Της ψυχής το καράβι - Μαρία Λούκα

Υπάρχει μια θάλασσα μόνη 

τον χειμώνα παγώνει καλοκαίρι γελά 

το δάκρυ το αλμυρό της με βρέχει 

σαν παιδί π’ όλο τρέχει σε χρυσή αμμουδιά 

Φοβάμαι όμως την νύχτα να σου πω 

τ’ αστέρια που πέφτουνε κρύψ’ τα 

να γίνει ο βυθός ουρανός 

κ’ εγώ να ψαρεύω το φως απ’ την προβλήτα 

Υπάρχει της ψυχής το καράβι 

που σαλπάρει με χάδι η στεριά το γερνά 

ο χρόνος το γεμίζει σημάδια 

και βουλιάζω τα βράδια στην θολή σου ματιά

Ωκεανός - Καίτη Κουλλιά

Σ' έναν αόρατο ωκεανό, 

μέσα στα ρεύματα σ' ακολουθώ...

Κύμα το κύμα, φιλί το φιλί, 

στων οριζόντων τη σιωπή...

Κι ύστερα χάνεσαι στους Τροπικούς, 

λύνεις ανέμους, του Αιόλου τους ασκούς...

Κι όταν στο σώμα ξυπνά η αφή, 

πια δεν υπάρχει επιστροφή...

Έρχεσαι, φεύγεις και πετάς, 

κανείς δεν ξέρει που γυρνάς...

Κι απ' τους ανέμους της καρδιάς

κανένας δε σου μοιάζει...

Γιατί είσαι κύμα που κυλά, 

Μοίρα μποέμισσα καρδιά...

Μ' απ' όσα μου `δωσες κλειδιά

κανένα δεν ταιριάζει...

Έρχεσαι, φεύγεις, πέφτεις στο φως, 

σαν τη βαρκούλα που τη σέρνει ο καιρός...

Ίσια στο μάτι του κατακλυσμού, 

στις Συμπληγάδες τ' ουρανού...

Σώμα απ' το σώμα σου είμαι και `γώ, 

μια πεταλούδα μέσα στον ωκεανό...

Κάτω απ' τον ίλιγγο των αστεριών, 

μέσα στους κήπους των βυθών...

Έρχεσαι, φεύγεις και πετάς, 

κανείς δεν ξέρει που γυρνάς...

Κι απ' τους ανέμους της καρδιάς

κανένας δε σου μοιάζει...

Γιατί είσαι κύμα που κυλά, 

Μοίρα μποέμισσα καρδιά...

Μ' απ' όσα μου `δωσες κλειδιά

κανένα δεν ταιριάζει...