Η Αλίκη Καγιαλόγλου
είναι γνωστή στην Ελλάδα και στο εξωτερικό για την εμμονή και το πάθος της για
το τραγούδι, (αυτό που άγει την ψυχή και όχι ακόμα ένα προϊόν), για τον τρόπο
ερμηνείας και επικοινωνίας της με το κοινό αλλά και για τη σχέση της με την
ποίηση. Μελέτησε αρχικά τραγούδι ως υπότροφος του Ωδείου Αθηνών με τη Μαρίκα
Καλφοπούλου και αργότερα με τους Φραγκίσκο Βουτσίνο και Σπύρο Σακκά.
Συνεργάστηκε με δύο από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες, αρχικά με το
Μίκη Θεοδωράκη και αργότερα με το Μάνο Χατζιδάκι στις συναυλίες τους και
ηχογράφησε τραγούδια τους σε ποίηση Ν. Γκάτσου, Μ. Αναγνωστάκη, Αγγ. Ελευθερίου,
Οδ. Ελύτη, κ.α. Από το 1982 δίνει ατομικά ρεσιτάλ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό
(Μεξικό, Ισπανία, Τυνησία, Κύπρο, Ιταλία, Γαλλία, Σουηδία, Τουρκία, Γερμανία
κ.α), όπου αποσπά εξαιρετικές κριτικές. Το 1989, το 1990 και το 1991 παρουσίασε
την παράσταση Δύσκολοι Έρωτες
παίζοντας το μονόλογο του Ζαν Κοκτώ Ο
Ωραίος Αδιάφορος σε σκηνοθεσία Β. Νικολαϊδη.
Μια βάρκα ήταν μόνη της σε θάλασσα γαλάζια
κι ήτανε κι ένας γλάρος με ολόλευκα φτερά
κι όλο την κοντοζύγωνε για να της κάνει νάζια
και τις φτερούγες του έβρεχε στα γαλανά νερά
Και ζήλεψα τη βάρκα τη μικρή τη χιονάτη
που της φιλούσε ο γλάρος το κατάλευκο πανί
Και νιώθω σαν βαρκούλα στα γαλάζια τα πλάτη
που όλο περιμένει κάποιο γλάρο να φανεί
Ένα γεράνι κόκκινο λουλούδισε στη γλάστρα
κι ήρθε μια πεταλούδα που πετούσε σαν τρελή
Και ποιος να ξέρει άραγε τι του `πε η ξελογιάστρα
και ‘κείνο εκοκκίνισε ακόμα πιο πολύ
Και όλο συλλογιέμαι τα φτερά τ’ ανοιγμένα
αλλά το τι να είπαν δεν το βρίσκω, ομολογώ
Ποιος άραγε το ξέρει να το πει και σε μένα
Ας τ’ άκουγα από ‘σένα κι ας κοκκίνιζα και `γω
Χθες το φεγγάρι ασήμωσε της λεύκας μας τα φύλλα
που στέκονταν ακίνητη εκεί στην ερημιά
κι όταν ο Μπάτης φύσηξε της ήρθε ανατριχίλα
κι αμέσως τρεμουλιάσανε τα φύλλα τα ασημιά.
Και όλο συλλογιέμαι, συλλογιέμαι πως κάτι,
Πρέπει να είπε ο Μπάτης μυστικό μες τα κλαδιά
Ας τ’ άκουγα από σένα τα λογάκια του Μπάτη,
κι ας ένιωθα να τρέμει σαν τα φύλλα η καρδιά
κι ήτανε κι ένας γλάρος με ολόλευκα φτερά
κι όλο την κοντοζύγωνε για να της κάνει νάζια
και τις φτερούγες του έβρεχε στα γαλανά νερά
Και ζήλεψα τη βάρκα τη μικρή τη χιονάτη
που της φιλούσε ο γλάρος το κατάλευκο πανί
Και νιώθω σαν βαρκούλα στα γαλάζια τα πλάτη
που όλο περιμένει κάποιο γλάρο να φανεί
Ένα γεράνι κόκκινο λουλούδισε στη γλάστρα
κι ήρθε μια πεταλούδα που πετούσε σαν τρελή
Και ποιος να ξέρει άραγε τι του `πε η ξελογιάστρα
και ‘κείνο εκοκκίνισε ακόμα πιο πολύ
Και όλο συλλογιέμαι τα φτερά τ’ ανοιγμένα
αλλά το τι να είπαν δεν το βρίσκω, ομολογώ
Ποιος άραγε το ξέρει να το πει και σε μένα
Ας τ’ άκουγα από ‘σένα κι ας κοκκίνιζα και `γω
Χθες το φεγγάρι ασήμωσε της λεύκας μας τα φύλλα
που στέκονταν ακίνητη εκεί στην ερημιά
κι όταν ο Μπάτης φύσηξε της ήρθε ανατριχίλα
κι αμέσως τρεμουλιάσανε τα φύλλα τα ασημιά.
Και όλο συλλογιέμαι, συλλογιέμαι πως κάτι,
Πρέπει να είπε ο Μπάτης μυστικό μες τα κλαδιά
Ας τ’ άκουγα από σένα τα λογάκια του Μπάτη,
κι ας ένιωθα να τρέμει σαν τα φύλλα η καρδιά