Ο άνθρωπος του κάβου - Χαρούλα Αλεξίου

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο είν' το σπίτι του

μοναχός συντροφεμένος απ' τη λύπη του

Ήταν νέος, ήταν γέρος δε θυμάμαι πια

μα θυμάμαι πως μιλούσε μόνο στα πουλιά

Και κανένας δεν τον είχε κάνει φίλο του

πάντα μοναχός γυρνούσε με το σκύλο του

Κι όπως μάζευα κοχύλια κι άσπρα βότσαλα

ήρθαν κι έκατσαν κοντά μου δυο γλαρόπουλα

Μου 'παν να τον πλησιάσω που 'μαι μοναχή

να του φτιάξω μιαν αγάπη να μιλάει γι' αυτή

Μα η δικιά μου η αγάπη είναι η θάλασσα

για μοναδική μου φίλη την εκράτησα

Να μου τραγουδήσει πάλι την παρακαλώ

μήπως την ακούσει κι έρθει μέχρι το γιαλό.

Η μανούλα μου η γοργόνα η Μαγδαληνή

να της πω να του χαρίσει πάλι τη φωνή

Να μου πει τα μυστικά του και τα λάθη του

που τον κρύψαν απ' τους φίλους κι απ' τα πάθη του

Κι ύστερα να πλύνω τ' άστρα να του φέξουνε

νά 'ρθει πριν φανούν οι γλάροι κ' με κλέψουνε.

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή

να μετράω τους πειρατές της κάθε χαραυγή

Και η μάνα μου δε βγαίνει κι ούτε φαίνεται

το τραγούδι μου στο κύμα μέσα πνίγεται

Την αγάπη να διαλέξω ή τη θάλασσα

απ' τις δύο ποια με πονάει δε λογάριασα

Κι έτσι ανάμεσα στις δύο τώρα αφήνομαι

μα καμιά δεν είναι δικιά μου και μαραίνομαι

Πάνω σ' ένα μαύρο κάβο όλη μου η ζωή

να μετράω τα όνειρα της κάθε χαραυγή.........

Το κορμί της Κοραλίας - Ζουγανέλη Ελεωνόρα

Στα περίχωρα και στο νομό Ηλείας

με καντήλες και καμάρες κι αχνιστό

το κορμί το ροδαλό της Κοραλίας

είν` απ` όλα τα μνημεία πιο γνωστό.

Κρύβει κούκλα κοκκινάδι, καθρεφτάκι,

αχ, κορίτσι μου τρελαίνεις και παππά,

φέρσου έξυπνα κι ασχήμυνε λιγάκι,

τις πεντάμορφες κανείς δεν αγαπά.

Κοραλία, Κοραλία, Κοραλία,

κάτσε να σκεφτείς,

στην αγάπη κανενός μη γίνεις μία,

ζωντανή μες στο κορμί σου μη θαφτείς.

Τα παιδιά της γειτονιάς την παίρναν μάτι

και μετρούσανε πομπές και ψυχικά,

με δαντέλα, με κορδέλα και κρεβάτι

δέκα έκλεινε το μήνα σπιτικά.

Μα την πάτησε κι αγάπησε το Νίκο,

θύμα εγινε στον πόνο του ενός

κι όταν λύγισε και είπε '' σου ανήκω ''

μια τρομάρα του `ρθε κι έγινε καπνός.

Κοραλία, Κοραλία, Κοραλία

κάτσε να σκεφτείς,

στην αγάπη κανενός μη γίνεις μία,

ζωντανή μες στο κορμί σου μη θαφτείς.

Παναγίτσα μου, την πιάσαν οι κατάρες,

οι γειτόνισσες αρχίσαν τα καρφιά,

κοίτα δέρμα, κοίτα δίπλες, κοίτα ζάρες,

σα νεράκι χήθηκε όλη η ομορφιά.

Στα περίχωρα και στο νομό Ηλείας

τώρα δίχως εραστές και συγγενείς,

το κορμί το ροδαλό της Κοραλίας,

σαν περνά δεν το γνωρίζει πια κανείς.

Κοραλία, Κοραλία, Κοραλία 

κάτσε να σκεφτείς,

στην αγάπη κανενός μη γίνεις μία,

ζωντανή μες στο κορμί σου μη θαφτείς.