Μια φορά κι έναν καιρό - Έλλη Πασπαλά

Μια φορά κι έναν καιρό 

όπως λεν' τα παραμύθια 

κυνηγούσα τ' όνειρο 

για να μάθω την αλήθεια 

Να 'ναι ήλιος, να 'ναι αστέρι 

ποιος την είδε ποιος την ξέρει; 

Αχ γιατί, αχ γιατί 

μοιάζει με καρδούλα κλειστή

Μια φορά κι έναν καιρό 

κάποιος άγγελος διαβάτης 

σ' ακρογιάλι λαμπερό 

είχε γράψει τ' όνομά της

Μα σαν πέρασε τ' αγέρι 

ποιος την είδε ποιος την ξέρει. 

Αχ γιατί, αχ γιατί 

να 'ναι σα μια σπίθα σβηστή

Μια φορά κι έναν καιρό 

στην φωτιά και στον αγώνα 

την αντίκρισα θαρρώ 

σαν μια κόκκινη σταγόνα. 

Μα πριν βγει το καλοκαίρι 

ποιος την είδε ποιος την ξέρει 

Αχ γιατί, αχ γιατί 

να 'χει στη ζωή ξεχαστεί

Τελευταίος σταθμός - Διάφανα Κρίνα

Σβήνει το φως

από τα μάτια μου

κι όλα όσα έζησα

μπρος μου περνάνε.

Στέκομαι εδώ

στον τελευταίο σταθμό

με όλα όσα αγάπησα

και πήγαν χαμένα.

Δε μετανιώνω πια,

όλα ή τίποτα,

δάσος και ερημιά,

αυτή ήταν η ψυχή μου,

πάει πια.

Σαν νοσταλγώ

πουλιά με παν μακριά,

πόνο δεν νιώθω πια

μόνο θυμάμαι.

Πάντα έλεγες

πως η ζωή είν' στιγμές,

κύμα που σκάει σ' ακτές,

κερί που λιώνει.

Δε μετανιώνω πια

όλα ή τίποτα,

δάσος και ερημιά,

αυτή ήταν η ψυχή μου,

πάει πια.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή

είναι ήλιος και μαζί βροχή

κι ούτε για μια αιωνιότητα

δεν θ' άλλαζα μια μέρα απ' αυτή.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή

είναι κόλαση, παράδεισος μαζί

κι αυτά που έζησα

είτε άσχημα, είτε όμορφα

ήσαν εγώ κι εσύ.

Δεν κόβεται στα δύο η ζωή

είναι ήλιος και βροχή μαζί...