Ζητείται φίλος - Κώστας Χατζής

Ζητείται φίλος που να ξέρει να γελάει

Ζητείται φίλος με μεγάλη αμοιβή

Σπάνιο είδος στον αιώνα που γυρνάει

Σπάνιο είδος κι η φιλία ακριβή

Ζητείται κάστρο σμιλεμένο με γρανίτη

Για να στεγάσω του ανέμου την γενιά

Κι εκείνο το άστρο που το λένε αποσπερίτη

Να το κρεμάσω για λυχνάρι στη γωνιά

Όποιος θέλει να με βρει

να μου στείλει μια γραφή 

ταχυδρομική θυρίδα η ελπίδα

Όποιος θέλει να με βρει

να μου στείλει μια γραφή 

ταχυδρομική θυρίδα η ελπίδα

Ζητείται χώμα μακριά από την Αθήνα

Για να φυτέψω μια τριανταφυλλιά

Ζητείται χρώμα από γαρούφαλα και κρίνα

Να ζωγραφίσω ένα δάσος με πουλιά

Ζητείται αγάπη που να ξέρει από φεγγάρια

Ζητείται αγάπη με του ήλιου τις χαρές

Κι όταν το απόβραδο θα ανάβουν τα φανάρια

Να μην φοβάμαι των ανθρώπων τις σκιές 

Όποιος θέλει να με βρει

να μου στείλει μια γραφή 

ταχυδρομική θυρίδα η ελπίδα

Όποιος θέλει να με βρει

να μου στείλει μια γραφή 

ταχυδρομική θυρίδα η ελπίδα

Κι όμως σ αγαπώ - Κώστας Χατζής

Ύστερα από τόσα χρόνια πέρασα εχτές το γιόμα

απ' το σπίτι το παλιό κει π' αφήσαμε κι δυο

από ένα χωρισμό

Και με πιάσανε τα δάκρυα λες και ήτανε εχθές

ήταν βέβαια νευρικό δεν μπορεί να σ' αγαπώ

ίσως συμπτωματικό δεν μπορεί να σ' αγαπώ

ήταν μάλλον νευρικό

Ύστερα από τόσα χρόνια σήμερα συγκεκριμένα

κοίταζες κάποια βιτρίνα κι έτρεξα να σ' αγκαλιάσω

φιλικά να σου μιλήσω και δεν ήσουνα εσύ

Κι έκλαψα για μια στιγμή λες κι ακόμα σ' αγαπώ

ήταν συμπτωματικό δεν μπορεί να σ' αγαπώ

ήταν μάλλον νευρικό

Ύστερα από τόσα χρόνια σ' είδα απόψε στ' όνειρό μου

κράταγες ένα λουλούδι και με φίλησες στο στόμα

και μου γύρισες την πλάτη κι έφυγες όπως και πρώτα

Ξύπνησα μες στα χαράματα και με πήρανε τα κλάματα

λες κι ακόμα σ' αγαπώ

λες κι ακόμα σ' αγαπώ

λες κι ακόμα σ' αγαπώ

Ύστερα από τόσα χρόνια δε συνήθισα ακόμα

το να ζω χωρίς εσένα κι όλο την καρδιά παιδεύω

κι όλο τήνε κοροϊδεύω τάχα πως δε σ' αγαπώ

είναι μάλλον νευρικό ή και συμπτωματικό

κι όμως σ' αγαπώ σ' αγαπώ σ' αγαπώ