Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δημήτρης Χριστοδούλου. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Δημήτρης Χριστοδούλου. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017

Μικρέ μου Άνεμε - Πόπη Αστεριάδη




Μικρέ μου άνεμε, πικρό μου αίμα

Παίζουν στα χέρια σου μήλα σπαθιά
Τα χείλη μέσα μου δεν έχουν τέρμα
Άνεμε δρόμε μου θα σε φιλήσω
Μου 'φυγες άνοιξη, πικρή φωτιά




Έρωτα πόνε μου θα σου το πω
Πρωί στο κύμα σου πώς να μιλήσω

Πάνω στο δέρμα μου πόνους θ αφήσω
Στη μέσα θάλασσα θ αναστηθώ




Κραυγή το αίμα σου και πώς να πιω
Παρά στην άμμο σου πώς να το πω
Νησί τα χέρια σου τι να φιλήσω

Πίνουν τα χείλη σου κι αν τα φιλήσω

Πρωί το στήθος σου τι να κρατήσω
Μικρά τα κύματα πώς να διαβώ
Βροχή τα μάτια σου και θα πνιγώ


Παρασκευή 8 Απριλίου 2016

Πάρε το δρόμο τον παλιό - Βίκυ Μοσχολιού





Πάρε το δρόμο τον παλιό
της νύχτας το στενάκι
ν’ αγκαλιαστούμε τρυφερά
να φύγει το φαρμάκι.
πάρε το δρόμο τον παλιό
της νύχτας το στενάκι.

Πάρε το δρόμο τον παλιό
που `χαμε βρει οι δυο μας
ήταν το γέλιο σπίτι μας
κι ο ουρανός δικός μας
πάρε το δρόμο τον παλιό
που `χαμε βρει οι δυο μας.


Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

Μεσόγειος - Αντώνης Καλογιάννης





Μεσόγειο τη λεν και παίζουνε γυμνά
παιδιά με μαύρα μάτια αγάλματα πικρά
γέννησε τους Θεούς, τον ίδιο το Χριστό
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό
μεσ’ τη Μεσόγειο

Το αίμα τους αιώνες σκάλισε εκεί
τα βράχια και τους κάβους και τη βαθιά σιωπή
νησιά σαν περιστέρια αιώνιες φυλακές
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τις βροχές
μεσ’ τη Μεσόγειο

Οι κάμποι κι οι ελιές χάνονται στη φωτιά
τα χέρια μένουν μόνα κι άδεια τα κορμιά
λαοί της συμφοράς και πίκρα του θανάτου
το καλοκαίρι εκεί δε χάνει τα φτερά του
μεσ’ τη Μεσόγειο

εδώ στη λίμνη αυτή γεννήθηκα κι εγώ
μεσόγειος του φόβου και των πικρών καιρών
τα όνειρα που `παίζαν στα βαθιά νερά
γινήκαν δέντρα μόνα στα ξερά νησιά
μεσ’ τη Μεσόγειο

Τον Παρθενώνα κρύβουν σύννεφα βαριά
στην Ισπανία εχάθη η λέξη «λευτεριά»
πάντα η Αθήνα μένει όνειρο πικρό
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό
μες στη Μεσόγειο


Κυριακή 15 Φεβρουαρίου 2015

Δεν έχει δρομο να διαβώ - Πάνος Τζανετής





Δεν έχει δρόμο να διαβώ
σοκάκι να περάσω
Γωνιά να μη σε θυμηθώ
ημέρα να μη κλάψω

Δεν έχει μέρα να μην πω
βραδιά να μη μιλήσω
νύκτα να μη σ’ αναζητώ
βαθιά να σε φιλήσω

Όλες οι ώρες γίνανε
φωνή που σε φωνάζουν
κι οι νύκτες γίναν δάκρυα
που στη καρδιά μου στάζουν


Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

Δυο φεγγάρια - Μανώλης Λιδάκης.





Έχω φέρει απ' τα ξένα

δυο φεγγάρια ξεχασμένα
Το 'να ήτανε για σένα
τ' άλλο για τα περασμένα

Το φεγγάρι το φεγγάρι
που φωτίζει τα μαλλιά σου
είναι τ' άλλο παραμύθι
που το λέει η καρδιά σου

Έχω φέρει απ' τα ξένα
δυο φεγγάρια αγκαλιασμένα
το 'να ήτανε για σένα
τ' άλλο για φιλιά χαμένα

Το φεγγάρι το φεγγάρι
που φωτίζει τα μαλλιά σου
είναι τ' άλλο παραμύθι
που φωτίζει την καρδιά σου


Κυριακή 6 Ιουλίου 2014

Ο χωρισμός - Βίκυ Μοσχολιού





Κι αν θα διαβείς, κι αν θα διαβείς τον ουρανό
κι αν πας ψηλά, κι αν πας ψηλά στ' αστέρια
την συντροφιά, την συντροφιά μου θα ζητάς
και τα δικά, και τα δικά μου χέρια.

Γιατί τα χέρια είναι σκοινιά
και τα κορμιά καράβια
κι όποιος τα κόβει τα σκοινιά
μένει η καρδιά του άδεια.

Κι αν πας σε α-, κι αν πας σε άλλη θάλασσα
σε άλλη γη, σε άλλη γη να μείνεις
δε θα βρεθεί, δε θα βρεθεί ν' αναπαυτείς
τον πόνο σου, τον πόνο σου ν' αφήνεις.

Γιατί τα χέρια είναι σκοινιά
και τα κορμιά καράβια
κι όποιος τα κόβει τα σκοινιά
μένει η καρδιά του άδεια.

Κυριακή 16 Φεβρουαρίου 2014

Ο χωρισμός - Βίκυ Μοσχολιού





Κι αν θα διαβείς, κι αν θα διαβείς τον ουρανό
κι αν πας ψηλά, κι αν πας ψηλά στ' αστέρια
την συντροφιά, την συντροφιά μου θα ζητάς
και τα δικά, και τα δικά μου χέρια.

Γιατί τα χέρια είναι σκοινιά
και τα κορμιά καράβια
κι όποιος τα κόβει τα σκοινιά
μένει η καρδιά του άδεια.

Κι αν πας σε α-, κι αν πας σε άλλη θάλασσα
σε άλλη γη, σε άλλη γη να μείνεις
δε θα βρεθεί, δε θα βρεθεί ν' αναπαυτείς
τον πόνο σου, τον πόνο σου ν' αφήνεις.

Γιατί τα χέρια είναι σκοινιά
και τα κορμιά καράβια
κι όποιος τα κόβει τα σκοινιά
μένει η καρδιά του άδεια.

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

Δεν έχει δρόμο να διαβώ - Πάνος Τζανετής





Ο Πάνος Τζανετής γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1940. Έφυγε από κοντά μας  το 2009.
 Το 1960  γνωρίσθηκε με το μεγάλο Μάνο Χατζηδάκη και το 1963 με τον Γιώργο Ζαμπέτα, ενώ την ίδια χρονιά συμμετείχε στο Φεστιβάλ Τραγουδιού Θεσσαλονίκης. Το 1963, είναι η χρονιά που θα τον σημαδέψει για πάντα. Μίκης Θεοδωράκης και Μάνος Χατζιδάκις ανέβασαν στο «Παρκ» (στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας) τη «Μαγική πόλη» όπου ο Πάνος Τζανετής τραγουδούσε μαζί τους. Ο Γιώργος Ζαμπέτας που συνόδευε με το μπουζούκι του τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, όταν τον άκουσε, του είπε: «Πω πω ρε μπαγάσα μου, έχει λαϊκές αποχρώσεις η φωνή σου». Έτσι προέκυψε το 1964 η συνεργασία τους με έξι πρώτα τραγούδια, και ανάμεσά τους τα «Δεν έχει δρόμο να διαβώ», «Τι σου κανα και μ΄ εγκατέλειψες».









Δεν έχει δρόμο να διαβώ
σοκάκι να περάσω
Γωνιά να μη σε θυμηθώ
ημέρα να μη κλάψω

Δεν έχει μέρα να μην πω
βραδιά να μη μιλήσω
νύκτα να μη σ’ αναζητώ
βαθιά να σε φιλήσω

Όλες οι ώρες γίνανε
φωνή που σε φωνάζουν
κι οι νύκτες γιναν δάκρυα
που στη καρδιά μου στάζουν

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Μεσόγειος - Ζωρζ Μουστακί




Ο Ζωρζ  Μουστακί γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια τον Μάιο του έτους 1934 και έφυγε από κοντά μας σήμερα 23 Μαΐου του 2013. Οι γονείς του είχαν καταγωγή από την Κέρκυρα. Στη Αλεξάνδρεια διατηρούσε η οικογένεια βιβλιοπωλείο και ερχόταν σε επαφή με πολλές κουλτούρες . Ο ίδιος έλεγε για την καταγωγή του: έχω γεννηθεί στην Αλεξάνδρεια και έτσι έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία σε ότι ελληνικό έφεραν και έσπειραν οι Πτολεμαίοι στην γενέτειρά μου. Είμαι Έλληνας από πατέρα, μητέρα  και παππού, με ρίζες στη Μικρά Ασία, τα Ιωάννινα, τη Ζάκυνθο και την Κέρκυρα.





Μεσόγειο τη λεν και 
παίζουνε γυμνά
παιδιά με μαύρα μάτια αγάλματα πικρά
γέννησε τους Θεούς, τον ίδιο το Χριστό
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό
μεσ’ τη Μεσόγειο

Το αίμα τους αιώνες σκάλισε εκεί
τα βράχια και τους κάβους και τη βαθιά σιωπή
νησιά σαν περιστέρια αιώνιες φυλακές
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τις βροχές
μεσ’ τη Μεσόγειο

Οι κάμποι κι οι ελιές χάνονται στη φωτιά
τα χέρια μένουν μόνα κι άδεια τα κορμιά
λαοί της συμφοράς και πίκρα του θανάτου
το καλοκαίρι εκεί δε χάνει τα φτερά του
μεσ’ τη Μεσόγειο

εδώ στη λίμνη αυτή γεννήθηκα κι εγώ
μεσόγειος του φόβου και των πικρών καιρών
τα όνειρα που `παίζαν στα βαθιά νερά
γινήκαν δέντρα μόνα στα ξερά νησιά
μεσ’ τη Μεσόγειο

Τον Παρθενώνα κρύβουν σύννεφα βαριά
στην Ισπανία εχάθει η λέξη «λευτεριά»
πάντα η Αθήνα μένει όνειρο πικρό
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό
μες στη Μεσόγειο