Μάτια μου,μες τα μάτια σου.. - Γ.Κότσιρας

                                                                                 

               Στα Γιάννενα τρελαίνονται οι βροχές,
παίρνουν φωτιά και σβήνουνε στη λίμνη...
Μα τον δικό σου τον καημό
η πιο μεγάλη θάλασσα δε σβήνει...

Στη Λάρισα ο ήλιος την αυγή
τρυπάει την πέτρα κι ερωτεύεται το χώμα...
Μα η δική σου η πληγή παλεύει
και δεν έκλεισε ακόμα...

Μάτια μου, μες στα μάτια σου μεθάνε οι εποχές
και μια ζωή την άνοιξη μου κρύβουν...
Μάτια μου, για τα μάτια σου έπεφτα σε φωτιές,
ίδιες μ' αυτές που τώρα με τυλίγουν...

Στη Κρήτη αναστενάζουν τα πουλιά,
όμως στολίζουν τις φωλιές τους με μετάξι...
Μα ο δικός σου ο στεναγμός
δεν λέει απ' την ψυχή μου να πετάξει...

Στην Έδεσσα ματώνουν τα νερά,
όμως αγιάζουν μόλις πέσουν στο ποτάμι...
Μα τα δικά μου τα φιλιά σου τα 'δωσα
και πήγανε χαράμι...

Μάτια μου, μες στα μάτια σου μεθάνε οι εποχές
και μια ζωή την άνοιξη μου κρύβουν...
Μάτια μου, για τα μάτια σου έπεφτα σε φωτιές,
ίδιες μ' αυτές που τώρα με τυλίγουν...

Θα ξανάρθεις - Μπάμπης Τσέρτος

Ο Μπάμπης Τσέρτος γεννήθηκε το 1956 στα Τρόπαια Αρκαδίας. Ο πατέρας του ήταν μουσικός και έπαιζε μαντολίνο.  Στα παιδικά του χρόνια, στα Τρόπαια, τραγουδούσε σε παρέες. Σε ηλικία 17 ετών εγκαθίσταται στην Αθήνα  και το 1974 εισάγεται στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Σαν φοιτητής, ζει την «αναβίωση» του  ρεμπέτικου, μαθαίνει μπουζούκι και συμμετέχει στο συγκρότημα του Πανεπιστημίου, τραγουδώντας έντεχνα, λαϊκά, ρεμπέτικα και δημοτικά τραγούδια.

                                      

                                    

 Δε με μέλλει αν οι όρκοι μας σβηστήκαν
δε με μέλλει εάν όλα ξεχαστήκαν,
πίστεψε με διόλου δεν πονώ
κι αν εσύ ξεχνάς κι εγώ ξεχνώ.

Δε με μέλλει αν η καρδιά σου άλλον θέλει,
δυνατά σου το φωνάζω δε με μέλλει,
δε ζηλεύω αυτόν που αγαπάς
δε με μέλλει όπου θέλει ας πας.

Θα ξανάρθεις,
όσα χρόνια κι αν περάσουν θα ξανάρθεις
και συμπόνια θα ζητάς μετανιωμένη
θε να `ρθεις με ραγισμένη την καρδιά.

Θα ξανάρθεις,
δεν μπορεί παρά μια μέρα να ξανάρθεις
όταν μάθεις πως εβγήκες γελασμένη,
θα ξανάρθεις ντροπιασμένη μια βραδιά.

Δε με μέλλει αν πουλάς την αγκαλιά σου
κι αν μοιράζεις σ’ όποιον να `ναι τα φιλιά σου,
θα `ρθει μέρα που θα με ποθείς
σου το λέω να το θυμηθείς.

Δε με μέλλει που όποιος θέλει σ’ αγοράζει
κι αν εξέχασες τους όρκους δεν πειράζει,
ότι τώρα δυνατά ποθείς
θα `ρθει μέρα να το βαρεθείς.