Όταν θα φύγεις - Φίλιππος Νικολάου

Όταν θα φύγεις θα μου σκοτώσεις ό,τι υπάρχει για να ζήσω
και η καρδιά μου για ό,τι πρώτα τόσο αγαπούσε θα το μισήσει
όταν θα φύγεις εγώ θα σβήσω, εγώ θα σβήσω

Μα σαν γυρίσεις δε θα μου φτάνουν χιλιάδες δρόμοι για να τους τρέξω
και όσες πίκρες μου έχεις δώσει ακόμα τόσες μπορώ ν' αντέξω
όταν γυρίσεις πόση αγάπη θα μου χαρίσεις

Όταν θα φύγεις κάθε μου μέρα θα γίνει μαύρη σαν το σκοτάδι
κι όπου μ' αγγίξαν τα δάχτυλα σου πληγή θα γίνει κάθε σου χάδι
όταν θα φύγεις θα μου αφήσεις βαθύ σημάδι

Δώδεκα - Άννα Βίσση

Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα
τον αριθμό της μοναξιάς μου δε χτυπάς
και μεγαλώνει η απόσταση για μας.

Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα
μες στου μυαλού μου το αβάσταχτο κενό
μοιάζεις με όνειρο που φεύγει μακρινό...

Και δε χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο
που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ
κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό
Δώδεκα, η ελπίδα μου κρεμάστηκε
σ' ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό
και την καρδιά μου που φωνάζει σ' αγαπώ
Δώδεκα

Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα
τον αριθμό της μοναξιάς μου δε χτυπάς
και μεγαλώνει η απόσταση για μας

Δώδεκα κι ούτε ένα τηλεφώνημα
δεν το αντέχω το μαρτύριο αυτό
και πως τελειώσαν όλα θέλω να σου πω...

Μα δε χτυπάει το τηλέφωνο, με πνίγει το παράπονο
που δεν κατάλαβες ποτέ σου τι περνώ
κι αν έχει γίνει η αγωνία μου βουνό
Δώδεκα, η ελπίδα μου κρεμάστηκε
σ' ένα τηλέφωνο που έμεινε νεκρό
και την καρδιά μου που φωνάζει σ' αγαπώ
Δώδεκα

Όσο έχω φωνή - Άννα Βίσση

Τα λόγια μικρά
για να πούνε τι νιώθω,
μικρό μυστικό ή ατέλειωτο πόθο.
Μα όσα κι αν πω
τώρα πια θά’ ναι λίγα
απ’ όσα γνωρίζω
απ’ όσα κι αν είδα.
Όσο έχω φωνή θα στο τραγουδάω
κι ότι λόγια να πω
θά’ ναι σ’ αγαπάω.
Όσο έχω φωνή θα στο τραγουδάω,
σ’ αγαπάω.
Τα μάτια θολά μα δε λεν όσα κρύβουν
παράθυρα ναι, μα ποτέ δεν ανοίγουν.
Το αίσθημα αυτό
τι μπορεί να το σβήσει,
απ’ όσα θυμάμαι,
απ’ όσα έχω ζήσει.
Όσο έχω φωνή...