Aνδορα,Κορσικη,Χανια - Νικος Παπαζογλου

Ζω σ' ένα έργο που πολλές φορές το είδα,
τους θεατές κοιτώ, αντί εμένα αυτοί.
Το Λουμπερόν κάτω απ' του ήλιου την αχτίδα,
γι' άλλους βιτρίνα, μα για μένα φυλακή.

Βλέπω διαβάτες βιαστικούς, κουκουλωμένους,
σφίγγει ο Μιστράλ σαν κρύα αγκαλιά,
ο Απρίλης πέρασε κι αργούν οι παπαρούνες,
μα στην πατρίδα μου ανθίσαν για καλά.

Εσύ σκυμμένος σε βιβλία και σε χάρτες,
γυρτά τα δάχτυλα ανιχνεύουν διαδρομές,
και με τα μάτια καρφωμένα στην οθόνη,
στον υπολογιστή σχεδιάζεις εκρδομές.

Είναι η σειρά μου, βάλε ελληνική κασέτα,
δε θα μ' αγγίξουνε ποτέ τα γαλλικά.
Ναύλα στο πλοίο με Βιτάλη και Αλεξίου,
εσύ Ανδόρα, Κορσική, εγώ Χανιά.