Δρόμοι που αγάπησα - Νένα Βενετσάνου

Δρόμοι που χάθηκα

με σένα πλάι μου

δεν είσαι εδώ

σκιά που έφυγε

μέσα στη θύμιση

ήσουν εσύ

Σβήνεις και χάνεσαι

κι όμως ξανάρχεσαι

κι ακροβατώ

Δρόμοι που αγάπησα

ένα αδιέξοδο

δεν είσαι εδώ

κι εγώ να χάνομαι

φτιάχνοντας το αύριο

και προορισμούς

δρόμους περπάτησα

πόρτες που άνοιξα

για να σε βρω

Σβήνω και χάνομαι

κι όλο ξανάρχομαι

κι ακροβατώ

σβήνεις και χάνεσαι

κι όλο ξανάρχεσαι

και σ΄ αγαπώ

Πνοή της θάλασσας

μέσα μου πέταξε

και δε γυρνά

μοιάζει κι η αγάπη

μ΄ ένα χαμόγελο

που προσπερνά

Λιλήθ - Νένα Βενετσάνου

Η σκέψη μου για σένανε

μες τη σκιά ας μένει.

Όμορφο όνομα, Λιλήθ,

γραφή μισοσβησμένη.

Μάτια βαθιά σαν έβενος,

γαλάζιο το κορμί σου.

Ποια χέρια σε καρφώσανε

στη μέση της αβύσσου!

Ζούμε άχαρες, μικρές ζωές

Ποια τα μάγια θα μας λύσει;

Μες τα σπίτια ζούμε σιωπηλές.

Ποια το φόβο θα νικήσει;

Παίζεις με φίλτρα μαγικά,

μάγισσα της αβύσσου.

Μένεις μακριά απ' τη ζεστή

φωτιά του Παραδείσου.

Στα σκοτεινά σε ρίξανε,

μα εσύ γυμνή χορεύεις.

Γέννα ανήκουστη τολμάς

και διχασμούς φυτεύεις.

Ζούμε άχαρες, μικρές ζωές

Ποια τα μάγια θα μας λύσει;

Μες τα σπίτια ζούμε σιωπηλές.

Ποια το φόβο θα νικήσει;

Λουλούδι, νυχτολούλουδο,

μελαχρινό αηδόνι.

Φτεροκοπάς τον πόνο σου

στο σκοτεινό αλώνι.

Και νιώθω τα σκιρτήματα,

το φτερωτό σημάδι.

Δεν ονομάζω τίποτα.

Λιλήθ, πυκνό σκοτάδι.

Ζούμε άχαρες, μικρές ζωές

Ποια τα μάγια θα μας λύσει;

Μες τα σπίτια ζούμε σιωπηλές.

Ποια το φόβο θα νικήσει;