Έφυγα - Χάρις Αλεξίου

Έφυγα απ` τον παλιό εαυτό μου

Δεν ξέρω τι ήτανε δικό μου απ` ό,τι έζησα

Όποιος δεν είναι εδώ κοντά μου ανήκει αλλού

Ήρθε ο καιρός να δω το συρματόπλεγμά μου

Ριγμένο κάτω πατημένο, το παραμύθι μου παρμένο

Δεν είμαι πια ίδια με χτες, δεν τρέχω πίσω από πληγές

Λυπάμαι μόνο που δεν έχω κάποιον το βλέμμα να προσέχω

Μα τώρα ... έφυγα.

Έφυγα απ` την ανάγκη μου, "να υπάρξω"

Πίστευα ότι θα τρομάξω μα ύστερα σκέφτηκα

Ό,τι αγάπησα έχει μπόι

Κι ό,τι αγαπώ, θέλει τα μάτια μου ανοιχτά το χθες να μη με τρώει

Να περπατήσω στις σιωπές μου, να θυμηθώ τις προσευχές μου

Κι ας είμαι πια άλλο σκαρί, δεν είν` το κάρμα μου βαρύ

Δε θέλω άλλο να διαφέρω, θέλω αν μ` αγάπησες να ξέρω

Μα τώρα ...έφυγα.

Κι αν σε ονειρευτώ μια μέρα πάλι

Κι αν στο ταξίδι μου τυχαία θα σε βρω

Δε θα` μαι αυτή που ξέρεις, θα` μαι κάποια άλλη

Που ίσως σ` αγαπήσει κόντρα στον καιρό.

Ασπιρίνη - Νατάσα Μποφίλιου

Σαν παιδιά χωρίς γονείς όλοι εμείς,

μετά τις 12 στα σπίτια μας γυρνάμε, 

τόσοι φίλοι συγγενείς κι όμως κανείς, 

ένα τηλέφωνο να μάθει πώς περνάμε,

τα παιδιά που συναντώ, όταν θα βγω, 

έχουν παράπονα που μοιάζουν στα δικά μου,

πίνουν καπνίζουν κι αγαπούν όπως εγώ, 

όμως κανένας τους δεν ήρθε πιο κοντά μου.

γι' αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό

να μετρηθώ με τη ζωή που μου ' χει μείνει,

γι αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ

θα νικηθώ με ένα καφέ και μια ασπιρίνη.

Σα παιδιά χωρίς γονείς πόσο να πιείς,

να δεις διπλά όσα και μόνα τους πονάνε,

πόσα χρόνια ν' αρνηθείς προτού τα δείς,

μπροστά στα μάτια σου χαμένα να περνάνε.

Τα παιδιά που συναντώ μελαγχολούν

βλέπουν το μέλλον σαν αγάπη που χει αργήσει

κάνουνε όνειρα τις νύχτες όταν πιούν, 

κι όμως κανείς τους δε τολμάει να τα ζήσει.

Γι' αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό

να μετρηθώ με τη ζωή που μου χει μείνει,

γι αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ,

θα νικηθώ μ' ενα καφέ και μια ασπιρίνη.