Δώδεκα - Άννα Βίσση

Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα
τον αριθμό της μοναξιάς μου δε χτυπάς
και μεγαλώνει η απόσταση για μας.

Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα
μες στου μυαλού μου το αβάσταχτο κενό
μοιάζεις με όνειρο που φεύγει μακρινό...

Και δε χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο
που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ
κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό
Δώδεκα, η ελπίδα μου κρεμάστηκε
σ' ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό
και την καρδιά μου που φωνάζει σ' αγαπώ
Δώδεκα

Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα
τον αριθμό της μοναξιάς μου δε χτυπάς
και μεγαλώνει η απόσταση για μας

Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα
δεν το αντέχω το μαρτύριο αυτό
και πως τελειώσαν όλα θέλω να σου πω...

Μα δε χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο
που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ
κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό
Δώδεκα, η ελπίδα μου κρεμάστηκε
σ' ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό
και την καρδιά μου που φωνάζει σ' αγαπώ
Δώδεκα

Ο τελευταίος χορός - Άννα Βίσση & Νίκος Καρβέλας

Κράτησέ με απόψε πιο σφιχτά
άσε τον ιδρώτα στο κορμί να κυλά
άκου την καρδιά μου πως χτυπά
σου φωνάζει ακόμα πόσο σ’ αγαπά
Φίλησέ με απόψε πιο πολύ
άσ’ τον έρωτα στο δάκρυ να πνιγεί
Πως τα φέρνει έτσι η ζωή
δε θα είμαστε ποτέ ξανά μαζί
Ρεφραιν:
Σε μια ώρα θα ’χουν όλα τελειώσει
πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός
Ας πεθαίναμε αγκαλιά πριν τελειώσει
ο τελευταίος χορός
O τελευταίος χορός
Είναι αδύνατον να το σκεφτώ
πως αντίο για πάντα πρέπει να σου πω
Ας μην τέλειωνε ποτέ το χτες
ας γινόταν κάτι να μην έφευγες
Μη με κάνεις άλλο να πονώ
Θεε μου, πως θ’ αντέξω αυτό το χωρισμό
Κράτησέ με ακόμα πιο σφιχτά
κάνε με δικιά σου για τελευταία φορά