μου 'χεις πάρει
γι' αυτά που μου 'χεις αρνηθεί
μου 'χεις χαρίσει ένα φεγγάρι
γαλάζιο, ανείπωτο, βαθύ.
Δεν κλαίω γι' αυτά που μου 'χεις πάρει.

Στη τρυφερή σου την παλάμη
κουρνιάζουν τα χρυσά πουλιά
ποιαν αμαρτία να 'χω κάνει
και μου 'χουν λείψει τα φιλιά,
ποιαν αμαρτία να 'χω κάνει
και μου 'χουν λείψει τα φιλιά.

Δεν κλαίω γι' αυτά που μου 'χεις πάρει
γι' αυτά που μου 'χεις αρνηθεί,
μου 'χεις χαρίσει ένα φεγγάρι
γαλάζιο, ανείπωτο, βαθύ.
Δεν κλαίω για αυτά που μου 'χεις πάρει.