Με το πλοίο του Φελίνι - Διονύσης Θεοδόσης

Μπρος στον καθρέφτη το πρωί το πρόσωπό σου, μυρίζει νύχτα, νικοτίνη και αλκοόλ. Όλοι σου λένε δεν προσέχεις τον εαυτό σου, πρέπει να κάνεις ένα ιατρικό κοντρόλ. Κανονικά χτυπάς τη κάρτα στη δουλειά σου, μια μηχανή σε πρακτορεύει εφτά με τρεις. Δε σε χωράει το μεσημέρι η φωλιά σου, και κατεβαίνεις στο λιμάνι να σωθείς. Στάζουνε σούρουπο στα ντοκ οι ναυτεργάτες, συνωστισμός στα καφενεία και ερημιά. Περνάνε δίπλα σου αθίγγανοι διαβάτες, και μια σκιά γράφει στον τοίχο μοναξιά. Δίνουν παράσταση το βράδυ οι θεατρίνοι, σ' ένα κοινό φανταστικό. Και εσύ σαλπάρεις με το πλοίο του Φελίνι, σε σκοτεινό ωκεανό.

Μαγική πόλη - Αρμός

Στην πόλη αυτή τη μαγική,

πώς έγινε έτσι το πρωί;

Πού πήγαν τόσες μουσικές,

πού πήγαν τόσα λόγια;

Κι εγώ τυφλός που τριγυρνά,

σε σπίτι που 'πιασε φωτιά,

ψάχνω για εξόδους μυστικές

και για κανάλια υπόγεια.

Και εσύ στον άνεμο φτερό,

να κοροϊδεύεις το καιρό

και όπου η ζωή σε βγάλει.

Ας ήταν να 'ρθεις τώρα εδώ,

στο γκρεμισμένο μου ουρανό

και να πετάξεις πάλι.

Στην πόλη αυτή τη μαγική,

πώς έγινε έτσι το πρωί;

Πού πήγαν τόσες Κυριακές,

πού πήγαν τόσοι φίλοι;

Από μια κίτρινη κλωστή,

κρεμιέται ο κόσμος και η ζωή,

κι εγώ κρεμιέμαι από το χτες

και απ' τα γλυκά σου χείλη.

Και εσύ στον άνεμο φτερό,

να κοροϊδεύεις το καιρό

και όπου η ζωή σε βγάλει.

Ας ήταν να 'ρθεις τώρα εδώ,

στο γκρεμισμένο μου ουρανό

και να πετάξεις πάλι.

Να γράφεις να τηλεφωνείς - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Ανοίγει διάπλατα η πόρτα μου όταν έρχεσαι

Και πλημμυρίζει μουσικές η κάμαρά μου

Τρέχουνε πίσω σου οι καρέκλες να μην στέκεσαι

Κι απ' το παράθυρο το σκάει η ερημιά μου

Τρελό κοκτέιλ σου σερβίρει το ποτήρι μου

Τα κρύα χείλη του γυρεύουν τα δικά σου

Τσιγάρο σκέτο σου προσφέρει το πακέτο μου

Κι όλα τα σπίρτα μου ανάβουν στο άγγιγμά σου

Να γράφεις να τηλεφωνείς και ας μη μένει εδώ κανείς

Αφού το ξέρω θα χαθείς τόση αγάπη δεν μπορείς

Να γράφεις να τηλεφωνείς και ας μη μένει εδώ κανείς

Κλείνουν αθόρυβα οι κουρτίνες όταν γδύνεσαι

και η κρεμάστρα μου τα ρούχα σου μαζεύει

Τα Φώτα παίζουνε την ώρα που μου δίνεσαι

Και το κρεβάτι μου άγριο χορό χορεύει

Μαντήλι κόκκινο σκουπίζει τον ιδρώτα σου

Και η μαύρη χτένα μου χαϊδεύει τα μαλλιά σου

Κρύβεται μες στο κομοδίνο το ρολόι μου

Για να κερδίζω δευτερόλεπτα κοντά σου

Να γράφεις να τηλεφωνείς...

Μια πάχνη πέφτει στον καθρέπτη μου όταν ντύνεσαι

Και μία πίκρα το δωμάτιο πλημμυρίζει

Εγώ κοιμάμαι να μη δω που απομακρύνεσαι

Και η ερημιά μου απ' το παράθυρο γυρίζει

Πρωινό τσιγάρο - Χορωδία Κ. Θωμαΐδης, Γ. Μεράντζας, Α.ς Μικρούτσικος, Σ. Μπουλάς, Θ. Νικόπουλος, Γ. Σαμσιάρης

Χαράζει η μέρα και η πόλη έχει ρεπό

στη γειτονιά μας καπνίζει ένα φουγάρο

κι εγώ σε ζητάω σαν πρωινό τσιγάρο

και σαν καφέ πικρό και σαν καφέ πικρό

Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή

και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση

και γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση

και σαν Ανατολή και σαν Ανατολή

Βγήκε ο ήλιος το ράδιο διαπασών

μ' ένα χασάπικο που κλαίει για κάποιον Τάσο

κι εγώ σε ποντάρω κι ύστερα πάω πάσο

σ' ένα καρέ τυφλών σ' ένα καρέ τυφλών

Μια παλιά φωτογραφία - Δημήτρης Μητροπάνος

Με το καράβι Αχαριστία

μια μέρα κρύα σαλπάρισες,

κι απ' τα προσωπικά σου δώρα

εκτός από βροχή και μπόρα

ένα μονάχα μ' άφησες.

Μια παλιά φωτογραφία,

αγκαλιά στη θάλασσα.

Χτες την έκανα κομμάτια

να μη βλέπουνε τα μάτια

πόσα χρόνια χάλασα.

Όσες φορές μ' έχεις φιλήσει

τόσες φορές σταυρώθηκα,

κι αυτό που απ' όλα τώρα μένει

είναι μια κάμαρα θλιμμένη

που κάποτε σου δόθηκα.

Στο Πόρτο Ρίκο - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Φιγούρα ξωτική και ταξιδιάρικη

στο φως του φεγγαριού ανθίζει πάλι

γιατί όλη την ζωή του την εξόδεψε

παράφορα γυρεύοντας μιαν άλλη

Θυμάμαι σαν παιδί γελούσε και έλεγε

στην σέλα ακροβατώντας ποδηλάτου:

«Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας

πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του»

Μα ο κόσμος προχωρά χωρίς να μας ρωτά

κλεισμένοι δρόμοι, κλέφτες και αστυνόμοι

αγάπα το κελί σου, του παν, κι ύστερα

έξω πιο μόνος μα γελούσε ακόμη

Μια νύχτα μεθυσμένη παίρνει ανάποδες

ημερολόγια καίει και πτυχία

Το χάραμα μπαρκάρει σε πειρατικό

για της ζωής του την σκηνοθεσία

Αλγέρι, Αλεξάνδρεια, South Africa

στο Άμστερνταμ δυο τέρμινα και κάτι

γλιστρούσαν οι αγάπες μες στα μάτια του

σαν τον αφρό στα δάχτυλα του ναύτη

Στο Πόρτο Ρίκο χρόνια ασυλλόγιστα

και τις καρδιάς του σκόρπισε τα φύλλα

σε υπόγεια σκοτεινά και ύποπτα

λες και έψαχνε το φως μες στην ξεφτίλα

Κάποια ζεστή βραδιά σε ένα μπλουζάδικο

άκουσε να φαλτσάρει η μουσική του

τα αφεντικά στον δρόμο τον πετάξανε

τα στίγματα σαν είδαν στο κορμί του

Κι η Σύλβια που με πάθος τον αγάπησε

δεν έλειψε στιγμή απ’ το πλευρό του

ζητώντας με μανία στην αγκάλη του

την κόλαση και τον παράδεισό του

Σαλπάρισε μια νύχτα με πανσέληνο

και στο στερνό του γράμμα μου `χε γράψει:

«Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο

και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει»

Τα χρόνια έχουν περάσει δε θυμάμαι πια

Ερνέστο τον ελέγανε η Νίκο;

Κι ακόμα συγχωρείστε με που ξέχασα

αν χάθηκε στο Μετς η στο Πόρτο Ρίκο

Όσο για μένα είμαι πάντα εδώ

με των ματιών σας τη φωτιά σημαία

είναι όμορφα απόψε που ανταμώσαμε

μ’ αρέσει να αρμενίζουμε παρέα

Για το αδύνατο ικανοί - Μαρία Δημητριάδη

Το ποιο ωραίο μου τραγούδι θα σου πω,
σαν ταξιδιώτης που δε γνώρισε σταθμό.
Σα μεθυσμένος σε μπαράκι,
σαν αλητάκι σε παγκάκι,
σαν ισοβίτης που κοιτά τον ουρανό.
Μια νύχτα έσπασε η βιτρίνα της γιορτής,
και οι εκπτώσεις μας αρχίσανε νωρίς.
Κι είπες δεν είμαι για πολλά,
ποτάμι η αγάπη και περνά,
κι ύστερα έστριψες στου δρόμου τη γωνιά.

Να μ αγαπάς σα να πηγαίνεις σινεμά,
έλα να παίξουμε τον έρωτα ξανά,
ξέρω τα μυστικά του, έλα.
Να μ αγαπάς σαν να πηγαίνεις σινεμά,
έλα να παίξουμε τον έρωτα ξανά,
σαν τελευταίοι Μοϊκανοί για το αδύνατο ικανοί
και για την τρέλα.

Το ποιο ωραίο μου τραγούδι θα σου πω,
σαν ναύτης ξέμπαρκος σε τόπο μακρινό.
Σαν μάτι φάρου σ ακρωτήρι,
σαν ναυαγός σ ένα ποτήρι,
πουλί Φλαμίνγκο κάπου στον Ατλαντικό.
Εσύ τα βράδια στο πανόραμα γυρνάς,
για κάποιο όραμα χαμένο να μιλάς.
Κι εγώ που βάφτισα παρόν,
το μέλλον και το παρελθόν,
σε προσκαλώ στο φεστιβάλ των κυνηγών.

Πάντα γελαστοί - Δημήτρης Μητροπάνος

Της νύχτας οι αμαρτωλοί και της αυγής οι μόνοι
θέλουν βαρύ ζεϊμπέκικο και νευρικό τιμόνι
σε τόπους τριγυρίζουνε σβησμένους απ’ το χάρτη
για μια σταγόνα ουρανό για μιαν αγάπη σκάρτη
Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί
πάντα γελαστοί και γελασμένοι
Τα νιάτα μας διαδρομή Αθήνα Σαλονίκη
μια πόλη χτίσαμε μαζί κι ακόμα ζω στο νοίκι
έπεσα να σ’ ονειρευτώ σε ψάθα από φιλύρα
κι είδα πως βγάζει η νύχτα φως και τ’ όστρακο πορφύρα
Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί
πάντα γελαστοί και γελασμένοι
Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί
πάντα γελαστοί και γελασμένοι

Πάντα γελαστοί - Δημήτρης Μητροπάνος

Της νύχτας οι αμαρτωλοί και της αυγής οι μόνοι
θέλουν βαρύ ζεϊμπέκικο και νευρικό τιμόνι
σε τόπους τριγυρίζουνε σβησμένους απ' το χάρτη
για μια σταγόνα ουρανό για μιαν αγάπη σκάρτη

Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί
πάντα γελαστοί και γελασμένοι

Τα νιάτα μας διαδρομή Αθήνα - Σαλονίκη
μια πόλη χτίσαμε μαζί κι ακόμα ζω στο νοίκι
έπεσα να σ' ονειρευτώ σε ψάθα από φιλύρα
κι είδα πως βγάζει η νύχτα φως και τ' όστρακο πορφύρα

Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί
πάντα γελαστοί και γελασμένοι
Όσοι με το Χάρο γίναν φίλοι
με τσιγάρο φεύγουνε στα χείλη
στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι
πάντα γελαστοί, πάντα γελαστοί
πάντα γελαστοί και γελασμένοι

Ρόζα - Δημήτρης Μητροπάνος

 

Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα
γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό
περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα
και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα
και με τραβάς σε καμπαρέ υγρό

Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο
μα τα κελιά μας είναι χωριστά
σε πολιτεία μαγική γυρνάμε
δε θέλω πια να μάθω τι ζητάμε
φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά

Με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις
σε ένα παραμύθι εφιαλτικό
φωνή εντόμου τώρα ειν’ η φωνή μου
φυτό αναρριχώμενο η ζωή μου
με κόβεις και με ρίχνεις στο κενό

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί

Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι
πώς σ’ έχει αλλάξει έτσι ο καιρός
περνάνε πάνω μας τα τροχοφόρα
και γω μέσ’ στην ομίχλη και τη μπόρα
κοιμάμαι στο πλευρό σου νηστικός

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί

Αυτό το βράδυ - Διονύσης Θεοδόσης

Ο Διονύσης Θεοδόσης  γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης τον Ιούνιο  του 1958, στη Ζάκυνθο αλλά  έφυγε για το μεγάλο ταξίδι το 1993 στο Λονδίνο. Η ζωή του και το έργο του έφθασε σε δραματικό τέλος στα 35 του χρόνια, ύστερα από πολύμηνη μάχη με την καταραμένη αρρώστια, τον καρκίνο.

 

Αυτό το βράδυ μη μ’ αφήνεις μόνο
σ’ ένα ναρκοπέδιο γυρνώ,
αυτό το βράδυ που σε πίνω και στεγνώνω
ή θα σωθώ ή θα χαθώ.
Μείνε ακόμα λίγο
μέχρι που να ξεφύγω
και κράτησέ με αν θες
όσο κρατάει ένας καφές.
Μείνε ακόμα λίγο
μέχρι που να ξεφύγω
κι ύστερα πες μου "γεια"
και πως θα `ρθείς ξανά.
Αυτό το βράδυ μη μ’ αφήνεις μόνο
το μυαλό μου πάει στο κακό,
αυτό το βράδυ παρηγόρα μου τον πόνο
ξεγέλασέ με, αγάπη, σαν μωρό.

Με μια πιρόγα - Δημήτρης Μητροπάνος

Ο Δημήτρης Μητροπάνος ήταν τραγουδιστής από τους σημαντικότερους της σύγχρονης εποχής.  Γεννήθηκε στα Τρίκαλα τον Απρίλιο του 1948 και έφυγε από κοντά μας τον Απρίλιο του 2012.

 Με μια πιρόγα φεύγεις και γυρίζεις
τις ώρες που αγριεύει η βροχή
στη γη των Βησιγότθων αρμενίζεις
και σε κερδίζουν κήποι κρεμαστοί
μα τα φτερά σου σιγοπριονίζεις

Σκέπασε αρμύρα το γυμνό κορμί σου
σου 'φερα απ' τους Δελφούς γλυκό νερό
στα δύο είπες πως θα κοπεί η ζωή σου
και πριν προλάβω τρις να σ' αρνηθώ
σκούριασε το κλειδί του παραδείσου

Το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη
και την τρελή σου κυνηγάει σκιά
πώς να ημερέψει ο νους μ' ένα σεντόνι
πώς να δεθεί η Μεσόγειος με σχοινιά
αγάπη που σε λέγαμ' Αντιγόνη

Ποια νυχτωδία το φως σου έχει πάρει
και σε ποιο γαλαξία να σε βρω
εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι
κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό
που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι