Δυο ζωές για σένα δίνω - Καλλιόπη Βέττα

Στα παράθυρα του κόσμου

γύρεψα να σε ‘βρω φως μου

δρόμο παίρνω δρόμο αφήνω

δυο ζωές για σένα δίνω.

Κλείνω τα μάτια και θαρρώ

πως βρίσκεσαι κοντά μου

εικόνα ανεξίτηλη

στη μνήμη στην καρδιά μου.

στη μνήμη στην καρδιά μου.

Σφαλισμένα παραθύρια

γκρεμισμένα τα γεφύρια

κάστρα ορθώνονται μπροστά μου

πέλαγα ολόγυρα μου.

Τα χέρια απλώνω μάτια μου

στην άϋλη μορφή σου

κι όλα τα κάστρα γκρέμισα, 

και τα γεφύρια στέριωσα

και βρίσκομαι μαζί σου.

Πέλαγα - Σαββέρια Μαργιολά

Του κόσμου τον παλιό καημό το πρωί

τον δένεις στο πλευρό σου

και το ξεχνάς που σ’ αγαπώ γιατί

κλειδώνεις τ’όνειρό σου

Ξέρω πως έφαγες πικρό ψωμί

στον πιο γλυκό καιρό σου

μα κι η αγάπη ψάχνει αφορμή

ν’αλλάξει εποχή

Ξέρω μια θάλασσα κρυφή, βαθιά και άγνωστη

φέρε τη μοίρα σου εδώ σαν φως και άπλωσ’τη

εγώ θα βάλω άνεμο κι εσύ το δάκρυ σου

κι έλα να βγούμε στ’ανοιχτά για την Ιθάκη σου

Δεν έχει ο κόσμος μόνο γκρι μη το λες

κι οι άνθρωποι δε μοιάζουν

και πριν αλλάξουν οι καιροί μη κλαις

πρώτα οι καρδιές αλλάζουν

Έχει δρομάκια λένε ο ουρανός

που σε δυο μάτια βγάζουν

κι είναι στο χέρι λένε καθενός

να μπει να πάρει φως