Θολό ποτάμι το πέρασμά σου - Δημήτρης Μητροπάνος

Στη σκοτεινιά αυτού του κόσμου

έκρυψα τη μισή ζωή μου

κι ήταν σαν νά'χασα το φως μου

ζώντας την άλλη τη μισή μου

Σ' ένα καημό που με βαραίνει

σ' ένα γιατί που με ματώνει,

γυρνά η σκέψη σαν χαμένη

και πάλι μέσα μου νυχτώνει

Σταμάτα, πόνε, τ' αγκάλιασμά σου,

θολό ποτάμι το πέρασμα σου.

Στέρεψαν πια οι αντοχές μου,

άκου, θεέ, άκου, θεέ,

τις προσευχές μου

Στις παρυφές της ύπαρξής μου

κυλάει ο χρόνος προς τα πίσω,

μα τους ανθούς της άνοιξής μου

δεν ξέρω πια που να ζητήσω

Παγώνει ο τόπος που πατάω,

φεύγει η ζωή πριν την προφτάσω,

μέρα και νύχτα περπατάω

χωρίς ποτέ κάπου να φτάσω

Σταμάτα, πόνε, τ' αγκάλιασμά σου,

θολό ποτάμι το πέρασμα σου.

Στέρεψαν πια οι αντοχές μου,

άκου, θεέ, άκου, θεέ,

τις προσευχές μου

Άγγελος του νόστου - Δημήτρης Μητροπάνος

Ένα καράβι που σαλπάρισε

είναι η σκέψη μου και πάει,

καιρός ποτέ δεν τη μπατάρισε,

σ' όλα τα πέλαγα γυρνάει

Μέσα στ' αμπάρι τα μεράκια μου

σαν κόρη οφθαλμού φυλάω,

μ' όλα τα όνειρα ναυτάκια μου

γερό τιμόνι να κρατάω

Όσοι στο σήμερα βολεύονται,

έχουνε τ' αύριο χαμένο,

μα όσοι για τ' αύριο παιδεύονται,

θέλουν τον κόσμο αδελφωμένο

Σκύψε ουρανέ μου κι αφουγκράσου με,

είμ' ένας άγγελος του νόστου,

άνοιξε δρόμο να περάσουμε,

δώσε του κόσμου γέλιο, δώσ' του

δώσε του κόσμου γέλιο,

δώσε του κόσμου γέλιο,

δώσε του κόσμου γέλιο,δώσ' του

Φυσάει αγέρας περιπλάνησης

μες στης ψυχής τα καλντερίμια

και στους ρυθμούς της κάθε ανάμνησης

γίνεται το παρόν συντρίμμια

Ένα καράβι που σαλπάρησε

είναι η σκέψη μου και πάει,

καιρός ποτέ δεν τη μπατάρισε,

σ' όλα τα πέλαγα γυρνάει

Όσοι στο σήμερα βολεύονται,

έχουνε τ' αύριο χαμένο,

μα όσοι για τ' αύριο παιδεύονται,

θέλουν τον κόσμο αδελφωμένο

Σκύψε ουρανέ μου κι αφουγκράσου με,

είμ' ένας άγγελος του νόστου,

άνοιξε δρόμο να περάσουμε,

δώσε του κόσμου γέλιο, δώσ' του

δώσε του κόσμου γέλιο,

δώσε του κόσμου γέλιο,

δώσε του κόσμου γέλιο, δωσ' του