Η Μπαλάντα Του Ουρί - Β. Λέκκας

 

Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι ουρανέ, φίλε μακρινέ πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό αχ ουρανέ πόνε μακρινέ Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό, το γαλανό κι ακούω μια φωνή, καμπάνα γιορτινή να με παρακινεί Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί, εκεί, εκεί που χτίζουνε φωλιά αλλόκοτα πουλιά στου ήλιου τα σκαλιά Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι ουρανέ, φίλε μακρινέ πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό αχ ουρανέ πόνε μακρινέ Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό, το γαλανό και μια φωνή τρελή σαν χάδι κι απειλή κοντά της με καλεί Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί, εκεί, εκεί μου τάζει ωκεανούς κομήτες φωτεινούς και ό,τι βάζει ο νους Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι ουρανέ, φίλε μακρινέ πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό αχ ουρανέ πόνε μακρινέ

Αν θυμηθείς το όνειρό μου - Γιάννης Πάριος

Στην αγκαλιά μου κι απόψε σαν άστρο κοιμήσου δεν απομένει στον κόσμο ελπίδα καμιά τώρα που η νύχτα κεντά με φιλιά το κορμί σου μέτρα τον πόνο κι άσε με μόνο στην ερημιά Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου σε περιμένω να 'ρθεις μ' ένα τραγούδι του δρόμου να ρθεις όνειρό μου το καλοκαίρι που λάμπει τ' αστέρι με φως να ντυθείς τώρα που η νύχτα κεντά με φιλιά το κορμί σου μέτρα τον πόνο κι άσε με μόνο στην ερημιά Αν θυμηθείς τ' όνειρό μου σε περιμένω να 'ρθεις μ' ένα τραγούδι του δρόμου να ρθεις όνειρό μου το καλοκαίρι που λάμπει τ' αστέρι με φως να ντυθείς

Πάει έφυγε το τρένο - Νένα Βενετσάνου

Σβήνει τ' αστέρι του βοριά στην ανηφοριά κι ένα ποτάμι φωτεινό κυλάει στον ουρανό. Κοιμούνται ακόμα τα παιδιά κάτω απ' τη ροδιά και μ' ένα δάκρυ μου θολό τα μάτια τους φιλώ. Πάει έφυγε το τρένο, έφυγες κι εσύ σταλαγματιά χρυσή σταλαγματιά χρυσή. Πάει χάθηκε το τρένο, χάθηκες κι εσύ σε γαλανό νησί σε γαλανό νησί. Πήρες απ' το καλοκαίρι στο μικρό σου χέρι το λαμπερό τ' αστέρι και πήγες σ' άλλη γη. Μ' όνειρα κι εγώ πηγαίνω να σε περιμένω νερό σταματημένο σε δροσερή πηγή. Πάει έφυγε το τρένο έφυγες κι εσύ σταλαγματιά χρυσή σταλαγματιά χρυσή.

Στης καρδιας σου τ' ακρογιαλι - Σταμάτης Κόκοτας

Στάλα στάλα πάει το δάκρυ

Στου ματιού την άκρη

ήρθα δε με γνώρισε κανείς

Στάλα στάλα το φαρμάκι

Στο παλιό δρομάκι

Νύχτωσε κι ακόμα να φανείς

Στης καρδιάς σου τ’ ακρογιάλι

Μια βραδιά θ’ αράξω

Μου ’πες να γυρίσω και ζωή ν’ αλλάξω

Κι ήρθα να σε βρω

Στης καρδιάς σου τ’ ακρογιάλι

Θα σταθώ κι απόψε

Απ’ τον ουρανό σου ένα αστέρι κόψε

Ξέρω εκείνο πόσο σ’ αγαπώ

Με την Ελλάδα καραβοκύρη - Φλέρυ Νταντωνάκη

Με τη φουρτούνα

και τον Σιρόκο

ήρθε μια σκούνα

απ' το Μαρόκο

Με τον αγέρα

και με τ' αγιάζι

πάει μια μπρατσέρα

για την Βεγγάζη

Άγιε Νικόλα,

παρακαλώ σε,

στα πέλαγα όλα

λουλούδια στρώσε

Με τον ασίκη

τον μπουρλοτιέρη

ήρθ' ένα μπρίκι

από τ' Αλγέρι

Με την Ελλάδα

καραβοκύρη

πάει μια φρεγάτα

για το Μισίρι

Μιλησέ μου - Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Άνοιξα στον κήπο μου πηγάδι, 

να ποτίζω τα πουλιά, 

νά `ρχεσαι κι εσύ πρωί και βράδυ

σα μικρή δροσοσταλιά.

Ήρθες μια βραδιά με τον αγέρα, 

αναστέναξ’η καρδιά

σού `πα με λαχτάρα "καλησπέρα"

και μου είπες "έχε γεια".

Μίλησέ μου, μίλησέ μου, 

δε σε φίλησα ποτέ μου.

Μίλησέ μου, μίλησέ μου, 

πώς να σε ξεχάσω θε μου.

Μίλησέ μου, μίλησέ μου

δε σε φίλησα ποτέ μου.

Μίλησέ μου, μίλησέ μου, 

μόνο στ’όνειρό μου σε φιλώ.

Φύτεψα στην πόρτα σου χορτάρι

Να `χεις ίσκιο και δροσιά, 

Κι’ήρθα πριν αλλάξει το φεγγάρι

να σου φέρω ζεστασιά.

Σ’ έβγαλα στου Ήλιου τ’ανηφόρι

στα σοκάκια τα πλατιά

μα ήρθε παγωνιά και ξεροβόρι

και δε μ άναψες φωτιά.

Μίλησέ μου, μίλησέ μου, 

δε σε φίλησα ποτέ μου.

Μίλησέ μου, μίλησέ μου, 

πώς να σε ξεχάσω θε μου.

Μίλησέ μου, μίλησέ μου

δε σε φίλησα ποτέ μου.

Μίλησέ μου, μίλησέ μου, 

μόνο στ’ όνειρό μου σε φιλώ.

Ο κυρ Αντώνης - Στέλιος Καζαντζίδης & Μαρινέλλα

Ο κυρ Αντώνης πάει καιρός που ζούσε στην αυλή

με ένα κανάτι κι ένα κρεβάτι και με κρασί πολύ

είχε δυο μάτια γαλανά κι αχτένιστα μαλλιά

κι ένα λουλούδι πάντα φορούσε στα ρούχα τα παλιά

Αχ κυρ Αντώνη πώς σ' αγαπάμε και μαζί σου τ' άστρα μετράμε

τις φωτιές για σένα πηδάμε ώσπου να ρθει βροχή

και το θυμό σου πάντα ξεχνάμε σαν πουλιά μαζί τριγυρνάμε

σαν παιδιά με σένα γελάμε σαν κάνεις προσευχή

Ο κυρ Αντώνης βιάζεται να πάει να κοιμηθεί

γιατί το βράδυ στα όνειρά του θέλει να θυμηθεί

ό,τι ποτέ δεν έζησε μες τ' όνειρό του ζει

μα η νύχτα φεύγει και λυπημένο τον βρίσκει η χαραυγή

Αχ κυρ Αντώνη πώς σ' αγαπάμε και μαζί σου τ' άστρα μετράμε

τις φωτιές για σένα πηδάμε ώσπου να ρθει βροχή

και το θυμό σου πάντα ξεχνάμε σαν πουλιά μαζί τριγυρνάμε

σαν παιδιά με σένα γελάμε σαν κάνεις προσευχή

Μα ένα βράδυ ο κυρ Αντώνης στρώνει να κοιμηθεί

κι όταν ξυπνάμε τον καρτεράμε στην πόρτα να φανεί

μα ο κυρ Αντώνης δε θα βγει ποτέ του στην αυλή

αφού για πάντα μες τ' όνειρό του θέλησε πια να ζει

Το τραγούδι της σειρήνας - Μαίρη Λίντα

Με τ’ άσπρο μου μαντήλι

θα σ’ αποχαιρετήσω

και για να μου `ρθεις πίσω

στην εκκλησιά θα μπω.

Θ’ ανάψω το καντήλι

και το κερί θα σβήσω

τα μάτια μου θα κλείσω

και θα σ’ ονειρευτώ.

Γιατί είσαι λυπημένο 

και δε μιλάς και συ

πουλί ταξιδεμένο 

σε μακρινό νησί; 

Είχα τα δυο σου χείλη

κρυφό της νύχτας αστέρι

μα το δικό μου αστέρι 

μη παίρνεις από δω.

Σου χάρισα κοχύλι 

να το κρατάς στο χέρι

ως τ’ άλλο καλοκαίρι 

που θα σε ξαναδώ.

Το ταξίδι - Σοφία Αβραμίδου

Τρέχω, πετάω, κυνηγάω

πουλιά και όνειρα!

Και, κάθε μέρα, κολυμπάω

σε πιο βαθιά νερά.

Θέλω τον κόσμο ν’ αγκαλιάσω

μ’ ένα ζεστό φιλί.

Κι από τη δύση μου να φτάσω

ώς την ανατολή.

Μα είναι φίδι το ταξίδι.

Είναι χολή μαζί και ξύδι

σ’ έναν μεγάλο, αγκάθινο σταυρό.

Όμως, εγώ δεν κάνω πίσω, 

ούτε τον δρόμο μου θ’ αφήσω, 

ώσπου λιμάνι σίγουρο να βρω.

Θέλω τον κόσμο ν’ αγκαλιάσω

μ’ ένα ζεστό φιλί.

Κι από τη δύση μου να φτάσω

ώς την ανατολή.

Τρέχω, πετάω, χαιρετάω

τα πιο τρελά παιδιά!

Και κάθε πέτρα, που πατάω, 

ανοίγει σαν καρδιά!

Δείχτε μου δρόμο να περάσω

με ήλιο, με βροχή.

Θέλω τον κόσμο να αγκαλιάσω(/διαβάσω)

και πάλι απ’ την αρχή.

Μα είναι φίδι το ταξίδι.

Είναι χολή μαζί και ξύδι

σ’ ένα μεγάλο, αγκάθινο σταυρό.

Όμως, εγώ δεν κάνω πίσω, 

ούτε τον δρόμο μου θ’ αφήσω, 

ώσπου λιμάνι σίγουρο να βρω.

Το ταξίδι - Σοφία Αβραμίδου

Τ’ αστέρι του βοριά

θα φέρει η ξαστεριά

μα πριν φανεί μέσα από το πέλαγο πανί

θα γίνω κύμα και φωτιά

να σ’ αγκαλιάσω ξενιτιά

Τρέχω, πετάω, κυνηγάω

πουλιά και όνειρα!

Και, κάθε μέρα, κολυμπάω

σε πιο βαθιά νερά.

Θέλω τον κόσμο ν’ αγκαλιάσω

μ’ ένα ζεστό φιλί.

Κι από τη δύση μου να φτάσω

ώς την ανατολή.

Μα είναι φίδι το ταξίδι.

Είναι χολή μαζί και ξύδι

σ’ έναν μεγάλο, αγκάθινο σταυρό.

Όμως, εγώ δεν κάνω πίσω, 

ούτε τον δρόμο μου θ’ αφήσω, 

ώσπου λιμάνι σίγουρο να βρω.

Θέλω τον κόσμο ν’ αγκαλιάσω

μ’ ένα ζεστό φιλί.

Κι από τη δύση μου να φτάσω

ώς την ανατολή.

Τρέχω, πετάω, χαιρετάω

τα πιο τρελά παιδιά!

Και κάθε πέτρα, που πατάω, 

ανοίγει σαν καρδιά!

Δείχτε μου δρόμο να περάσω

με ήλιο, με βροχή.

Θέλω τον κόσμο να αγκαλιάσω

και πάλι απ’ την αρχή.

Μα είναι φίδι το ταξίδι.

Είναι χολή μαζί και ξύδι

σ’ ένα μεγάλο, αγκάθινο σταυρό.

Όμως, εγώ δεν κάνω πίσω, 

ούτε τον δρόμο μου θ’ αφήσω, 

ώσπου λιμάνι σίγουρο να βρω.

Τώρα που πάς στην ξενιτιά - Αρλέτα

Τώρα που πας στη ξενιτιά

πουλί θα γίνω του νοτιά 

γρήγορα να σ' ανταμώσω.

Για να σου φέρω τον σταυρό 

που μου παράγγειλες να βρω

δαχτυλίδι να σου δώσω.

Ήσουν κυπαρίσσι στην αυλή μου αγαπημένο

ποιος θα μου χαρίσει το φιλί που περιμένω.

Στ' όμορφο ακρογιάλι καρτερώ να μου 'ρθεις πάλι 

σαν μικρό χαρούμενο πουλί.

Χρυσή μου αγάπη έχε γεια

να 'ναι μαζί σου η Παναγιά

κι όταν 'ρθει το περιστέρι.

Θα χω κρεμάσει φυλαχτό 

στο παραθύρι τ' ανοιχτό 

την καρδιά μου σαν αστέρι.

Ήσουν κυπαρίσσι στην αυλή μου αγαπημένο

ποιος θα μου χαρίσει το φιλί που περιμένω.

Στ' όμορφο ακρογιάλι καρτερώ να μου ρθεις πάλι 

σαν μικρό χαρούμενο πουλί

Μια φορά κι έναν καιρό - Έλλη Πασπαλά

Μια φορά κι έναν καιρό 

όπως λεν' τα παραμύθια 

κυνηγούσα τ' όνειρο 

για να μάθω την αλήθεια 

Να 'ναι ήλιος, να 'ναι αστέρι 

ποιος την είδε ποιος την ξέρει; 

Αχ γιατί, αχ γιατί 

μοιάζει με καρδούλα κλειστή

Μια φορά κι έναν καιρό 

κάποιος άγγελος διαβάτης 

σ' ακρογιάλι λαμπερό 

είχε γράψει τ' όνομά της

Μα σαν πέρασε τ' αγέρι 

ποιος την είδε ποιος την ξέρει. 

Αχ γιατί, αχ γιατί 

να 'ναι σα μια σπίθα σβηστή

Μια φορά κι έναν καιρό 

στην φωτιά και στον αγώνα 

την αντίκρισα θαρρώ 

σαν μια κόκκινη σταγόνα. 

Μα πριν βγει το καλοκαίρι 

ποιος την είδε ποιος την ξέρει 

Αχ γιατί, αχ γιατί 

να 'χει στη ζωή ξεχαστεί

Ήσουν παιδί σαν το Χριστό - Γιώργος Ρωμανός

Έμπαινες κι έλαμπε το σπίτι

σαν το τριφύλλι τ' ανοιχτό

κι είχες το φως τ' Αποσπερίτη

στα δυο σου μάτια φυλαχτό

Άφηνες πάνω στο τραπέζι

γάλα και μέλι και ψωμί

κι έβλεπα τ' όνειρο να παίζει

στο πελαγίσιο σου κορμί

Σ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ

ήσουν παιδί σαν τον Χριστό

Κύμα και βότσαλο κι αλμύρα

και καλοκαίρι μου ζεστό

ούτε ένα δάκρυ σου δεν πήρα

στην παγωνιά για να λουστώ

Σ' ευχαριστώ, σ' ευχαριστώ

ήσουν παιδί σαν τον Χριστό

Γύρνα φτερωτή του μύλου - Λάκης Παππάς

Γύρνα φτερωτή του μύλου να περάσει το νερό, 

μέριασε θολό ποτάμι να `ρθει το συμπεθεριό, 

έβγα στ’ άσπρο σου μπαλκόνι φεγγαράκι μου χρυσό.

Τραγουδάνε τα νιογάμπρια και περνάν τον ποταμό, 

λάμπει στο χορτάρι η πάχνη, φτάνει το συμπεθεριό.

Μέλι θα γιομίσει τώρα κάθε μύγδαλο πικρό.

Γύρνα φτερωτή του μύλου να περάσει το νερό

κι απ’ τον ποταμό που λάμπει να `ρθει το συμπεθεριό, 

έβγα στ’ άσπρο σου μπαλκόνι φεγγαράκι μου χρυσό.

Τώρα νυφούλα μου χρυσή - Λάκης Παππάς

Τώρα νυφούλα μου χρυσή

που βγαίνεις απ’ το σπίτι σου

να θυμηθείς πως βγαίνεις

σαν τον αυγερινό.

Φρεσκολουσμένο το κορμί

καινούργιο το φουστάνι σου

βγαίνεις από το σπίτι σου

στην εκκλησιά να πας.

Η προσευχή της παρθένου - Μελίνα Μερκούρη

Μ' είκοσι φθινόπωρα και άνοιξη καμία
απ' την Υπάτη το 'σκασα και πήγα στη Λαμία.
Ήμουν μικρούλα κι άπραγη και δροσερή κι ωραία
πως το 'παθα μανούλα μου κι αγάπησα εκδορέα.
Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη
γι' αυτό και ο Αλή Πασάς έπνιξε τη Φροσύνη.

Στο δρόμο μου σφυρίζανε και με φωνάζαν Γκόλφω
μα ευτυχώς τον Τάσο μου τον λέγανε Ροδόλφο.
Ήμουν ψηλή κι ανάλαφρη κι αφράτη και μοιραία
πως έμπλεξα μανούλα μου με τέτοιο διαφθορέα.
Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη
γι' αυτό κι οι νέοι μουσικοί θαυμάζουν τον Ροσίνι.

Από σκαλί σ' άλλο σκαλί κι από φιλί σε πάθος
πήρα σοκάκι ανάποδα και μονοπάτι λάθος.
Κι απ' το Ροδόλφο στο Μηνά κι απ' τον Κοσμά στον Πάνο
πελάγωσα μανούλα μου και τώρα τι να κάνω.
Το γαρ πολύ του έρωτος γεννά παραφροσύνη
το διάβασα στον Παλαμά, το βρήκα στον Δροσίνη.

Θαλασσοπούλια μου - Μαίρη Λίντα

Κάτω στην άσπρη που κοιμάσαι ακρογιαλιά
θα `ρθώ με του ουρανού τ’ αστέρια
να σου κεντήσω με κοχύλια τα μαλλιά
με βότσαλα τα χέρια
Απ’ της καρδιάς την ανθισμένη την φωλιά
θα στείλω κι άλλα περιστέρια
να νανουρίσουν τ’ όνειρό σου με φιλιά
του Μάη γαριφαλιά.
Θαλασσοπούλια μου, θαλασσοπούλια μου
κοιμάται η πούλια μου, κοιμάται η πούλια μου...

Το τραγούδι της σειρήνας - Μαίρη Λίντα

Με τ’ άσπρο μου μαντήλι
θα σ’ αποχαιρετήσω
και για να μου `ρθεις πίσω
στην εκκλησιά θα μπω.
Θ’ ανάψω το καντήλι
και το κερί θα σβήσω
τα μάτια μου θα κλείσω
και θα σ’ ονειρευτώ.
Γιατί είσαι λυπημένο
και δε μιλάς και συ
πουλί ταξιδεμένο
σε μακρινό νησί;
Είχα τα δυο σου χείλη
κρυφό της νύχτας αστέρι
μα το δικό μου αστέρι
μη παίρνεις από δω.
Σου χάρισα κοχύλι
να το κρατάς στο χέρι
ως τ’ άλλο καλοκαίρι
που θα σε ξαναδώ.

Τ'αστέρι του βοριά - Δήμητρα Γαλάνη

Τ' αστέρι του βοριά
θα φέρει η ξαστεριά
μα πριν φανεί μέσα από το πέλαγο πανί
θα γίνω κύμα και φωτιά
να σ' αγκαλιάσω ξενιτιά

Κι εσύ χαμένη μου Πατρίδα μακρινή
θα γίνεις χάδι και πληγή
σαν ξημερώσει σ' άλλη γη

Τώρα πετώ για της ζωής το πανηγύρι,
Τώρα πετώ για της χαράς μου τη γιορτή

Φεγγάρια μου παλιά
καινούρια μου πουλιά
διώχτε τον ήλιο και τη μέρα απ' το βουνό
για να με δείτε να περνώ
σαν αστραπή στον ουρανό.

Η Μπαλάντα Του Ούρι (Αχ! Ουρανέ) - Βασίλης Λέκκας

Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ

Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,
το γαλανό
κι ακούω μια φωνή,
καμπάνα γιορτινή
να με παρακινεί

Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,
εκεί, εκεί
που χτίζουνε φωλιά
αλλόκοτα πουλιά
στου ήλιου τα σκαλιά

Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ

Κάθε δειλινό κοιτώ τον ουρανό,
το γαλανό
και μια φωνή τρελή
σαν χάδι κι απειλή
κοντά της με καλεί

Κάθε Κυριακή μου λέει να πάω εκεί,
εκεί, εκεί
μου τάζει ωκεανούς
κομήτες φωτεινούς
και ό,τι βάζει ο νους

Ουρανέ, όχι δε θα πω το ναι
ουρανέ, φίλε μακρινέ
πώς να δεχτώ άλλης αγκαλιάς τη στοργή
πώς να δεχτώ, μάνα μου είναι η γη
πώς ν' αρνηθώ της ζωής το φως το ξανθό
αχ ουρανέ πόνε μακρινέ