Στο παζάρι του ληστή - Ντόρα Γιαννακοπούλου

 

Στο παζάρι του ληστή πούλησα τα δάκρυα μου κι ήβρα την πόρτα σου κλειστή αγάπη, αγάπη, αγάπη μου πούλησα και την καρδιά μου. Στο παζάρι του φονιά σ' έφεραν σαν περιστέρι Σάββατο βράδυ στις εννιά και πούλησα, και πούλησα τα μάτια μου κι αγόρασα μαχαίρι. Στα παζάρια όλης της γης παίξαν ζάρια τη χαρά μου αγάπη μου σ' αγόρασαν μ' αλυσίδες μ' αλυσίδες και πληγές και καρφιά στον ερωτά μου.

Έχεις μάτια το φεγγάρι - Αντώνης Καλογιάννης

Έχεις μάτια το φεγγάρι

κι είναι η νύχτα σπιτικό σου

μα από αυτά που μου ’χεις πάρει

τίποτα δεν είν’ δικό σου.

Έχεις δάκρυα την αγάπη

με φωτιά και με μαχαίρι

κι έχεις για κρασί φαρμάκι

και το χωρισμό στο χέρι.

Τι ξέρεις για τα όνειρα - Φωτεινή Βελεσιώτου

Τι ξέρεις για τα όνειρα που μοιάζουν με βαγόνια

σε σκουριασμένες κι άχρηστες μες τη βροχή γραμμές.

Τι ξέρεις για τα κύματα που είναι χαμένα χρόνια

και ποιοι μ'αποχαιρέτισαν και ζουν στις ερμημιές.

Τι ξέρεις για τα όνειρα και πίκρα τι σημαίνει,

γι'αυτά που διάλεξε κανείς και το 'χει μυστικό.

Και λες πως ζει στον ουρανό με μια φωτιά σβησμένη

ώσπου να γίνει κάποτε στη γη βεγγαλικό.

Τι ξέρεις για τα όνειρα κάποιων απλών ανθρώπων,

που όλα πια τ'αρνήθηκαν και ζουν μες στη σιωπή.

Πως έμαθες το μυστικό και δε μου λες τον τρόπο

για τη μοιραία κίνηση και την ανατροπή

Τι ξέρεις για τα όνειρα και πίκρα τι σημαίνει,
γι'αυτά που διάλεξε κανείς και το 'χει μυστικό.
Και λες πως ζει στον ουρανό με μια φωτιά σβησμένη
ώσπου να γίνει κάποτε στη γη βεγγαλικό.

Το πάθος είναι αφορμή - Πέγκυ Ζήνα

'Οταν σωπαίνει ενα κορμί 

μπρός στην αγάπη μια στιγμή 

μοιάζει με άστρο μακρινό 

που έχει σβήσει 

Δε νιώθει πιά τις προσβολές 

και συμβουλές και υπέρβολες 

ούτε και ξέρει νέο έρωτα να χτίσει 

Οτι κι' άν σημαίνει και το κορμί σωπαίνει 

Το πάθος είναι αφορμή 

πάθος που δε σβήνει δεν έχει την ευθήνη 

σε οτι κι' άν συμβεί.... 

Φταίνε τα όνειρα που έχουμε κάνει μαζί 

και δε λογάριασες πόσα ζητάει το κορμί 

Φταίνε τα πάθη μας που έχουμε χρόνια κρυμμένα 

και βγαίνουν στο φώς μια στιγμή 

'Οταν σωπαίνει ενα κορμί 

αλλάζουν όλα στη στιγμή 

και τα ρολόγια ακόμα δείχνουν άλλη ώρα 

Γι'αυτό ποτέ να μη ρωτάς 

να μη μιλάς, να μη ζητάς 

να εξηγήσεις τι ήταν χθές και τι είναι τώρα 

Οτι κι' αν σημαίνει και το κορμί σωπαίνει 

Το πάθος είναι αφορμή 

πάθος που δε σβήνει δεν έχει την ευθήνη 

σε οτι κι' άν συμβεί.... 

Φταίνε τα όνειρα που έχουμε κάνει μαζί 

και δε λογάριασες πόσα ζητάει το κορμί 

Φταίνε τα πάθη μας που έχουμε χρόνια κρυμμένα 

και βγαίνουν στο φώς μια στιγμή 

'Οταν σωπαίνει ενα κορμί 

αλλάζουν όλα στη στιγμή 

και τα ρολόγια ακόμα δείχνουν άλλη ώρα

Ποιος τη ζωή μου - Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας

Ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά

να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα;

ουρλιάζουν και σφυρίζουν φορτηγά

σαν ψάρι μ' έχουν πιάσει μες στα δίχτυα

Για κάποιον μες στον κόσμο είν' αργά

ποιος τη ζωή μου, ποιος την κυνηγά;

Ποιος τη ζωή μου, ποιος παραφυλά

στου κόσμου τα στενά ποιος σημαδεύει;

πού πήγε αυτός που ξέρει να μιλά

που ξέρει πιο πολύ και να πιστεύει;

Κάπου υπάρχει ένα νησί - Μπάμπης Στόκας

Δεν είν' αλήθεια μες στη Γη

πως δεν υπάρχει ένα νησί να πάμε οι δυο μας

κάπου θα βρίσκεται για μας

ένα νησί και μια γωνιά για τ' όνειρό μας

κάπου υπάρχει το νησί που θα το ζήσουμε μαζί

κάπου υπάρχει

ίσως να το 'χουν μυστικό

κι ίσως γι' αυτό και δεν μπορώ να βρω στο χάρτη

κάπου υπάρχει ένα νησί

μόνο για μας στην οικουμένη

που 'χει την άμμο του χρυσή

τη θάλασσά του αγιασμένη

κάπου υπάρχει ένα νησί

χωρίς κακούς, μην αμφιβάλλεις

δεν λέω λόγια της στιγμής

κι αυτά που λεν' της παραζάλης

δεν χάθηκαν όλα για μας

κι αφού μ' ελπίδες πολεμάς κάτι θα δείξει

όλα είναι θέμα τακτικής

να δεις της μοίρας το χαρτί που θα σ' αγγίξει

κάπου υπάρχει ένα νησί

που στο χρωστώ κάποια στιγμή σαν παιχνιδάκι

να παίξεις σαν μικρό παιδί

και να ξεχάσεις πως στη Γη υπάρχουν δράκοι

Τα λόγια της αγάπης - Αντώνης Καλογιάννης

Τα λόγια της αγάπης
αγόρασε ένας κάλπης
να τα `χει όταν θέλει να γελά
και βλέπεις μια θυσία
με πόση αναισθησία
τη βάζει κάποιος να κατρακυλά.

Αυτά που λεν τις νύχτες
τα πήραν λωποδύτες
και τα `ριξαν για πλάκα στο νερό
κι ακούς ένα πηγάδι
κρυφά ν’ αναστενάζει
και λες μιλά η γη με το Θεό.

Αυτά που λεν οι ξένοι
και οι ερωτευμένοι
δεν είναι πια σκηνές του σινεμά
θυμίζουνε μαγεία
καρδιάς αιμορραγία
μα εσύ τα βλέπεις όλα μου φτηνά.

Ο Άμλετ της σελήνης - Χρήστος Θηβαίος

Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα
Πως η ζωή χαρίζεται χωρίς ν’ ανατραπεί
Κι όλα τα λόγια των τρελών που ήταν δικά μας λόγια
Τα μάγευες με φάρμακα στην άσωτη σιωπή

Πενθούσες με τους έρωτες γυμνός και μεθυσμένος
Γιατί με τους αθάνατους είχες λογαριασμούς
Τις άριες μιας όπερας τραύλιζες νικημένος
Μιας επαρχίας μαθητής μπροστά σε δυο χρησμούς

Τι ζήλεψες τι τα ‘θελες τα ένδοξα Παρίσια
Έτσι κι αλλιώς ο κόσμος πια παντού είναι τεκές
Διεκδικούσες θαύματα που δίνουν τα χασίσια
Και παραισθήσεις όσων ζουν μέσα στις φυλακές

Και μια βραδιά που ντύθηκες ο Άμλετ της Σελήνης
Έσβησες μ’ ένα φύσημα τα φώτα της σκηνής
Και μονολόγους άρχισες κι αινίγματα να λύνεις
Μιας τέχνης και μιας εποχής παλιάς και σκοτεινής

Δεν είμαι άλλος - Χρήστος Θηβαίος

Πίσω απ’ το φως της μουσικής που ταξιδεύεις
είσαι ολόκληρη αργεντίνικο τανγκό
Και μήτε στ’ όνειρό σου πια δε με γυρεύεις
όπως παλιά μ’ ένα σκοπό χερουβικό

Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός

Μες τα νεκρά τα καφενεία ρίχνει χιόνι
κι εγώ πενθώ την ερημιά ενός φιλιού
που σαν το ρούχο η αγάπη μας παλιώνει
κι είναι σαν ήχος χαλασμένου πιστολιού

Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός

Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετό

Τι - Γιάννης Βογιατζής

Τι τι μου `χεις κάνει πες μου τι,
και η καρδιά μου η κλειστή
έχει ανοίξει σαν λουλούδι,
τι, τι είν’ αυτό το κάτι τι,
που τη ζωή μου σαν γιορτή
την έχει κάνει και τραγούδι.

Μήπως τα μάτια σου, μήπως τα χείλια σου,
μήπως τα πείσματα, μήπως η ζήλεια σου,
είσαι ένα αίνιγμα που δεν μπορώ να το λύσω,
μήπως το νάζι σου ή το σκερτσάκι σου,
μήπως το βάδισμα ή το στυλάκι σου,
τσιγγάνες μάγισσες θα πάω για να ρωτήσω.

Τι, τι μου `χεις κάνει πες μου τι,
και η καρδιά μου η κλειστή
έχει ανοίξει σαν λουλούδι.

Τι, τι μου `χεις κάνει πες μου τι,
και η καρδιά μου η κλειστή
έχει ανοίξει σαν λουλούδι,
τι, τι είν’ αυτό το κάτι τι,
που τη ζωή μου σαν γιορτή
την έχει κάνει και τραγούδι.

Μήπως τα μάτια σου, μήπως τα χείλια σου,
μήπως τα πείσματα, μήπως η ζήλεια σου,
είναι ένα αίνιγμα που δεν μπορώ να το λύσω,
μήπως το νάζι σου ή το σκερτσάκι σου,
μήπως το βάδισμα ή το στυλάκι σου,
τσιγγάνες μάγισσες θα πάω για να ρωτήσω.

Τι, τι μου `χεις κάνει πες μου τι,
και η καρδιά μου η κλειστή
έχει ανοίξει σαν λουλούδι.

Δεν είμαι άλλος - Χρήστος Θηβαίος

Πίσω απ’ το φως της μουσικής που ταξιδεύεις
είσαι ολόκληρη αργεντίνικο τανγκό
Και μήτε στ’ όνειρό σου πια δε με γυρεύεις
όπως παλιά μ’ ένα σκοπό χερουβικό
Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός
Μες τα νεκρά τα καφενεία ρίχνει χιόνι
κι εγώ πενθώ την ερημιά ενός φιλιού
που σαν το ρούχο η αγάπη μας παλιώνει
κι είναι σαν ήχος χαλασμένου πιστολιού
Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός
Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος
Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός
άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος
κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετό

Πες μου τι σε τυραννάει - Χαράλαμπος Γαργανουράκης

Ο Χαράλαμπος Γαργανουράκης γεννήθηκε το 1946 στον Άγιο Θωμά Ηρακλείου Κρήτης. Από τα 12 του χρόνια αρχίζει να παίζει λύρα και να τραγουδά ακούγοντας τους παλιούς λυράρηδες του χωριού του. Γίνετε άριστος δεξιοτέχνης της λύρας και τραγουδιστής. Η πρώτη του δισκογραφική δουλειά είναι το 1965 με δίσκο των 45 στροφών. Συνεργάζεται με τον δάσκαλο του κρητικού λαούτου και συνθέτη Ευάγγελο Μαρκογιαννάκη δημιουργώντας νέο δίσκο το 1976.

 Τρεις η ώρα στο κρεβάτι και δε λες να κλείσεις μάτι
και δε λες να κλείσεις μάτι τρεις η ώρα στο κρεβάτι.
Πες μου τι σε τυραννάει χρόνια τώρα και βαστάει,
πες μου ποιος καημός σε κάνει και ο ύπνος δε σε πιάνει.

Τι να φταίει, τι να φταίει τι είναι εκείνο που μας καίει;
Τι είναι εκείνο που μας καίει, όλο λέω τι να φταίει.
Πες μου τι σε τυραννάει χρόνια τώρα και βαστάει,
πες μου ποιος καημός σε κάνει και ο ύπνος δε σε πιάνει.

Όπου να 'ναι ξημερώνει λίγο υπομονή ακόμη,
λίγο υπομονή ακόμη κι όπου να 'ναι ξημερώνει.
Πες μου τι σε τυραννάει χρόνια τώρα και βαστάει,
πες μου ποιος καημός σε κάνει και ο ύπνος δε σε πιάνει.

Μη χτυπάς - Μανώλης Μητσιάς

Ο Μανώλης Μητσιάς, γεννήθηκε τον Φεβρουάριο του 1946 στη Χαλκιδική. Έχει σημαντική παρουσία στο λαϊκό , ελαφρό λαϊκό και έντεχνο τραγούδι. Από μικρός ασχολήθηκε με τους βυζαντινούς ύμνους και την παραδοσιακή μουσική. Η δισκογραφική του δουλειά ξεκίνησε το έτος 1969.

 Μη χτυπάς
να σ ανοίξουνε μη χτυπάς
σ ένα σπίτι κλειστό
που κανείς δεν σ ακούει
τώρα μιαν αγάπη ζητάς
και γι αυτή ξενυχτάς
κι επιμένεις ακόμη
δρόμοι δεν υπάρχουν φορές
που γυρίζουν ξανά
για τις ίδιες χαρές

Ποτέ μη χτυπάς μια πόρτα κλειστή
μια πόρτα για σένα χαμένη
ο δρόμος αυτός κι άν είναι στενός
δεν είναι για σένα στερνός

Μη χτυπάς
να σ ανοίξουνε μη χτυπάς
σ ένα σπίτι κλειστό
που κανείς δεν σ ακούει
δρόμοι δεν υπάρχουν φορές
που γυρίζουν ξανά
για τις ίδιες χαρές

Οι ελεύθεροι και ωραίοι - Γιώργος Νταλάρας

Ο Γιώργος Νταλάρας , γεννήθηκε το έτος  1949, στην Πειραιά. Κατάγεται από οικογένεια μουσικών. Ο πατέρας του Λουκάς Νταράλας ήταν τραγουδιστής και συνθέτης στο χώρο της ρεμπέτικης μουσικής .  Στην καριέρα των 44, ετών έχει τραγουδήσει , από βυζαντινούς ύμνους, λυρικά, σύγχρονα έντεχνα, λάτιν, όπερα , συμφωνικά έργα , ροκ και άλλα. Τον Οκτώβριο του 2006 ανακηρύχθηκε Πρέσβης Καλής Θέλησης της Υπάτης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τουςπρόσφυγες.

 

 Οι φίλοι που ‘χω χάσει και δεν κυκλοφορούν
ουρανούς παλιούς θωρούν και στο περιθώριο ζουν
πληρώσαν τα όνειρά τους και πάντα μετρητοίς
τους πληρώσαμε κι εμείς για να μείνουν αφανείς

Οι ελέυθεροι κι ωραίοι ζουν σε κάποιες φυλακές
μες τα τείχη που ‘χει χτίσει ο καθένας για να ζήσει
τις μεγάλες του στιγμές

Εγώ δεν είχα τύχη να ζήσω μαγικά
με δυο ψίχουλα πικρά ζούσα χρόνια στη σκιά
γυρνούσα διψασμένος και βράδιασε νωρίς
και σταγόνες της βροχής είναι αυτά που θα μου πεις

Οι ελέυθεροι κι ωραίοι ζουν σε κάποιες φυλακές
μες τα τείχη που ‘χει χτίσει ο καθένας για να ζήσει
τις μεγάλες του στιγμές