Στο παλιό μουράγιο κάποιο δειλινό
μονάχη με την άχνα των φιλιών σου
ψάχνω για να βρω κουράγιο μην πονώ,
άστρο να γινώ να πάω στον ουρανό
μ’ εκείνο το γαλάζιο των ματιών σου.
Κι όπως φεύγαν τα καράβια
έφευγες, έφευγες κι εσύ.
Κι ήταν η ζωή μου άδεια,
έρημο, έρημο νησί.
Στο παλιό μουράγιο κάποιο δειλινό
μονάχη τον ορίζοντα κοιτάζω
δρόμο για να βρω κι εγώ πελαγινό,
κύμα να γινώ σε κάβο μακρινό
μ’ εκείνο των ματιών σου το γαλάζιο.
Κι όπως φεύγαν τα καράβια
έφευγες, έφευγες κι εσύ.
Κι ήταν η ζωή μου άδεια,
έρημο, έρημο νησί.