Θέλω την καρδιά να σφίξω,
πέτρα πίσω μου να ρίξω και να φύγω,
μάλιστα κύριε, μάλιστα κύριε.
Μες στο χρόνο να περάσω
κι αν μπορέσω να ξεχάσω λίγο-λίγο,
μάλιστα κύριε, μάλιστα κύριε.
Μα τις νυχτιές σαν συλλογιέμαι,
τα μάτια της τα μενεξιά,
φοβάμαι και αναρωτιέμαι,
πως θα σ' αντέξω μοναξιά.
Μάλιστα κύριε, μάλιστα κύριε.
Θέλω μια στιγμή να φτάσει,
που ό,τι με κρατάει να σπάσει, να ξεφύγω,
μάλιστα κύριε, μάλιστα κύριε.
Όλα να τα λησμονήσω
και σε μια γωνιά να σβήσω λίγο-λίγο,
μάλιστα κύριε, μάλιστα κύριε.
Μα τις νυχτιές σαν συλλογιέμαι,
τα μάτια της τα μενεξιά,
φοβάμαι και αναρωτιέμαι,
πως θα σ' αντέξω μοναξιά.