Λουλούδι μου - Δέσποινα Βανδή

Η Δέσποινα Βανδή γεννήθηκε στην Γερμανία τον Ιούλιο του έτος 1969. Όταν ήταν 6 ετών μετακόμισαν οι γονείς της στην Καβάλα, όπου και ήταν η καταγωγή της. Σπούδασε φιλοσοφία, παιδαγωγική και ψυχολογία στην Φιλοσοφική σχολή του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης . Ξεκίνησε το τραγούδι το 1994. Εργαζόταν σε νυκτερινά κέντρα της συμπρωτεύουσας , μαζί με τον Αντώνη Ρέμο, την εποχή που οι μόνοι που τους γνώριζαν ήταν το κοινό της Θεσσαλονίκης.

 Έλα να με δεις
δίχως φτερά πουλί πεσμένο καταγής
θέαμα να το λυπηθείς
αχ έλα να με δεις

Έλα να με δεις
μον’ αν με θες ακόμα έλα να με δεις
Κι όχι από οίκτο να χαρείς
αχ έλα να με δεις

Λουλούδι μου
για σένα απόψε κλαίω στο τραγούδι μου
Για σένα ράγισε ξανά η καρδούλα μου
για σένα πάλι δε θα κοιμηθώ
αγάπη μου
Ζωή μου κι αναπόσπαστο κομμάτι μου
γλυκό μου απωθημένο και γινάτι μου
να μάθεις θέλω απόψε τι περνώ

Για σεν’ αλήτη μου
και πάλι αποψε κλείστηκα στο σπίτι μου
βαλάντωσα και πνίγηκα στη λύπη μου
και πάλι απόψε έλειπες εσύ
για σεν’ αλήτη μου
θα έκανα τα πάντα μα την πίστη μου
θα σκότωνα, θα πέθαινα αλήτη μου
αρκεί να μ’ αγαπούσες λίγο εσύ

Έλα να με δεις
πως είναι να `σαι τ’ αποπαίδι της ζωής
να μη σε νοιάζεται κανείς
αχ έλα να με δεις

Έλα να με δεις
στο ανεμοβρόχι μιας θλιμμένης Κυριακής
την πίκρα μου να μοιραστείς
αχ έλα να χαρείς

Μεσόγειος - Ζωρζ Μουστακί

Ο Ζωρζ  Μουστακί γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια τον Μάιο του έτους 1934 και έφυγε από κοντά μας σήμερα 23 Μαΐου του 2013. Οι γονείς του είχαν καταγωγή από την Κέρκυρα. Στη Αλεξάνδρεια διατηρούσε η οικογένεια βιβλιοπωλείο και ερχόταν σε επαφή με πολλές κουλτούρες . Ο ίδιος έλεγε για την καταγωγή του: έχω γεννηθεί στην Αλεξάνδρεια και έτσι έχω μια ιδιαίτερη ευαισθησία σε ότι ελληνικό έφεραν και έσπειραν οι Πτολεμαίοι στην γενέτειρά μου. Είμαι Έλληνας από πατέρα, μητέρα  και παππού, με ρίζες στη Μικρά Ασία, τα Ιωάννινα, τη Ζάκυνθο και την Κέρκυρα.

Μεσόγειο τη λεν και 

παίζουνε γυμνά
παιδιά με μαύρα μάτια αγάλματα πικρά
γέννησε τους Θεούς, τον ίδιο το Χριστό
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό
μεσ’ τη Μεσόγειο

Το αίμα τους αιώνες σκάλισε εκεί
τα βράχια και τους κάβους και τη βαθιά σιωπή
νησιά σαν περιστέρια αιώνιες φυλακές
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τις βροχές
μεσ’ τη Μεσόγειο

Οι κάμποι κι οι ελιές χάνονται στη φωτιά
τα χέρια μένουν μόνα κι άδεια τα κορμιά
λαοί της συμφοράς και πίκρα του θανάτου
το καλοκαίρι εκεί δε χάνει τα φτερά του
μεσ’ τη Μεσόγειο

εδώ στη λίμνη αυτή γεννήθηκα κι εγώ
μεσόγειος του φόβου και των πικρών καιρών
τα όνειρα που `παίζαν στα βαθιά νερά γινήκαν δέντρα μόνα στα ξερά νησιά
μεσ’ τη Μεσόγειο

Τον Παρθενώνα κρύβουν σύννεφα βαριά
στην Ισπανία εχάθει η λέξη «λευτεριά»
πάντα η Αθήνα μένει όνειρο πικρό
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό
μες στη Μεσόγειο