Θα ξανάρθεις - Μπάμπης Τσέρτος

Ο Μπάμπης Τσέρτος γεννήθηκε το 1956 στα Τρόπαια Αρκαδίας. Ο πατέρας του ήταν μουσικός και έπαιζε μαντολίνο.  Στα παιδικά του χρόνια, στα Τρόπαια, τραγουδούσε σε παρέες. Σε ηλικία 17 ετών εγκαθίσταται στην Αθήνα  και το 1974 εισάγεται στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σαν φοιτητής, ζει την «αναβίωση» του  ρεμπέτικου, μαθαίνει μπουζούκι και συμμετέχει στο συγκρότημα του Πανεπιστημίου, τραγουδώντας έντεχνα, λαϊκά, ρεμπέτικα και δημοτικά τραγούδια.

                                      

                                    

 Δε με μέλλει αν οι όρκοι μας σβηστήκαν
δε με μέλλει εάν όλα ξεχαστήκαν,
πίστεψε με διόλου δεν πονώ
κι αν εσύ ξεχνάς κι εγώ ξεχνώ.

Δε με μέλλει αν η καρδιά σου άλλον θέλει,
δυνατά σου το φωνάζω δε με μέλλει,
δε ζηλεύω αυτόν που αγαπάς
δε με μέλλει όπου θέλει ας πας.

Θα ξανάρθεις,
όσα χρόνια κι αν περάσουν θα ξανάρθεις
και συμπόνια θα ζητάς μετανιωμένη
θε να `ρθεις με ραγισμένη την καρδιά.

Θα ξανάρθεις,
δεν μπορεί παρά μια μέρα να ξανάρθεις
όταν μάθεις πως εβγήκες γελασμένη,
θα ξανάρθεις ντροπιασμένη μια βραδιά.

Δε με μέλλει αν πουλάς την αγκαλιά σου
κι αν μοιράζεις σ’ όποιον να `ναι τα φιλιά σου,
θα `ρθει μέρα που θα με ποθείς
σου το λέω να το θυμηθείς.

Δε με μέλλει που όποιος θέλει σ’ αγοράζει
κι αν εξέχασες τους όρκους δεν πειράζει,
ότι τώρα δυνατά ποθείς
θα `ρθει μέρα να το βαρεθείς.

Πες μου θάλασσα - Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Η Άλκηστις Πρωτοψάλτη, γεννήθηκε το 1954 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Το 1960 η οικογένεια έρχεται στην Αθήνα.  Θα ασχοληθεί με τον αθλητισμό και περισσότερο συγκεκριμένα με το  στίβο. Ενώ φαινότανε ότι θα ακολουθήσει μια καριέρα στον αθλητισμό, μετά από προτροπές φίλων κάνει μια ακρόαση με το Δήμο Μούτση, ο οποίος αναγνωρίζει το ταλέντο της στο τραγούδι και σύντομα κυκλοφορεί ο πρώτος της δίσκος.

 
Πες μου θάλασσα
τόσα μυστικά σου
τον απ 'κόσμο κρύβεις
και μες τη σιωπή στα βαθιά
χρόνια τα κλείνεις

Ποια ναυάγια
λάθη αλλοτινά σου
λάφυρα της μνήμης
με μαργαριτάρια ακριβά
χρόνια τα ντύνεις

Θάλασσά μου σαν και σένα κάποτε
φουρτούνες σήκωνα και γω
  Στα νερά μου τ ' αγριεμένα αγάπες αδικούσα δίχως να σκεφτώ
κι έστειλα πολλές φορές καράβια
στης καρδιάς μου το βυθό
ίδια εγώ με σένα.

Θάλασσα μου σαν και σένα τώρα
με ναυάγια ζω και γω παλιά,
για όσες χάθηκαν ζωές στην μπόρα
το μετάνιωσα μα είναι αργά
χω κάνει πια τα και «λάθη δώρα
δυο κοράλλια αληθινά
στην καρδιά κλεισμένα
ίδια εγώ με σένα.

Πες μου θάλασσα,
πόσα μυστικά σου,
λάφυρα της μνήμης
με μαργαριτάρια ακριβά
χρόνια τα ντύνεις.