Σκιές και χρώματα - Ελευθερία Αρβανιτάκη

Είναι κάτι αγάπες μου

που σηκώνω στις πλάτες μου, 

είναι χέρια που κράτησα

κράτα με 

σαν πουλάκια τ' άφησα.......

Είναι κάτι στον άνθρωπο

τρυφερό κι απάνθρωπο

και ο κόσμος παράξενος

γυάλινος 

σκοτεινός και διάφανος.......

Είν' ο κόσμος δύσκολη γραφή

όλο σβήνεται

κι αν δεν διαβαστεί με την αφή

τίποτα δε γίνεται.......

Είναι λύπες που ξέχασα

και χαρές που δεν έζησα, 

είναι χρόνια που φύγανε

μίλα μου 

πες μου που πήγανε...........

Είναι φίλοι που χάθηκαν

και φωνές που μου στάθηκαν, 

είναι μάτια που φίλησα 

μάτια μου 

κι από φως ξεχείλισα........

Είναι σπίτια που έχασα

και ποτέ δεν τα ξέχασα, 

ένα σχήμα που μπόρεσα

σώμα μου 

κι άλλα που δε χώρεσα.........

Είναι κάτι στον άνεμο

μυστικό και παράνομο

που τρελαίνει τα σώματα

πόνα τα 

με σκιές και χρώματα..........

Πόσο σε θέλω απόψε - Χατζής Κώστας

Η σφαίρα λάμπει ασήμι που απλώνει στον πλανήτη,

στα μάτια πέφτει πάχνη στο φως του αποσπερίτη,

ζευγάρια αγκαλιασμένα,πουλιά που τιτιβίζουν,

και τα δικά μου μάτια με δάκρυα πλημμυρίζουν.

Πόσο σε θέλω απόψε, αχ! πόσο, πόσο σε ζητώ,

καθώς η νύχτα ορμάει μεσ΄ στην ψυχή μου

που δε σ΄ έχω φως μου.

Η νύχτα σε ζητάει, σε θέλει η μοναξιά μου,

η νύχτα που σκορπάει στα χείλια την καρδιά μου,

θλιμμένο το φεγγάρι μου μοιάζει δακρυσμένο,

που αλλάζεις μαξιλάρι κι εγώ αργοπεθαίνω,

δεν έχει μέτρο ο χρόνος για να τον μετρήσω,

μετράει διπλά ο πόνος, εγώ κι α΄τός θα ζήσω.

Πόσο σε θέλω απόψε, αχ! πόσο, πόσο σε ζητώ,

καθώς η νύχτα ορμάει μεσ΄ στην ψυχή μου

που δε σ΄ έχω φως μου.

Μεγάλο θαύμα είναι το θαύμα αυτού του κόσμου,

μα όταν είσαι μόνος, μια κόλαση είναι φως μου,

να σε είχα εδώ παρέα, ν΄ ανθίσω, να γλυκάνω,

και μουσική ωραία ν΄ ακούγεται απ΄ το πιάνο,

εσύ που τόσο λείπεις στης νύχτας το τοπίο,

τον κόσμο αφήνεις άδειο, σκληρό, φτωχό και κρύο.

Πόσο σε θέλω απόψε, αχ! πόσο, πόσο σε ζητώ,

καθώς η νύχτα ορμάει μεσ΄ στην ψυχή μου

που δε σ΄ έχω φως μου