Είναι κάτι δειλινά - Δημήτρης Μητροπάνος

Εγώ γιορτάζω πάντα όταν πονάω

κι άσπρα φορώ όταν πενθώ

να με λυπούνται οι άλλοι δεν το πάω

και κάνω πως δε σ’ αγαπώ

Δεν ταίριαξα στις λογικές του κόσμου

δεν μ’ είχε η αγάπη στα δεξιά

καλύτερός μου φίλος ο εαυτός μου

και κολλητή μου η μοναξιά

Μα είναι κάτι δειλινά

που άλλο δεν αντέχω

λέω θα πάρω τα βουνά

λέω θα τρελαθώ

και απαιτώ να `ρθεις ξανά

και απαιτώ να σ’ έχω

έστω και για μια φορά

πριν να σκοτωθώ

Εγώ είμαι μυστήρια ιστορία

κόντρα πηγαίνω στον καιρό

και βάζω την καρδιά μου τιμωρία

αν καταλάβω πως πονώ

Κομμάτια κι αν με κάνει η ορφάνια

λέξη για σένανε καμιά

το βράδυ με κοιμίζει η περηφάνια

και με ξυπνάει η ερημιά

Μου θυμίζεις - Κώστας Χατζής

Μου θυμίζεις έναν γλάρο πληγωμένο

που πεθαίνει σ’ έναν βράχο μοναχός

μου θυμίζεις ένα σπίτι γκρεμισμένο

που το γκρέμισε σε μια χώρα ο σεισμός. 

Και λυπάμαι, λυπάμαι, λυπάμαι

που δεν μπόρεσα φως να σου δώσω

όταν κλαίει ένα παιδί σε θυμάμαι

σε θυμάμαι και ντρέπομαι τόσο. 

Μου θυμίζεις ένα πλοίο που βουλιάζει

που βουλιάζει λίγα μέτρα απ’ τη στεριά

μου θυμίζεις αγριολεύκα στο χαλάζι

που `χει γείρει με σπασμένα τα κλαδιά.

Κι ύστερα - Μαρινέλλα & Κώστας Χατζής

Κι ύστερα πήρες από πάνω μου το χιόνι

κι ύστερα τίναξες τη στάχτη απ' τη ζωή μου

πήρες στα μάτια το παράπονο να λιώνει

κι ύστερα έκλαψα κοντά σου ως το πρωί

Κι ύστερα κι ύστερα

μα δεν υπάρχει ύστερα

κλείσαν ξανά τα σίδερα

κι όλα τελειώνουν σήμερα

Κι ύστερα τίναξες τη σκόνη απ' την καρδιά μου

κι έγινε διάφανο στα χέρια σου γυαλί

το ουράνιο τόξο είχε καθίσει στα μαλλιά μου

και κάποιος έπαιζε στα σύννεφα βιολί

Κι ύστερα κι ύστερα

μα δεν υπάρχει ύστερα

κλείσαν ξανά τα σίδερα

κι όλα τελειώνουν σήμερα...

Μου 'ταξες ταξίδι να με πας - Δήμητρα Γαλάνη

Να 'ξερα των άστρων το σκοπό 

να στον λέω να σε νανουρίζω

να 'μουνα Θεός να σου το πω 

πάρ' το γαλαξία στον χαρίζω 

πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ. 

Μου 'ταξες ταξίδι να με πας 

όσο μακριά ο κόσμος φτάνει

πού αλλού καρδιά μου να με πας

πήγα στον παράδεισο και φτάνει

πόσο μ' αγαπάς, πόσο μ' αγαπάς. 

Μάλαμα στα τζάμια το νερό

κι ούτε μια σταγόνα δεν ορίζω

όλο μου το βιος ό,τι φορώ

η ψυχούλα μου και στη χαρίζω

πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.

Μου 'ταξες ταξίδι να με πας 

όσο μακριά ο κόσμος φτάνει

πού αλλού καρδιά μου να με πας

πήγα στον παράδεισο και φτάνει 

πόσο μ' αγαπάς, πόσο μ' αγαπάς...

Μου 'ταξες ταξίδι να με πας - Δήμητρα Γαλάνη

Να 'ξερα των άστρων το σκοπό
να στον λέω να σε νανουρίζω
να 'μουνα Θεός να σου το πω
πάρ' το γαλαξία στον χαρίζω
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.
Μου 'ταξες ταξίδι να με πας
όσο μακριά ο κόσμος φτάνει
πού αλλού καρδιά μου να με πας
πήγα στον παράδεισο και φτάνει
πόσο μ' αγαπάς, πόσο μ' αγαπάς.

Μάλαμα στα τζάμια το νερό
κι ούτε μια σταγόνα δεν ορίζω
όλο μου το βιος ό,τι φορώ
η ψυχούλα μου και στη χαρίζω
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.
Μου 'ταξες ταξίδι να με πας
όσο μακριά ο κόσμος φτάνει
πού αλλού καρδιά μου να με πας
πήγα στον παράδεισο και φτάνει
πόσο μ' αγαπάς, πόσο μ' αγαπάς...

Μόνο η αγάπη μένει - Γιώργος Νταλάρας

Τι δώρο να σου φέρω στην ανάσταση

τα πλούτη δηλητήριο χρόνια τα `πιαμε

μια προσευχή θα κάνω μια παράκληση

συγχώρα μου τ’ ανθρώπινα κι αγάπα με

Βγες τη νύχτα στο μπαλκόνι μέτρα τα νεκρά τ’ αστέρια

είμαστε στον κόσμο μόνοι γύρω άδειος ουρανός

η ζωή γυμνούς μας φέρνει και μας παίρνει μ’ άδεια χέρια

μόνο η αγάπη μένει όλα τ’ άλλα είναι καπνός

Με παίρνουνε οι δρόμοι και με σέρνουνε

τυφλό πουλί που φτερουγά στην άβυσσο

οι ώρες της αγάπης μόνο μένουνε

να βρω δυο μέτρα ήλιο και παράδεισο

Βγες τη νύχτα στο μπαλκόνι μέτρα τα νεκρά τ’ αστέρια

είμαστε στον κόσμο μόνοι γύρω άδειος ουρανός

η ζωή γυμνούς μας φέρνει και μας παίρνει μ’ άδεια χέρια

μόνο η αγάπη μένει όλα τ’ άλλα είναι καπνός

Το κορίτσι μου και δυό δεκάρες - Δώρος Γεωργιάδης

Το κορίτσι μου και δυό δεκάρες
ούτε σπίτι, γη είχα και δουλειά
στα γεφύρια, κάτω απ΄τις καμάρες
πλάι στόμα- στόμα, στο ζεστό το χώμα
μες στου φεγγαριού την αγκαλιά


Όταν θα μ΄ ασπρίσουν τα μαλλιά
σύνταξη θα πάρω απ΄τα πουλιά
θάρχονται τα κρίνα με τα μαντολίνα
να μου τραγουδάνε με το μήνα

Το κορίτσι μου και μια πεντάρα
ούτε δόσεις, φόρους , δανεικά
δεξιώσεις με μπιστά κολάρα
και ταλαιπωρία στα λεωφορεία
που δε σε πηγαίνουν πουθενά

Όπου κι αν πας - Κώστας Χατζής

Όπου κι αν πάς, όπου βρεθείς,
τα χέρια μου , αν θυμηθείς,
ψάξε την πέτρα , θα τα βρείς,
όπου κι αν πάς, όπου βρεθείς.
Σαν το αγέρι , είμαι καλός,
όπου κι αν πάς, όπου βρεθείς,
θα είμαι φίλος και αδελφός
ψάξε τον κόσμο θα με βρείς ,
όπου βρεθείς

Όπου κι αν πάς, όπου βρεθείς,
τα μάτια μου , αν θυμηθείς,
ψάξε τα αστέρια , θα τα βρείς,
όπου κι αν πάς, όπου βρεθείς.
Σαν τα ποτάμια είμαι πιστός,
όπου κι αν πάς, όπου βρεθείς,
θάμαι για σένα σαν Χριστός,
μη φοβηθείς, μη φοβηθείς,
όπου βρεθείς

Όπου κι αν πάς, όπου βρεθείς,
τα νειάτα μου, αν θυμηθείς,
ψάξε το χώμα θα τα βρείς,
όπου κι αν πάς, όπου βρεθείς.
Σαν τα λουλούδια είμαι νεκρός,
μα ευωδιάζει όλη τη γής,
κλέβε για μένα λίγο φώς,
όπου κι αν πάς, όπου βρεθείς,
όπου βρεθείς.

Στέλλα - Μιχάλης Βιολάρης

Είναι νωρίς για δάκρυα Στέλλα,
παίξε τις κούκλες σου και γέλα..
Τρέξε στις λάσπες, στ' ανηφόρια,
είσαι πολύ μικρή γι' αγόρια

Ξέρεις παιχνίδια, ξέρεις τρέλες
Στέλλα με τις χρυσές κορδέλες,
μα το παιχνίδι της αγάπης
θα κάνεις χρόνια να το μάθεις...

Είναι πικρό είναι σκληρό
σε βασανίζει, σ' ανασταίνει...
Ένα παιχνίδι που κανείς
ποτέ σωστά δεν το μαθαίνει!

Είναι νωρίς για δάκρυα Στέλλα,
όσο μπορείς ακόμα γέλα.
Ώρα την ώρα θα βραδυάσει,
θα 'ρθει η ζωή και θα περάσει...

Ξέρεις του κόσμου τα παιγνίδια
Στέλλα με τα ξανθά κοτσίδια,
μα της αγάπης το παιχνίδι
πολλούς καημούς μικρό μου κρύβει...

Είναι πικρό είναι σκληρό
σε βασανίζει, σ' ανασταίνει...
Ένα παιχνίδι που κανείς
ποτέ σωστά δεν το μαθαίνει!

Είναι νωρίς για δάκρυα Στέλλα,
όσο μπορείς ακόμα γέλα.
Ώρα την ώρα θα βραδυάσει,
θα 'ρθει η ζωή και θα περάσει..

Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει - Μαρινέλλα & Κώστας Χατζής

Άσε με να κάτσω πλάι σου
κι ό,τι θέλεις συλλογίσου,
δε θα σου μιλήσω, δε θα σου μιλήσω.
Μίλα με τους άλλους γύρω σου
για ν’ ακούω τη φωνή σου,
σε παρακαλώ, σε παρακαλώ.

Σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει,
πόσο σ’ αγαπώ, πόσο σ’ αγαπώ.
Γέρνεις και ο ίσκιος σου μ’ αγγίζει
κι εγώ ριγώ, κι εγώ ριγώ.

Άσε με απ’ το ποτήρι σου
μια γουλιά να πιω ακόμα,
δίψασα πολύ, δίψασα πολύ.
Φεύγει η ζωή και χάνεται
και τ’ αφίλητό μου στόμα
καίει για ένα φιλί, καίει για ένα φιλί.

Σ' αγαπώ - Μαρινέλλα, Χατζής

Σ’ αγαπώ όπως η μάνα το παιδί
όπως η φλόγα το δαδί
όπως ο γέρος τη ζωή που τον αφήνει,
σ’ αγαπώ όπως η άβυσσος το φως
όπως τα όνειρα ο φτωχός
κι ο κουρασμένος στρατιώτης την ειρήνη.
 
Δεν έχω τίποτ’ άλλο, είμαι μια φωνή
είμαι δυο χέρια αδειανά που σε τυλίγουν
μα σ’ αγαπώ και κοίτα, ανοίγουν οι ουρανοί
οι ουρανοί που τόσο δύσκολα ανοίγουν.

Σε ζητώ όπως το χώμα τη βροχή
όπως το γέλιο η ψυχή
κι οι οδοιπόροι τα βαθύσκιωτα πλατάνια,
σε ζητώ όπως το χιόνι η φωτιά
ο πονεμένος τη γιατρειά
και η μεγάλη αμαρτία, αχ, τη μετάνοια.

Όταν κοιτάς από ψηλά - Κώστας Χατζής

Κώστας Χατζής γεννήθηκε στην Λειβαδιά της Βοιωτίας το έτος 1936. Κατάγεται από οικογένεια τσιγγάνων λαϊκών μουσικών, καθώς ο παππούς του ο Κώστας Καραγιάννης ( από το γένος της μητέρας του ) ήταν ένας από τους διασημότερους δημοτικούς κλαρινίστες της εποχής του στην Ελλάδα και ο πατέρας του Ευάγγελος Χατζής ήταν δεξιοτέχνης στο σαντούρι. Ο Κώστας είναι πολύ δημοφιλής λαϊκός κιθαρωδός και τραγουδοποιός. Είναι ο κύριος εκπρόσωπος της κοινωνικής  και ανθρωπιστικής μπαλάντας στην Ελλάδα. 

Πολύ με πίκρανες ζωή
μακριά θα φύγω ένα πρωί
θ' ανέβω σ' ένα αεροπλάνο
να δω τον κόσμο από κει πάνω

Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει η γη με ζωγραφιά
και συ την πήρες σοβαρά
και συ την πήρες σοβαρά

Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ' ένα μικρούλι τόπι

Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στη στιγμή θα τούς ξεχάσεις

Αγαπημένη μου, μην κλαις
πάμε μαζί ψηλά, αν θες
να δεις τη γη απ' τη σελήνη
ένα φεγγάρι είναι και κείνη

Όταν κοιτάς απο ψηλά
μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά
και συ τον πήρες σοβαρά
και συ τον πήρες σοβαρά

Μοιάζουν οι πύργοι με κουκλόσπιτα
και τα κανόνια με παιχνίδια
από ψηλά δεν ξεχωρίζουνε
οι ομορφιές και τα στολίδια

Κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε
από ψηλά αν το κοιτάξεις
θα σου φανεί τόσο ασήμαντο
που στη στιγμή θα το ξεχάσεις