Παράπονα στη Λίνα - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Χαμογελάς, στα μάτια σου γλιστράω 

δε με κοιτάς, μα πες μου πού να πάω 

πού να σε ζητώ, πού να σ’ αγαπώ, πού να σε ξεχνώ 

Και με φιλάς, η ανάσα αγριεύει 

και σου ζητώ, αυτό που περισσεύει 

δυο αναπνοές, λέξεις σου παλιές, κάτι να μη θες 

Θέλω να καις, άστρο μου κι αν θες 

να με προσέχεις στις φτηνές μου τις στιγμές 

και από κει ψηλά, ρίξε μια ματιά 

πες μου πως βλέπεις τα δικά μου τα παράπονα 

Εμείς οι δυο, δυο κούνιες στο παρκάκι 

τη μια είσαι εδώ, σε χάνω σε λιγάκι 

αίμα μου ξανθό, πού να σ’ αγαπώ, πού να σε ξεχνώ 

Κι αν στο φιλί, ξημέρωμα με πάρει 

να κοιμηθώ, στα χέρια σου κουβάρι 

μια γωνιά εδώ, κι άμα αναστηθώ, πες μου ότι ζω 

Θέλω να καις, άστρο μου κι αν θες 

να με προσέχεις στις φθηνές μου τις στιγμές 

και από κει ψηλά, ρίξε μια ματιά 

πες μου πως βλέπεις τα δικά μου τα παράπονα

Σαν ναυαγός- Μητροπάνος & Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Θα σου γλιστρήσει από τα χέρια άλλη μια μέρα

θα τις μετράς και θα'ναι οι μισές

θα βλέπεις θάλασσα και θα΄σαι σε μια ξέρα

μόνο τα κύματα θα ακούς και τις φωνές

Κάνει στην άκρη ο καιρός να σε χωρέσει

μια αυταπάτη οι επιλογές

έχεις αφήσει το ταξίδι σου στη μέση

για το χατίρι σου αλλάζουν οι εποχές

Κρύβεις ακόμα μια φορά το πρόσωπό σου

μακάρι να'τανε τα πάντα αλλιώς

μακάρι να'ταν να περνούσε το δικό σου

νιώθεις χαμένος,αλλά είσαι ζωντανός

Σαν ναυαγός που ονειρεύεται καράβια

κρατώντας τη φωτιά του ζωντανή

ψάχνεις ακόμα στον ορίζοντα σημάδια

που θα σε φέρουν πάλι πίσω στη ζωή

Χάνεις αυτό που σου'χει τύχει για να ζήσεις

είναι το σήμερα,αίμα ζεστό

ένα τσιγάρο σου'χει μείνει να καπνίσεις

δεν έχει αλλού,δεν έχει αλλιώς,μόνο εδώ

Στη Μαρία Κάλλας - Λαυρέντης Μαχαιρίτσας & Anne Catherine Gillet

Τι τραγουδάς, τι τραγουδάς

Ποιοι είναι αυτοί που αγαπάς

Τι σου'χουν δώσει, ποιο σφυγμό

Που εγώ για σένα δε μπορώ

Τι τραγουδάς, τι τραγουδάς

για όλους αυτούς της μιας βραδιάς

που σ'αγαπάνε στη σκηνή

κανείς τους δε θα σου σταθεί

Τι τραγουδάς, τι τραγουδάς,

χτες ήμουν ένας βασιλιάς

ήμουν για σένα η ζωή

Τώρα στα χέρια σου πληγή

Ξέρω σου ζήτησα πολλά

Αλλά θα μείνω στη σκιά

Να περιμένω για να βγεις

Ένας ακόμα θαυμαστής

Si tu demandes a l'oiseau pourquoi il vole

Il poursuivra au plus haute sa course folle

Plus haute que les orages et la tourmente

Il vole, il vole libre et moi, je chante, je chante, je chante

Μα ότι με κρατάει και αντέχω

είναι που είσαι εδώ να σε προσέχω

Τι θες ακόμα, τι γυρνάς

δεν έχεις που αλλού να πας

δεν έχει μείνει άλλη η

κι εγώ δεν έχω άλλη φωνή

Τι τραγουδάς, τι τραγουδάς

για όλους αυτούς της μιας βραδιάς

που σ'αγαπάνε στη σκηνή

κανείς τους δε θα σου σταθεί

Μόνο εγώ θα είμαι εδώ

χάδι που τρέχει στο λαιμό

C'est vrai je chante autour du monde

Tu m'aimes, et tu ne comprends pas

Tu me questionnes et tu me sondes, tu doutes, suis-je encore a toi?

Tu voudrais que je me morfonde, que je m'eteigne aupres de toi

Que je sois juste douce et feconde et dans ton ombre, et dans ta loi

Je suis a toi, je suis ta femme, de tout mon coeur de tout mon corps

Mais laisse-moi au moins mon ame, je t'aimerai plus fort encore

Η ζωή των άλλων - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Οι τοίχοι γέμισαν αλμύρα

τα κλάματά σου είναι παντού

κάτι σου είπα για τη μοίρα

και μου 'πες η ζωή είναι αλλού

Σε παίρνει πάλι η θάλασσα των δυνατών σινιάλων

κι εγώ σου λέω πως αλλού είναι η ζωή των άλλων

Παλι μιλάς για ξένους τόπους

λες κι έχεις κι άλλη μια ζωή

πάλι χαμένη μες στους τρόπους

να γίνονται όλα απ'την αρχή

Τα φώτα μη σε κλέβουνε των πλοίων των μεγάλων

αυτή για μας είναι η ζωή, η άλλη είναι των άλλων

Θέλω να γίνω ό,τι σου λείπει - Μαριάννα Πολυχρονίδη

Θέλω να γίνω ό,τι σου λείπει

η προηγούμενη ζωή

το σπίτι στη Θεσσαλονίκη

κι όλοι οι φίλοι σου μαζί

Και κάθε μέρα που περνάει 

σε δυο κομμάτια θα με σπας

το ένα μισό θα το κρατάς 

το άλλο μισό θα το πετάς

Κι όταν θα μείνω κάτι λίγο 

κι άλλο δε θα’χεις για να σπάσεις

σκέτη καρδιά θα με κρατήσεις

και δεν μπορεί θα μ’αγαπήσεις

Θα μείνω εδώ χωρίς εσένα

κι ό,τι θυμάμαι θα αγαπάω

εσύ παντού χωρίς εμένα

μα εγώ είναι αργά παντού να πάω

Έτσι θα γίνει - Χριστίνα Γκόλια

Έτσι θα γίνει, σαν ένα φως που σβήνει

όλα θα φαίνονται σαν ξαφνικά

θα` σαι χαμένος και στη ζωή σου ξένος

όλος ο κόσμος σου μες στη φωτιά.

Όλα σε μια γραμμή

ίδια η αφορμή

σαν ένα πράγμα γέλιο και τραύμα

μία η διαδρομή.

Το κλάμα κι η χαρά

καμία διαφορά

το ίδιο σώμα που αλλάζει χρώμα

στο φως και στη σκιά.

Θα ψάχνεις λέξεις το χρόνο να ξεμπλέξεις

κόμπος τα χέρια σου σαν προσευχή

θα` σαι στη μέση, ο φόβος θα σε δέσει

θα βλέπεις τέλος και θα` ναι αρχή.

Πάντα ο ήλιος θα βγαίνει - Χάρις Αλεξίου

Τη μηχανή μου βάζω μπροστά

πάλι θα φύγω κι όλα γνωστά

ξετυλίγω ακόμη μια αλήθεια

δεν μου αρκεί πια το λίγο στα στήθια

Βγαίνω απ’ την πόλη, δρόμοι ανοιχτοί

να δούμε πάλι τι θα παιχτεί

την ψυχή μου απλώνω

σε μια τσάντα έχω μόνο

λίγο φως και νερό για τον δρόμο

Κι όσο φεύγω μακριά σου το ξέρω

πάντα ο ήλιος θα βγαίνει χωρίς

να τον νοιάζει αν θα τα καταφέρω

ή αν έρθεις ποτέ να με βρεις

Δεν κάνω ακόμα σκέψη καμιά

δεν έχω λύσεις, όλα ανοιχτά

ξετυλίγω ακόμα μια αλήθεια

η αγάπη δεν είναι συνήθεια

Τρέχει ο δρόμος κι είσαι μπροστά μου

καινούργιες γέφυρες περνάει η καρδιά μου

ένα σύνορο ψάχνει να ανοίξει στο φως

θα χαθούνε τα ίχνη μας έτσι κι αλλιώς

Μη φύγεις - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Μη φύγεις άμα δε γυρίσεις

ψέμα οι χρησμοί του δράματος

δεν έχει τίποτα να λύσεις

όλα ζωή και θάνατος

Αυτό που νιώθω όταν γελάω

εσύ το νιώθεις όταν κλαις

κι όσα με ζόρια εγώ περνάω

εσύ τα βλέπεις αμμουδιές

Μονάχα αυτό κατάλαβα

απ’ όλο το ταξίδι

πως όσο αλλάζουμε ζωή

τόσο μένουμε ίδιοι

δεν έχω κάτι να σου πω

τι να σου εξηγήσω

νύχτα με παίρνουν τα όνειρα

νύχτα με φέρνουν πίσω

Τα καλοκαίρια μόνο ξέρουν

να μας γλυκαίνουν τους καιρούς

κι όσα τα δυο μας μάτια θέλουν

αυτά μας κάνουν κυνηγούς

Τώρα τα βλέπω όλα απλά

σαν αλητάκος σκύλος

όπως γελάνε τα παιδιά

και όπως σκάει ο ήλιος

Πεταλούδα - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Πώς το κάνεις,πώς το κάνεις κι εδώ μένω

άλλο απ'τα μάτια σου δεν έχω πιό δικά μου

μα ούτε άλλο από το βλέμμα σου πιό ξένο

πόσα ζητάς για να φωνάξεις τ'όνομά μου

Να με κοιτάς σα να με θέλεις

και να με παίξεις όπως ξέρεις

Ξέρεις τί θέλω να σου πω

κάτι που μάλλον θα γελάσεις

άμα δε μάθεις να χα'ι'δεύεις τις πληγές

δε θα σου φτάσει όλη η ζωή σου για να κλαις

Να με κοιτάς σα να με θέλεις

και να με παίξεις όπως ξέρεις

Σε βλέπω μόνη,λέω δεν είναι στα καλά της

ποιοί σε παράτησαν και θέλεις να τους δείξεις

Μια πεταλούδα που δαγκώνει τα φτερά της

σε πλησιάζω και πεθαίνω να μ'αγγίξεις

Μα η εικόνα σου παγώνει

μετά σε βλέπω πάλι μόνη

Ξέρεις τί θέλω να σου πω

κάτι που μάλλον θα γελάσεις

άμα δε μάθεις να χα'ι'δεύεις τις πληγές

δε θα σου φτάσει όλη η ζωή σου για να κλαις

Πώς το κάνεις,πώς το κάνεις κι εδώ μένω

Σ'αγαπάω ακόμα - Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Πάλι γύρισα πίσω
για ένα ακόμα τσιγάρο
Δε θα σου εξηγήσω
Αγκαλιά θα σε πάρω

Ότι λένε οι λέξεις
Τη ζωή δεν την πιάνουν
Κι όσα λόγια αν ξοδέψεις
για να ζήσεις δε φτάνουν

Από που θες να ζήσεις
Από ποια κερδισμένα
Και σε ποιόν να γυρίσεις
όταν χάσεις κι εσένα

Η αγάπη δεν είναι
μοναχά ένα βλέμμα
Ούτε μόνο ένα μείνε
Θέλει όλο το αίμα

Η αγάπη μου είναι
το πιο κόκκινο χρώμα
Κατακόκκινη γίνε
σ' αγαπάω ακόμα

Να κοιτάς και να θέλεις
Μη φοβάσαι να χάνεις
Στη χαρά ν' ανατέλλεις
Ζωντανή μην πεθάνεις

Κι αν ο φόβος μας δένει
Να μη μείνουμε μόνοι
Πάλι ο φόβος μας στέλνει
Μακριά απ' ό,τι ενώνει

Η αγάπη δεν είναι
μοναχά ένα βλέμμα
Ούτε μόνο ένα μείνε
Θέλει όλο το αίμα

Η αγάπη μου είναι
το πιο κόκκινο χρώμα
Κατακόκκινη γίνε
σ' αγαπάω ακόμα

Μικρές νοθείες - Βασίλης Παπακωνσταντίνου & Θάνος Μικρούτσικος

Ποτέ του δεν κατάφερε να βγει σε μια λιακάδα
και ζει με, ό,τι, περίσσεψε από ένα σκάρτο ποίημα
τα πρωινά σηκώνεται με μια βαριά ζαλάδα
και λέει πως τον ξύπνησε ένα μεγάλο κύμα

Κρεμάει τις αφίσες του στα παράθυρά του
κρύβει το φως μα κρύβει κι όλα τ'άλλα
γιατί το μόνο που λαχτάρησε ως λάφυρά του
είναι μια θάλασσα να φτάνει ως τη σκάλα

Βάζει σημάδια με στυλό πάνω στον τοίχο του
μετράει το ύψος του που πόντο πόντο χάνει
μα κάθε βράδυ όταν βγαίνει απ'τον ύπνο του
στέκεται όρθιος και τρυπάει το ταβάνι

Είναι που ονειρεύεται πως φεύγει για ταξίδια
πως μπαίνει μέσα σε παλιές φωτογραφίες
ξέρει αν μπορούσε θα 'κανε μία απ'τα ίδια
αλλά τι νόημα έχει το όνειρο χωρίς μικρές νοθείες

Πίσω μη μ' αφήνεις - Ρίτα Αντωνοπούλου

Ξανά,θα περπατήσουμε ξανά
μέσα από χρόνια ανοιχτά
όταν οι δρόμοι θα`χουν κλείσει.
Φωνές, γέλια, τραγούδια και γιορτές
οι ελπίδες όλες ζωντανές
κι όλοι θα έχουνε γυρίσει.

Μου λες, πού βρίσκεις τόσα και μου λες
πως βλέπεις μέσα από φωτιές
όσα για πάντα έχουν σβήσει.
Κοιτάς τα σύννεφα μιας ζωγραφιάς
ό,τι ήταν κάποτε για μας
λες δεν μπορεί,θα ξαναζήσει.

Μπορεί ν`αντέχει ακόμα μια κλωστή,
να έχει μείνει μια σκηνή
κι όταν παιχτεί εδώ να μείνεις.
Μαζί, κι άμα δεν έχει πια μαζί,
μες στην καινούρια σου ζωή
πάρε με πίσω,μη μ`αφήνεις.

Μου λες,πού βρίσκεις τόσα και μου λες
πως βλέπεις μέσα από φωτιές
όσα για πάντα έχουν σβήσει.
Κοιτάς τα σύννεφα μιας ζωγραφιάς
ό,τι ήταν κάποτε για μας
λες,δεν μπορεί,θα ξαναζήσει.

Ξανά, θα περπατήσουμε ξανά
μέσα από χρόνια ανοιχτά
όταν οι δρόμοι θα`χουν κλείσει.
Φωνές, γέλια, τραγούδια και γιορτές
οι ελπίδες όλες ζωντανές
κι όλοι θα έχουνε γυρίσει.

Μία στιγμή μία ζωή - Λ. Μαχαιρίτσας

Μια ζωή - γεμίζει μόνο με ζωές
Στάλα μικρή - και θα την πιεις πολλές φορές

Κάνε μια ευχή
Να μην μας πνίξει ο ουρανός
Να μην μας κάψει αυτό το φως

Μια καρδιά - γεμίζει μόνο με καρδιές
Τρώει την φωτιά - και πίνει όλες τις πηγές

Ό,τι κι αν πεις
Μεγάλος δρόμος η ζωή
Μα πιο μεγάλος η στιγμή, η στγμή

Μια αγκαλιά - γεμίζει μόνο με αγκαλιές
Χέρια γυμνά - που βάζουν λέξεις στις σιωπές

Κάνε μια ευχή
Να μην μας πνίξει ο ουρανός
Να μην μας κάψει αυτό το φως, το φως

Μια πληγή - την κλείνεις μόνο με πληγές
Τραβάς γραμμή - κι αρχίζεις άλλες προσευχές

Ό,τι κι αν πεις
Μεγάλος δρόμος η ζωή
Μα πιο μεγάλος η στιγμή, η στγμή