Πίσω μη μ' αφήνεις - Ρίτα Αντωνοπούλου

Ξανά,θα περπατήσουμε ξανά
μέσα από χρόνια ανοιχτά
όταν οι δρόμοι θα`χουν κλείσει.
Φωνές, γέλια, τραγούδια και γιορτές
οι ελπίδες όλες ζωντανές
κι όλοι θα έχουνε γυρίσει.

Μου λες, πού βρίσκεις τόσα και μου λες
πως βλέπεις μέσα από φωτιές
όσα για πάντα έχουν σβήσει.
Κοιτάς τα σύννεφα μιας ζωγραφιάς
ό,τι ήταν κάποτε για μας
λες δεν μπορεί,θα ξαναζήσει.

Μπορεί ν`αντέχει ακόμα μια κλωστή,
να έχει μείνει μια σκηνή
κι όταν παιχτεί εδώ να μείνεις.
Μαζί, κι άμα δεν έχει πια μαζί,
μες στην καινούρια σου ζωή
πάρε με πίσω,μη μ`αφήνεις.

Μου λες,πού βρίσκεις τόσα και μου λες
πως βλέπεις μέσα από φωτιές
όσα για πάντα έχουν σβήσει.
Κοιτάς τα σύννεφα μιας ζωγραφιάς
ό,τι ήταν κάποτε για μας
λες,δεν μπορεί,θα ξαναζήσει.

Ξανά, θα περπατήσουμε ξανά
μέσα από χρόνια ανοιχτά
όταν οι δρόμοι θα`χουν κλείσει.
Φωνές, γέλια, τραγούδια και γιορτές
οι ελπίδες όλες ζωντανές
κι όλοι θα έχουνε γυρίσει.

Μαρέα - Νίκος Καββαδίας

Ο Αλτεμπαράν ψάχνει να βρει μες στα νερά
το παλινώριο που τον γέλασε δυο κάρτες.
Στης προβολής να τρέχουν βλέπαμε τους χάρτες
του Chagall άλογα - τσίρκο του Seurat.

Πυξίδα γέρικη - ataxie locomotrice -
και στοιχειωμένη από τα χείλια σου σφυρίχτρα.
Στην κόντρα γέφυρα προσμένατε κ' οι τρεις
να λύσει τ' άστρο του Αλμποράν η χαρτορίχτρα.

Της τραμουντάνας τ' άστρο, τ' άστρα του Νοτιά
παντρεύονται με πορφυρόχρωμους κομήτες.
Του Mazagan οι θερμαστές οι Σοδομίτες
παίξαν του Σέσωστρη την κόρη στα χαρτιά.

Η ξύλινη που όλοι αγαπήσαμε Γοργόνα,
καθώς βουτά παίρνει παράξενες ανάσες.
Προτού κολλήσουμε για πάντα στις Σαργάσσες,
μας πρόδωσε μ' ένα πνιγμένο του Νορόνα.

Πουλιά στα ξάρτια - καραντί - στεργιανή ζάλη
χελιδονόψαρα - πνιγμένου δαχτυλίδι.
Του ναυτικού το δυσκολότερο ταξίδι
το κυβερνάν του Μαγγελάνου οι παπαγάλοι.

Η καραβίσια σκύλα οσμίζεται ρεστία
και το κορμί σου το νερό που θα καλάρει.
Τη νύχτα οι ναύτες κυνηγάνε το φεγγάρι
και την ημέρα ταξιδεύουνε στ' αστεία.