Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2015

Ο γιος του φεγγαριού - Ελένη Δήμου





Το φεγγάρι πέφτει
μέσα στον καθρέφτη
Κι όπως το κοιτάζω 
πάνω του διαβάζω 
φοβερά μυστικά
Κι όπως το κοιτάζω 
μια ψυχή του τάζω 
μην τα πει πουθενά

Το φεγγάρι πέφτει στο σεντόνι
πώς φοβάμαι τώρα που 'μαι μόνη
Πέφτει στο κρεβάτι 
πού να κλείνω μάτι 
μεσα στις ενοχές
Πέφτει στο σεντόνι 
και το τσαλακώνει 
και βουλιάζω στο χτες

Εκεί ψηλά το φεγγάρι 
είδε πόσες φορές 
σ' είχα κάνει να κλαις 
και στο χρώσταγε χάρη 
τις παλιές σου πληγές 
έκανε προσευχές

Πέφτει το φεγγάρι...

Το φεγγάρι μες στο προσωπό μου
χθες το βράδυ μπήκες στ' όνειρό μου
Έκοψα το νήμα
και μου κάνεις σήμα 
να πληρώσω το κρίμα
Σ' έκανα το θύμα
κι όμως μ' ένα βήμα 
θα 'μαι πάρει το κύμα

Εκεί ψηλά το φεγγάρι 
είδε πόσες φορές 
σ' είχα κάνει να κλαις 
και στο χρώσταγε χάρη 
τις παλιές σου πληγές 
έκανε προσευχές

Πέφτει το φεγγάρι...

Το φεγγάρι πέφτει στα μαλλιά μου
έχεις γίνει τώρα η σκιά μου
Πόσα σου 'χω κάνει 
μια ζωή δε φτάνει
να πληρώνω για χτες
Πέφτει το φεγγάρι
πέφτει και το ζάρι 
που μετράει ενοχές

Εκεί ψηλά το φεγγάρι 
είδε πόσες φορές 
σ' είχα κάνει να κλαις 
και στο χρώσταγε χάρη 
τις παλιές σου πληγές 
έκανε προσευχές

Πέφτει το φεγγάρι...

Το φεγγάρι πέφτει στην πλατεία
τώρα περιμένει τιμωρία
όρκο θα σου δώσω 
πως θα μετανιώσω
που σε πλήγωσα τόσο
Πέφτει το φεγγάρι 
κι όπως με κοιτάζει 
να πληρώσω διατάζει



Τρίτη 24 Νοεμβρίου 2015

Το δώρο - Ελένη Πέτα





Δε με τρομάζει που μεγάλωσα λες κι ήταν σ' ένα βράδυ
Αυτά που είχα όλα τα 'δωσα μ' ένα φιλί, ένα χάδι
Και τους τρελούς που με κατάλαβαν, αυτούς κρατάω μόνο
Γι' αυτούς το πιο σπουδαίο δώρο μου, να δουν να μεγαλώνω

Όχι κρυφά κι ούτε με ντόρο
Μα μ' ομορφιά σαν να 'ναι δώρο
Τα χρόνια που έζησα, τα έζησα όπως ήρθαν
Στις αναμνήσεις μου τα κράτησα όπως ήταν
Κι απ' όσα είπα δεν αλλάζω ούτε τόνο
Κι έκανα φίλο μου με τον καιρό το χρόνο

Δε με τρομάζουνε τα σύννεφα τα έμαθα, τα ξέρω
Ήρεμα που 'ναι όλα σήμερα που τόσο διαφέρω
Κι από τα πιο μεγάλα λάθη μου για ένα μετανιώνω
Που δεν κατάλαβα νωρίτερα τι είναι να μεγαλώνω

Όχι κρυφά κι ούτε με ντόρο
Μα μ' ομορφιά σαν να 'ναι δώρο
Τα χρόνια που έζησα, τα έζησα όπως ήρθαν
Στις αναμνήσεις μου τα κράτησα όπως ήταν
Κι απ' όσα είπα δεν αλλάζω ούτε τόνο
Κι έκανα φίλο μου με τον καιρό το χρόνο

Το χρόνο