Για το αδύνατο ικανοί - Μαρία Δημητριάδη

Το ποιο ωραίο μου τραγούδι θα σου πω,
σαν ταξιδιώτης που δε γνώρισε σταθμό.
Σα μεθυσμένος σε μπαράκι,
σαν αλητάκι σε παγκάκι,
σαν ισοβίτης που κοιτά τον ουρανό.
Μια νύχτα έσπασε η βιτρίνα της γιορτής,
και οι εκπτώσεις μας αρχίσανε νωρίς.
Κι είπες δεν είμαι για πολλά,
ποτάμι η αγάπη και περνά,
κι ύστερα έστριψες στου δρόμου τη γωνιά.

Να μ αγαπάς σα να πηγαίνεις σινεμά,
έλα να παίξουμε τον έρωτα ξανά,
ξέρω τα μυστικά του, έλα.
Να μ αγαπάς σαν να πηγαίνεις σινεμά,
έλα να παίξουμε τον έρωτα ξανά,
σαν τελευταίοι Μοϊκανοί για το αδύνατο ικανοί
και για την τρέλα.

Το ποιο ωραίο μου τραγούδι θα σου πω,
σαν ναύτης ξέμπαρκος σε τόπο μακρινό.
Σαν μάτι φάρου σ ακρωτήρι,
σαν ναυαγός σ ένα ποτήρι,
πουλί Φλαμίνγκο κάπου στον Ατλαντικό.
Εσύ τα βράδια στο πανόραμα γυρνάς,
για κάποιο όραμα χαμένο να μιλάς.
Κι εγώ που βάφτισα παρόν,
το μέλλον και το παρελθόν,
σε προσκαλώ στο φεστιβάλ των κυνηγών.

Οι κερασιές θ' ανθίσουνε και φέτος - Αντώνης Καλογιάννης

               
                      

Οι κερασιές θ' ανθίσουνε και φέτος στην αυλή

και θα γεμίσουνε με άνθη το παρτέρι.

Μικρή που είναι η άνοιξη σαν είσαι δίχως ταίρι, 

πικρή που είναι η ζωή!

Άνοιξε το παράθυρο στην πρωινή γιορτή, 

για νάμπουν οι μοσκοβολιές από το περβόλι.

Αχ, κάθε του τριαντάφυλλο και μια πληγή από βόλι, 

και μια πληγή από βόλι είναι για σε, ποιητή

Μικρή που είναι η άνοιξη σαν είσαι δίχως ταίρι, 

πικρή που είναι η ζωή!

Νύσταξα να σε καρτερώ, έρωτα, και να λιώνω, 

μπρος στο βιβλίο της ζωής σκυμμένος μια ζωή!

Μα αν ήτανε να ερχόσουνα για ένα έστω πρωί

χίλια θε να `δινα πρωινά να ζούσα εκείνο μόνο!

Μικρή που είναι η άνοιξη σαν είσαι δίχως ταίρι, 

πικρή που είναι η ζωή!