Υπάρχει μια θάλασσα μόνη
τον χειμώνα παγώνει καλοκαίρι γελά
το δάκρυ το αλμυρό της με βρέχει
σαν παιδί π’ όλο τρέχει σε χρυσή αμμουδιά
Φοβάμαι όμως την νύχτα να σου πω
τ’ αστέρια που πέφτουνε κρύψ’ τα
να γίνει ο βυθός ουρανός
κ’ εγώ να ψαρεύω το φως απ’ την προβλήτα
Υπάρχει της ψυχής το καράβι
που σαλπάρει με χάδι η στεριά το γερνά
ο χρόνος το γεμίζει σημάδια
και βουλιάζω τα βράδια στην θολή σου ματιά