Παρασκευή 6 Δεκεμβρίου 2013

Μην κουραστείς να μ' αγαπάς - Λάκης Παππάς



Ο Λάκης Παππάς γεννήθηκε στην Πρέβεζα το 1938. Τραγουδιστής του "Νέου Κύματος" και τραγουδοποιός (σ' αυτόν οφείλεται το πασίγνωστο τραγούδι "Πάει κι αυτή η Κυριακή" καθώς και τα "Κι ύστερα μου μιλάς για καλοκαίρι", «Ιδανικό μου», κ.λπ.).  Πρωτοεμφανίστηκε το 1959 στο «Παραμύθι χωρίς όνομα» του Ι. Καμπανέλη αντικαταστώντας τον δάσκαλό του, Μηλιαρέση. Τραγούδησε επίσης στην «Όμορφη Πόλη». Εμφανίστηκε σε «μπουάτ» και για χρόνια είχε το δικό του «στέκι» στην οδό Θόλου. Υπήρξε ο πρώτος τραγουδιστής που συνόδευσε τη φωνή του παίζοντας κλασική κιθάρα με αξιώσεις. Κατά τη δεκαετία του 1980, εκτός από εμφανίσεις σε Κέντρα, κάνει συναυλίες στην Αθήνα και σ’ όλη την Ελλάδα. Ως τραγουδιστής μετέχει στους δίσκους: "Οδός Ονείρων", "Μάνος Χατζιδάκις: Πρώτη εκτέλεση", "Ματωμένος γάμος -  Παραμύθι χωρίς όνομα" και σε πολλά άλλα μουσικά σχήματα.





 Μην κουραστείς να μ' αγαπάς
και αν κουραστείς μη φύγεις
και αν φύγεις για παντοτινά
τα μάτια σου ας δω ξανά


Μα αν κλαίνε μην τ' ανοίγεις
μην κουραστείς να μ' αγαπάς
και αν κουραστείς μην φύγεις


Μοίρα κακή εφιαλτική
στο λογισμό σου αν φτάσει
Να κάνεις πέτρα την καρδιά
να μην νικήσει η αναποδιά


Μην κουραστείς να μ' αγαπάς
και η μπόρα θα περάσει
και η μπόρα θα περάσει

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Εσύ με ξέρεις πιο πολύ - Χάρις Αλεξίου & Φίλιππος Πλιάτσικας





Εσύ με ξέρεις πιο πολύ, απ' όλους στη ζωή μου
Τα μαγικά ταξίδια μου, τα έκανες κι εσύ
Όταν η νύχτα μ' έστελνε, στα στέκια της ερήμου
Για σένα ήταν πάντα απλό, να ψάξεις να με βρεις
Σου λέω με ξέρεις πιο πολύ, απ' όλους στη ζωή μου
για σένα είναι πάντα απλό, να ψάξεις να με βρεις.

Κι απόψε, μες την έρημη την πόλη, που με βρήκες πάλι,
πάρε με κοντά σου
Κρύψε με μες το παλτό σου, κάνε με κορμί δικό σου
ως την άκρη του μυαλού σου, ως την άκρη του ουρανού σου
Τύλιξέ με στο κασκόλ σου, σαν παιδί σαν άγγελό σου
να χαθώ στη μυρωδιά σου, να χωρέσω στ' όνομά σου

Η πόλη παίζει τη σκληρή, στα ενήλικα παιδιά της
κι αν λείπει το άλλο σου μισό, μισός μένεις κι εσύ
μα όταν μαζί σου περπατώ, στα έρημα στενά της
στο πέλαγος της μοναξιάς μου, γίνεσαι νησί
Η πόλη παίζει τη σκληρή, στα ενήλικα παιδιά της
κι αν λείπει το άλλο σου μισό, μισός μένεις κι εσύ.

Κι απόψε, μες την έρημη την πόλη, που με βρήκες πάλι,
πάρε με κοντά σου
Κρύψε με μες το παλτό σου, κάνε με κορμί δικό σου
ως την άκρη του μυαλού σου, ως την άκρη του ουρανού σου
Τύλιξέ με στο κασκόλ σου, σαν παιδί σαν άγγελό σου
να χαθώ στη μυρωδιά σου, να χωρέσω στ' όνομά σου