Βροχή μου - Χρήστος Θηβαίος

Βρέχει κι εγώ τυλίχτηκα

σ' αυτή την αγκαλιά

στα σκουριασμένα σύννεφα στα φύλλα

στης βρεγμένης γης τη μυρωδιά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα

μέσα στα χείλια σου εγώ

βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά

τούτο το σώμα που διψά

Βρέχει και στους καταυλισμούς

χορεύουν τα παιδιά

στάζει ο θεός στις προσευχές στο ντέφι

στις καρδιές στα πόδια τα γυμνά

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα

μέσα στα χείλια σου εγώ

βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά

τούτο το σώμα που διψά

Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες

το δρόμο και το νου

και βούλιαξε το βήμα μου ποτάμι

κι άθελά μου με τραβάς αλλού

Ας ήτανε να πνιγώ σαν μια σταγόνα

μέσα στα χείλια σου εγώ

βροχή μου σκέπασε αυτή τη γωνιά

τούτο το σώμα που διψά

Caravanserai - Loreena McKennitt

This glancing life is like a morning star
A setting sun, or rolling waves at sea
A gentle breeze or lightning in a storm
A dancing dream of all eternity

The sand was shimmering in the morning light
And dancing off the dunes so far away
The night held music so sweet, so long
And there we lay until the break of day

We woke that morning at the onward call
Our camels bridled up, our howdahs full
The sun was rising in the eastern sky
Just as we set out to the desert's cry

Calling, yearning, pulling, home to you

The tents grew smaller as we rode away
On earth that tells of many passing days
The months of peace and all the years of war
The lives of love and all the lives of fears

Calling, yearning, pulling, home to you

We crossed the river beds all etched in stone
And up the mighty mountains ever known
Beyond the valleys in the searing heat
Until we reached the caravanserai

Calling, yearning, pulling, home to you
Calling, yearning, pulling, home to you

What is this life that pulls me far away
What is that home where we cannot reside
What is that quest that pulls me onward
My heart is full when you are by my side

Calling, yearning, pulling, home to you
Calling, yearning, pulling, home to you

Nα θυμάσαι - Ασλανίδου Μελίνα

"Οι αγάπες είναι θάλασσες", κάποια νύχτα μου `χες πει

Τη ζωή μου όμως χάλασες, που `χεις εξαφανιστεί

Πάνε χρόνια που ναυάγησα στο βαθύ σου το φιλί

Να σε ξεπεράσω άργησα και φοβάμαι πιο πολύ;

Να θυμάσαι πως μου έλειψες κι ότι σ’ αγαπώ πολύ

Θα `μαι εδώ κι ας μ’ εγκατέλειψες, 

θα σε νοιάζομαι ολόκληρη ζωή

Να θυμάσαι πως δεν ξέχασα τα γλυκά σου τα φιλιά

Κι αν απ’ τη ζωή μου σ’ έχασα

θα `σαι πάντα εδώ, αγάπη μου παλιά;

"Οι αγάπες είναι θάλασσες", κάποια νύχτα μου `χες πει

Για να σε θυμάμαι άφησες των χειλιών σου τη σιωπή

Να θυμάσαι πως μου έλειψες κι ότι σ’ αγαπώ πολύ

Θα `μαι εδώ κι ας μ’ εγκατέλειψες, 

θα σε νοιάζομαι ολόκληρη ζωή

Να θυμάσαι πως δεν ξέχασα τα γλυκά σου τα φιλιά

Κι αν απ’ τη ζωή μου σ’ έχασα

θα `σαι πάντα εδώ, αγάπη μου παλιά;

Νυχτερινό παζάρι στο Μαρακές - Καλλιόπη Βέτα

Μέσα σε κύκλους πρόσωπα λάμπουν

Κομμάτι σελήνης, πληγή του ουρανού

Βάρδοι τυμπάνων καρδιές ραγίζουν

Κι όλοι σωπαίνουν στο χορό του καπνού

Θες τη μορφή μου μάσκα κι εικόνα

Κλάμα ανθρώπου, σκέψεις του νου

Ψάξε σε σένα να βρεις εμένα

Είμαι η όψη δικού σου Θεού

Υφαντές ιστορίες, μοίρα γραμμένη

Μόνη αλήθεια η τιμή του χρυσού

Χαλί η μαγεία στο χώμα απλωμένη

Αμαρτίας παζάρι νυχτερινό

Θες τη μορφή μου μάσκα κι εικόνα

Κλάμα ανθρώπου, σκέψεις του νου

Ψάξε σε σένα να βρεις εμένα

Είμαι η όψη δικού σου Θεού

Σε πάπυρο είναι η γνώση δοσμένη

Φωνή σιωπηλή ακούς να μιλά

Τη φέρνει άσπρο άτι από το Νείλο

Στο φως της φλόγας η κόμπρα γελά

Θες τη μορφή μου μάσκα κι εικόνα

Κλάμα ανθρώπου, σκέψεις του νου

Ψάξε σε σένα να βρεις εμένα

Είμαι η όψη δικού σου Θεού

Ο κόσμος είναι ένα βουνό - Παντελής Θαλασσινός

Ο κόσμος είναι ένα βουνό

τα λόγια του πετούνε

Αντιλαλούνε στις πλαγιές

Σε μας ξαναγυρνούνε

Καλύτερα να μη μιλάς

κακές αν κάνεις σκέψεις

Μα αν συλλογάσαι όμορφα

είναι χρυσές οι λέξεις

Mα, αν συλλογάσαι όμορφα...

Ο κόσμος είναι ποταμός

και θάλασσα που αφρίζει

άμα μολύνεις το νερό

Πια, δε σε καθαρίζει

Καλύτερα να μη μιλάς

αν δεν πολυκατέχεις

Μα αν ξέρεις, μην κρατάς κρυφό

τον θησαυρό που έχεις

Μα αν ξέρεις, μην κρατάς κρυφό..

Μικρές περιπλανήσεις - Μικρές Περιπλανήσεις

Μικρές περιπλανήσεις μ’ εκείνους που δεν ήρθαν

στις άδειες ώρες θ’ ακουμπήσεις θα χαθείς

ψεύτικα σαν στολίδια τα λόγια σου λυγάνε

πώς να σωθείς

Της πρώτης μου αγάπης τις ωραίες τις στιγμές

πού να τις βρω

κοντά μου πάντα θα’ ναι

στο δρόμο στο λιμάνι στο σταθμό

Στο παγωμένο χέρι στον αποχωρισμό

στα θλιμμένα τα βράδια στον καφέ τον πρωινό

Φθαρμένες παραστάσεις ένας αγέρας κλαίει

σχεδία η ζωή δε θα προφτάσεις αλλού να πας

στο κρύο άδειοι δρόμοι η πόλη κρυφά γελάει

να μ’ αγαπάς

Μόνο εσύ - Αλέκα Κανελλίδου

Σήμερα που όλα είν’ εφήμερα πια
Ζούμε για μία στιγμή, μια διαδρομή
Τα όνειρα που’ χα παιδί
αναμνήσεις γι’ ανταμοιβή
Μόνη μου ελπίδα εσύ, μόνο εσύ.

Έλα κοντά μου εδώ
στη σκληρή μοναξιά μου
Έλα κοντά για να βρω
καταφύγιο καρδιά μου
Κάθε στιγμή μαζί
θα’ σαι παρηγοριά μου
Έλα κοντά μην αργείς
έλα καρδιά μου.

Ξύπνησαν, οι φόβοι μου με ξύπνησαν
Κοίταξα τον ουρανό, τ’ αύριο πολύ μακρινό
Πήρα ένα κομμάτι χαρτί και ζωγράφισα μια φυλακή
Τ’ άγγιγμά σου μια ανάσα ζωής, μόνο εσύ.

Sacrifice - Elton John

It's a human sign
When things go wrong
When the scent of her lingers
And temptation's strong

Into the boundary
Of each married man
Sweet deceit comes calling
And negativity lands

Cold cold heart
Hard done by you
Some things look better baby
Just passing through

And it's no sacrifice
Just a simple word
It's two hearts living
In two separate worlds
But it's no sacrifice
No sacrifice
It's no sacrifice at all

Mutual misunderstanding
After the fact
Sensitivity builds a prison
In the final act

We lose direction
No stone unturned
No tears to damn you
When jealousy burns

Στο καφέ "γκρέκο" - Νένα Βενετσάνου

Το καφέ "Γκρέκο" ανοιχτό με τη σάλα στρωμένη

να `ρθουν παρέα οι φίλοι να πιούνε καφέ, 

να `ρθουν κι αυτοί που στη γη μείναν τιμωρημένοι

να πουν τραγούδια της τζαζ που τα βάφτισαν μπλε.

Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο" 

τόπος συνάντησης όλων, εκλεκτών και θνητών.

Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο"

δίαυλος ερωτευμένων και βωμός εραστών.

Πάνω στον τοίχο παλιά ζωγραφιά σε λιμάνι, 

άσπρα τραπέζια μικρά και μια πίστα μπροστά.

Για την αγάπη ξανά χύνεται το μελάνι

πριν το μετάξι σχιστεί σε ζεστή αγκαλιά.

Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο" 

δάσος μικρό της αγάπης, πηγή των ρυθμών.

Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο"

σύναξις στίχων και λόγων, συντροφιά ποιητών.

Το καφέ "Γκρέκο" ανοιχτό δυνατό μες στη μνήμη

έχει στις δυο του γωνιές Δύση κι Ανατολή, 

γράφει στη μια του πλευρά καφενείο "Ειρήνη"

που οι ελπίδες λαών την κρατούν ζωντανή.

Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο" 

κόσμος καινούργιος γεννιέται μα ξυπνά ο παλιός.

Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο" 

ζήτημα πάντα ανοιχτό στη ζωή καθ’ ενός.

Με το μικρό μου φτερό θα `θελα να πετάξω, 

δείκτες μετρούν και γυρίζουν τις ώρες στη γη.

Δώδεκα κι ένα λεπτό προσπαθώ να προφτάσω, 

μία κι αρχίζουν ξανά οι παλιοί αριθμοί.

Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο" 

είναι μια φλέβα στο χέρι, ποταμός πορφυρός.

Αϊ αϊ Αϊ αϊ Αϊ αϊ το καφέ "Γκρέκο" 

δεν είναι τόπος ν’ ανήκει στα δεσμά κανενός.

Βόσπορος - Μάριος Φραγκούλης

Τα πνεύματα επιστρέφουνε τις νύχτες

φωτάκια από αλύτρωτες ψυχές

κι αν δεις εκεί ψηλά στις πολεμίστρες

θα δεις να σε κοιτάζουνε μορφές

Και τότε ένα παράπονο σε παίρνει

και στα καντούνια μέσα σε γυρνά

η Πόλη μια παλιά αγαπημένη

που συναντάς σε ξένη αγκαλιά

Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο

αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου

Την βρήκα στις στροφές των ποιημάτων

με τις βαριές χανούμισσες να ζει

και ρίχνω μες στο στόμα των αρμάτων

την κούφια μου αλήθεια τη μισή

Θέλω να πιω όλο το Βόσπορο

αλλάζουνε εντός μου τα σύνορα του κόσμου

"Μελίνα" (Δεν σε φοβάμαι) - Μελίνα Ασλανίδου

Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες, 

κρατάω μαχαίρι, 

έχω στα στήθια μου τους στίχους του Σεφέρη, 

έχω του Γκάτσου την Αμοργό, 

έχω τον Κάλβο, τον Σολωμό.

Δε σε φοβάμαι.

Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες, 

φύγε Μελίνα, 

έχω έναν ήλιο φυλαχτό απ’ τη Βεργίνα, 

έχω τον Όλυμπο, τον Υμμητό, 

το Παλαμίδι, την κύρα της Ρω.

Δε σε φοβάμαι.

Δε σε φοβάμαι, 

δε σε φοβάμαι, 

με την Ελλάδα εγώ ξυπνάω

και κοιμάμαι.

Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες, 

φύγε σου λέω, 

έχω μια θάλασσα αγάπες στο Αιγαίο, 

έχω στην Κρήτη ένα Θεό, 

ένα ακρωτήρι κι ένα σταυρό.

Δε σε φοβάμαι.

Δε σε φοβάμαι κι ας μου λες, 

φύγε απ’ τη μέση, 

έχω ένα δέντρο στην Επίδαυρο φυτέψει, 

έχω μια ορχήστρα κι ένα βωμό, 

έχω το λόγο μου τον τραγικο.

Δε σε φοβάμαι

Καταμεσίς του χάους - Χ. Αλεξίου & Λ. Μαχαιρίτσας

Αγόρασα ένα κτήμα στη μέση τ'ουρανού

Μακριά του κόσμου ετούτου και του παντοτινού

Μ' ένα χρυσό βαρκάκι μες στα διαμαντικά

Καταμεσίς του χάους θα βγαίνω στ' ανοιχτά

Και θα ψαρεύω τ' άστρα που ζουν στη λησμονιά

Και όσες αμαρτίες βγαίνουν κάθε χρονιά

Θα 'χω κι ένα κηπάκι και μια μικρή αυλή

Να πίνω καφεδάκι με την ανατολή

Το σπιτάκι μικρό να χωράει τα φτερά σου

και θα βάλω ψηλά μια παλιά ζωγραφιά σου

Κι αν δεν έρθεις ποτέ στο παντού θα υπάρχεις

Και με δόξα διπλή μες τον ύπνο μου θα 'ρθεις

Πάντα εσύ,πάντα εσύ με σπαθί και με στέμμα

Με διαμάντια και φως της καρδιάς μου το αίμα

Πάντα εσύ, πάντα εσύ και ψηλά στην ζωή μου

Στον Παράδεισο εσύ που ήσουν η κόλασή μου

Στη μέση του πελάγου θα χτίσω μια εκκλησιά

Για να δοξάζει εσένα μ' αγγέλλους μοιρασιά

Θα χτίσω και σπιτάκι μ' εφτά τις κλειδαριές

Κι εφτά χρυσές σημαίες για τις κακοκαιριές

Και θα 'χω και σκαλάκια, σκαλιά υπομονής

Να κάθονται πουλάκια μιας άρρωστης ζωής

Αυτής που μου 'χεις δώσει σα δώρο σκοτεινό 

Και το 'χεις πια προδώσει για να μη σε ξεχνώ

Το σπιτάκι μικρό να χωράει τα φτερά σου

και θα βάλω ψηλά μια παλιά ζωγραφιά σου

Κι αν δεν έρθεις ποτέ στο παντού θα υπάρχεις

Και με δόξα διπλή μες τον ύπνο μου θα 'ρθεις

Πάντα εσύ, πάντα εσύ με σπαθί και με στέμμα

Με διαμάντια και φως της καρδιάς μου το αίμα

Πάντα εσύ,πάντα εσύ και ψηλά στην ζωή μου

Στον Παράδεισο εσύ που ήσουν η κόλασή μου

Έχω άνθρωπο - Γιώτα Νέγκα

Αν δε βρήκαν τα κομμάτια μου στους δρόμους

αν ξεφεύγω από κλέφτες κι αστυνόμους

αν ακόμα τραγουδώ, ξέρω εγώ που το χρωστώ.

Έχω άνθρωπο

έχω άνθρωπο, σκιά μου

τόσο δίπλα και μακριά μου.

Έχω άνθρωπο

έναν άνθρωπο δικό μου

φύλακα και άγγελό μου.

Αν περπάτησα σε δρόμους λασπωμένους

αν αγάπησα τρελούς και κολασμένους

αν ακόμα τραγουδώ

ξέρω εγώ που το χρωστώ.

Έχω άνθρωπο

έχω άνθρωπο, σκιά μου

τόσο δίπλα και μακριά μου.

Έχω άνθρωπο

έναν άνθρωπο δικό μου

φύλακα και άγγελό μου.

Πόσο λίγο με ξέρεις - Ευριδίκη

Ναι, ναι ειμ’ εγώ που όταν πονάς

Διώχνω μακριά τα σκοτάδια

Ναι, ναι ειμ’ εγώ που όταν γελάς

Σε πλημμυρίζω με χάδια

Μη, μη με κοιτάς αίμα κυλάει

Απ’ τα μάτια που σου’ χω χαρίσει

Μη, μη με ρωτάς ξέρεις τι φταίει

Και δεν υπάρχει άλλη λύση

Μη, μη μ’ ακουμπάς σκόνη θα βρεις

Σε κάθε γωνιά του κορμιού μου

Αγάπη για δύο στο φτηνό πανδοχείο

Του βασανισμένου μυαλού μου

Μη, μη μου μιλάς όλο ζητάς

Κι όσο ζητάς εγώ δίνω

Ναι το ’πα ξανά μ’ αυτή τη φορά

Στ’ αλήθεια σ’ αφήνω

Πόσο λίγο με ξέρεις

Ναι, ναι ειμ’ εγώ που όταν πονάς

Διώχνω μακριά τα σκοτάδια

Ναι, ναι ειμ’ εγώ που όταν γελάς

Σε πλημμυρίζω με χάδια

Μη, μη με κοιτάς αίμα κυλάει

Απ’ τα μάτια που σου’ χω χαρίσει

Μη, μη με ρωτάς ξέρεις τι φταίει

Και δεν υπάρχει άλλη λύση

Μα δε θα κρυφτώ, απόψε θα βγω

Σαν ήλιος τη νύχτα να διώξω

Και μετά τη βροχή θα βγω το πρωί

Σαν τρελό ουράνιο τόξο

Ναι, ναι σ’ αγαπώ μα δεν μπορώ

Άλλο κοντά σου να μείνω

Ναι το ’πα ξανά μ’ αυτή τη φορά

Στ’ αλήθεια σ’ αφήνω

Θα 'θελα - Κλεονίκη Δεμίρη

Μ'ένα τραγουδάκι

τόσο δα μικρό

όσα δεν σου είπα

θα στα ξαναπώ.

Στου έρωτα τα λάθη

θέλω να χαθώ

στ'ουρανού τα βάθη

να ξενιτευτώ.

Θα'θελα να ήμουν

μια χλωμή σκιά

χρώματα που σβήσαν

σε παλιό καμβά.

Μεσ' τα όνειρά σου

όνειρο και γω

μια μικρή σταγόνα

στον ωκεανό.

Τίποτα μικρό μου

μη σ'ανησυχεί

ότι μας πληγώνει 

δεν θα ξαναρθεί.

Ξεχασμένοι ίσκιοι

λόγια σιωπηλά

λέξεις που χαθήκαν

σ'άστρα σκοτεινά.

Ανεμολόγιο - Γιώργος Νταλάρας

Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε

είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα

και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε

στο εξής θα παίζουμε σ΄ αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα

Κάτω οι σημαίες στις λεωφόρους που παρελάσαμε

άλλαξαν λέει τ΄ ανεμολόγια και οι ορίζοντες

μας κάνουν χάρη που μας ανέχονται και που γελάσαμε

τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες

Βγήκαν δελτία και επισήμως ανακοινώθηκε

είμαστε λάθος μες το κεφάλαιο του λάθος λήμματος

ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε

κι οι εξεγέρσεις μας είναι εν γένει εκτός του κλίματος

Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε

τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα

όνειρα ξένα ράκη αλλότρια ζητωκραυγάσαμε

και τώρα εισπράττουμε απ΄ την εξέδρα μας βροχή δεκάρικα

Ξέσκισε η πόρνη η ιστορία αρχαία οράματα

τώρα για σέρβις μας ξαποστέλνει και για χαμόμηλο

την παρθενιά της επανορθώσαμε σφιχτά με ράμματα

την κουβαλήσαμε και μας κουβάλησε στον ανεμόμυλο

Η Ωκεανώ - Γιάννης Λάρδης

Με μια μικρούλα Σαντορίνη στα μαλλιά,

βγαίνει στα βράχια η γαλάζια Ωκεανώ,

τρέχει στ' απέραντο έχει γίνει μια σταλιά,

τρυπάει το φως κι ακροβατεί στον ουρανό.

Φεύγει με μπάντες αγαλμάτων στον αγέρα

που ακολουθούνε των αγγέλων τα πατήματα,

Ωκεανώ, νύφη με μαύρη μπομπονιέρα,

επταετής δε σε χωράν της γης τα μνήματα.

Με μια μικρούλα Σαντορίνη στα μαλλιά,

κάθε Σεπτέμβρη η γαλάζια Ωκεανώ,

πέφτει απ' τα βράχια και ζητάει μια αγκαλιά,

Αύγουστος φέτος ας μη πέσει στο κενό.

Με μια κιθάρα πάλι φεύγω θαλασσιά,

με δυο φτερά και με μια λάμπα της θυέλης,

να γράφω ύμνους πάνω απ' τ' άγονα νησιά

και θα με δεις μόνο στ' αλήθεια αν το θέλεις.

Να βγαίνω έφιππη τις νύχτες αστραπή,

να 'χω στη σέλα μου κεντήσει Αμαρυλλίδες,

το δηλητήριο να θυμάμαι που έχω πιει,

μες τ' άδεια χρόνια που ανθίζουνε παγίδες.

Εδώ πεθαίνω ακόμα σαν τον Ιλισό,

που έχει στραγγίξει στη κατάρα του τοπίου,

φρεζιές που κόπηκαν στο δίσκο το χρυσό,

τα όνειρά μου στη θυσία του Θησείου.

Σαν αναμμένο ρόδι θα 'ρθω μια βραδιά,

ν' ανοίξω πάνω απ' τη πανώρια Σαντορίνη,

να δουν αυτοί που τους απόμεινε καρδιά,

κόκκινα τ' άστρα όλα γύρω απ' τη Σελήνη.

Να 'χουν να λεν' ξανά για θαύματα οι παλιοί,

στο πισωγύρισμα των κόσμων και των χρόνων,

καθώς χαράζει ωστική Ανατολή, 

στις διασπάσεις των ατόμων, των δαιμόνων

To τραγούδι της λίμνης - Τάνια Τσανακλίδου

Μεσ' στο νερό ψάρι χρυσό γλιστράς

κι εγώ ψαράς με δίχτυ αδειανό

Θάλασσα εσύ κι εγώ ο ναυαγός σου

Στην αγκαλιά σου πεθαίνω και ζω

Είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο

Εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς

Είσαι βοριάς, παγώνεις τα φτερά μου

Κι ύστερα μ' ένα φιλί ψηλά με πας

Κρατάς εσύ τιμόνι και πανιά

Κι εγώ παιδί χαμένο μοναχό

Μάγισσα εσύ κι εγώ ακόλουθός σου

Χωρίς εσένα δεν ξέρω να ζω

Είσαι νοτιάς κι εγώ πουλί χαμένο

Εκεί που θέλεις με πηγαίνεις, με πετάς

Είσαι βοριάς, παγώνεις τα φτερά μου

Κι ύστερα μ' ένα φιλί ψηλά με πας

Κουρασμένη Νεράιδα - Νένα Βενετσάνου

Κουρασμένη νεράιδα

στης λίμνης το βράχο κοιμάται

Χάραξε η μέρα βγήκε ο ήλιος

μα μην την ξυπνάτε

Χτες το βράδυ είχανε γάμο

στεφανώματα πάνω στην άμμο

Το λευκό της μαντήλι 

το χάρισε πάει

σ’ έναν νέο 

στο χρώμα του Μάη

Κι αν αυτός δε γυρίσει

το μαντήλι ν’ αφήσει

η νεράιδα των βράχων

μονάχη θα σβήσει

Τα λευκά της τα πέπλα 

βρεγμένα

στης αυγής τον αέρα

δοσμένα

Βαλς για ένα φιλί - Ελεωνόρα Ζουγανέλη

Μου αρέσουν οι βρεγμένοι δρόμοι...

τα φώτα της πόλης....

τα σκοτεινά αρώματα....

οι παλιές σκάλες των σπιτιών....

οι αιώνιοι έρωτες....

τα λαμπερά βλέμματα....

οι ασπρόμαυρες ταινίες......

Τα φθαρμένα βελούδα....

τα μισά μου κραγιόν....

οι χαμένες βαλίτσες.....

σε ομίχλες σταθμών.....

Σα μια αφίσα ρετρό με φιλούσες 

κι εγώ είχα κλείσει τα μάτια....

Και χάθηκα σ' αυτό!!!

Το παθιασμένο φιλί....

ξεπλένει τώρα η βροχή!

Δε με νοιάζει αν φοβήθηκες, μετάνιωσες ή είχες πιει!!!

Σε μιαν άλλη εποχή θα ήταν η αρχή....

Στα φιλιά που σκοτώνουν, ενός λεπτού σιγή!!!

Έκλαψα γυρνώντας....

όλα αλλάζαν σκληρά....

με ματωμένα ξυράφια ο αέρας χτυπά....

κάνει κρύο, όλα τελειώσαν πια!!!

Τώρα μισώ...

Τα φθαρμένα βελούδα....

τα μισά μου κραγιόν.....

τις σκισμένες σελίδες.....

και το φως των κεριών......

Τις θλιμμένες κοπέλες με τσιγάρο ή ποτό....

που πια μόνες χορεύουν ένα βαλς για δυο!

Μα αν θέλεις να με σώσεις....

να έρθεις να μ' αποτελειώσεις....

Φίλησέ με ποθώ να πεθάνω!!!

Γλύτωσέ με από αυτό τον χορό!!!

Χαμένοι δρόμοι - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Δρόμοι, που μεγάλωσα μαζί σας, 

και τα όνειρα στις πέτρες σας, τα έκρυψα.

Δρόμοι, που ματώθηκα με φίλους, 

και σε μια αγκαλιά σας μέσα, μόνος έκλαψα.

Χαμένοι δρόμοι, όσο κι αν έψαξα να βρω, κάτι παλιό, κάτι να μου θυμίζουνε.

Χαμένοι δρόμοι, πόσα θλιμμένα μυστικά, 

πόσες ζωές, πόσα τραγούδια, ψιθυρίζουνε.

Όλα μου λείπουνε, οι μυρωδιές απ’ τα παράθυρα τα ανοιγμένα, 

όλα μου λείπουνε, τα γιασεμιά και τα τριαντάφυλλα τα ανθισμένα.

Τα ροζ φουστάνια κι οι κορδέλες στα μαλλιά, 

και το ραδιόφωνο να παίζει, τις Κυριακές τα λαϊκά.

Μόνος, μέσα στο σύννεφο το γκρι, 

ψάχνω την παιδική αυλή, μα δεν τη βρίσκω.

Μόνος, με μια σημαία Ελληνική, 

την εθνική μας τη γιορτή, γιορτάζω σε μια ντίσκο.

Μόνος, βλέπω αεροπλάνα να περνούν, 

και κάποιοι να χειροκροτούν, μα ο ουρανός βουρκώνει.

Μόνος, κι έτσι όπως φτάσαμε ως εδώ, 

φοβάμαι αύριο τι θα δω, στου κόσμου την οθόνη.

Όλα μου λείπουνε, οι μυρωδιές απ’ τα παράθυρα τα ανοιγμένα, 

όλα μου λείπουνε, τα γιασεμιά και τα τριαντάφυλλα τα ανθισμένα.

Τα ροζ φουστάνια κι οι κορδέλες στα μαλλιά, 

και το ραδιόφωνο να παίζει, τις Κυριακές τα λαϊκά.

Η αγάπη πάει μονάχη - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Έτσι είν' η αγάπη σαν βήματα έξω την πόρτα,
σαν τη βροχή που γλιστράει στου πάρκου τα φώτα,
μέσα στη νύχτα σε ψάχνει πιο μόνη από πρώτα,
θέλει να βρει κουράγιο να στο πει.

Έτσι είν' η αγάπη ένας άνεμος σ' άδεια μπαλκόνια,
όνειρα αφήνει, όταν φεύγει και κρύα σεντόνια,
μες στους σταθμούς ταξιδεύει σε γκρίζα βαγόνια
και μένει πάλι μόνη στη σιωπή.

Αχ η αγάπη πάει μονάχη,
αχ η αγάπη πάει.

Όταν η αγάπη τελειώνει, ζητάει να φύγει,
ξέρει σ' αυτό το παιχνίδι, πως ήτανε λίγη
κι όταν ξανά στο σκοτάδι σιωπή την τυλίγει,
μόνη τους δρόμους παίρνει να σωθεί.

Αχ η αγάπη πάει μονάχη,
αχ η αγάπη πάει.