Σεπτέμβριος -- Ορφέας Περίδης

Τρυγητές των καιρών αποστάζουν τις στιγμές

το φεγγάρι ονειρόπολο σ' ένα κρύσταλλο, ένα θολό

Γελαστοί θεατές του αόρατου θιάσου

στην ηχώ των ποιημάτων, στην αυλή είναι των θαυμάτων

Τραγουδάει ο χορός έναν ήλιο φωτεινό

το τραγούδι λέει των άστρων, των απόρθητων των κάστρων

Τρυγητές των καιρών αποστάζουν τις στιγμές

είναι οι ψυχές κρατήρες, οι αποταμιευτήρες

Αυτή η νύχτα μένει - Ρίτα Αντωνοπούλου

Πέλαγο να ζήσω δε θα βρω

σε ψυχή ψαριού κορμί γατίσιο

κάθε βράδυ βγαίνω να πνιγώ

πότε άστρα πότε άκρη της αβύσσου

κάτι κυνηγώ σαν τον ναυαγό

τα χρόνια μου σεντόνια μου τσιγάρα να τα σβήσω

Αυτή η νύχτα μένει

αιώνες παγωμένη

που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο

κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι

να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο

Χάθηκα κι εγώ κάποια βραδιά

πέλαγο η φωνή του Καζαντζίδη

πέφταν τ’ άστρα μες στη λασπουργιά

μαύρος μάγκας ο καιρός και μαύρο φίδι

μου `γνεφε η καρδιά πάρε μυρωδιά 

το λάδι εδώ πως καίγεται και ζήσε το ταξίδι 

Αυτή η νύχτα μένει

αιώνες παγωμένη

που δυο ψυχές δεν βρήκαν καταφύγιο

κι ήρθαν στον κόσμο ξένοι και καταδικασμένοι

να ζήσουν έναν έρωτα επίγειο