Δευτέρα 27 Απριλίου 2015

Ένα λιμάνι η αγκαλιά μου - Χάρις Αλεξίου





Ένα λιμάνι η αγκαλιά μου 
κι ας δένεις μόνο όταν φυσά 
Αυτό που ψάχνεις μακριά μου 
πάλι κοντά μου σε γυρνά 

Ακόμα λίγο 
μη φεύγεις τώρα μείνε εδώ ακόμα λίγο 
Βρες αφορμή 
σε καταιγίδα δες χτυπιέται το κορμί 
Ακόμα πόσο 
θα σε τρομάζει ο καιρός ακόμα πόσο 
Ρίξε σκοινί 
κι άσε το πρώτο φως σε λίγο να φανεί 

Ένα λιμάνι η αγκαλιά μου 
κι ας δένεις μόνο όταν φυσά 
Αυτό που ψάχνεις μακριά μου 
πάλι κοντά μου σε γυρνά 
Ένα λιμάνι και το σώμα 
για τις φουρτούνες προσευχή 
Φταίω που σ΄ αγαπάω ακόμα 
κι ας είσαι αλμύρα στην πληγή 

Ακόμα δωσ΄μου 
μία στιγμούλα στο απέραντο του κόσμου 
Το παρελθόν 
αφού κυλάμε σ΄ ένα αιώνιο παρόν 
Ακόμα λίγο 
μη φεύγεις τώρα μείνε εδώ ακόμα λίγο 
Ρίξε σκοινί 
κι άσε το πρώτο φως σε λίγο να φανεί...


Τα σύνορα - Χάρις Αλεξίου





Τώρα κατάματα
κοιτάζω τη βαθιά, θλιμμένη θάλασσα
νυχτώνει γύρω εδώ κι εκεί χαράματα
στον άγνωστο τον κόσμο που ξυπνάς
Πώς να κοιμήθηκες
κι αν έχει παγωνιά, γερά θα ντύθηκες;
αχ, να ‘μουνα η μέρα που γεννήθηκες
να σου ‘δινα την πρώτη σου αγκαλιά

Την πιο μεγάλη θάλασσα
τα πιο μεγάλα κύματα
βουνά, γκρεμούς και φράγματα
τα έβαλα ανάμεσα σε σένα
σε σένα και σε μένα
Τα έχτισα
τα ύψωσα τα σύνορα
πώς στέκουν τώρα έτσι τσακισμένα
πώς στέκουν τσακισμένα
μες στο μυαλό πώς πέφτουνε τα σύνορα
και όλα πάλι δείχνουνε εσένα

Λοιπόν κατάσαρκα
τη φόρεσα εγώ την γκρίζα θάλασσα
με μια βουτιά ό,τι ήμουνα αντάλλαξα
τη σιγουριά με το άγριο του καιρού
Πώς θες τα σώματα
να ζουν σαν να μην έχουνε ονόματα
να πάψουν να κρατάνε αποτυπώματα
να πάψουν να θυμούνται τι αγαπούν;