Να βάλω τα μεταξωτά - Μελίνα Κανά

Μέρες βαριές χοντρές ψιχάλες
πάνω σε χάπια και μπουκάλες
δε θα γυρέψω νοσηλεία
στα σινεμά και στα βιβλία

Πάω ν' αδειάσω το τασάκι
κι αυτό το σκούρο σου σακάκι
θα το πετάξω απ' το μπαλκόνι
να βρει κανέναν που κρυώνει κι εγώ...

Να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει
στα εργοστάσια μπροστά και στα σκουπίδια πλάι
να μπερδευτώ με τους εργάτες
να πω τον πόνο μου στις γάτες
και στη φουφού του καστανά
στάχτη να γίνεις σατανά

Έχει ψυχρούλα και μ' αρέσει
κι αν δε μου πάει θα σπάσω μέση
η αγάπη πάει με μπαστούνι
κι εγώ με γκάζια στο τακούνι

Το άσθμα μου κι ο βρυχηθμός μου
στα ραδιόφωνα του κόσμου
με τρύπια βάρκα και ναυτία
βγαίνω λοιπόν στην πειρατεία κι εγώ...

Να βάλω τα μεταξωτά και να φυσάει
στα εργοστάσια μπροστά και στα σκουπίδια πλάι
να μπερδευτώ με τους εργάτες
να πω τον πόνο μου στις γάτες
και στη φουφού του καστανά
στάχτη να γίνεις σατανά

Γέλα ψυχή μου - Μελίνα Κανά

Η Μελίνα Κανά γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, απ’ όπου πήρε το πτυχίο της. Με το τραγούδι άρχισε να ασχολείται από τα φοιτητικά της χρόνια. Το 1987 εμφανίζεται στο Πλατώ της Θεσσαλονίκης, μια συνεργασία που θα διαρκέσει τέσσερα χρόνια. Την περίοδο αυτή γνωρίζεται με τον μεγάλο συνθέτη Σταύρο Κουγιουμτζή και συνεργάζεται μαζί του. Υπήρξε μαθήτρια τουΝίκου Μαμαγκάκη και το καλοκαίρι του 1989 συμμετέχει στις καλοκαιρινές συναυλίες του Νίκου Παπάζογλου. Την περίοδο αυτή γνωρίζεται με τον Σωκράτη Μάλαμα.

 Γέλα ψυχή μου τα τρένα περνούν
τα μάτια αρπάζουν και μόνο έτσι ζουν
γέλα κυλάει ο καιρός

Γέλα ψυχή μου και βγες να σε δουν
σαν σβήνει η μέρα χαρές θες να `ρθουν
γέλα κυλάει ο καιρός

Μη με προδώσεις δεν έχω μιλιά
μη μου φορτώσεις σκισμένα πανιά
σημάδια είν’ όλα το ξέρω καλά
σημάδια οι σκέψεις άγρια πουλιά

Γέλα ψυχή μου και κοίτα ψηλά
σαν έρθει η ώρα θα έρθει απλά
γέλα κυλάει ο καιρός

Γέλα ψυχή μου και πες δυνατά
δεν ήμουν μόνη σε βρήκα ξανά
γέλα κυλάει ο καιρός

Μη με προδώσεις δεν έχω μιλιά
μη μου φορτώσεις σκισμένα πανιά
σημάδια είν’ όλα το ξέρω καλά
σημάδια οι σκέψεις άγρια πουλιά