Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά - Σοφία Βέμπο

Η Σοφία Βέμπο γεννήθηκε στην Καλλίπολη της Ανατολικής Θράκης το 1910. Έφυγε από κοντά μας το 1978. Ήταν κορυφαία ερμηνεύτρια και ηθοποιός  της οποίας η καλλιτεχνική πορεία αρχίζει ι από το μεσοπόλεμο ως τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και τη δεκαετία του ΄50. Χαρακτηρίστηκε "Τραγουδίστρια της Νίκης" εξαιτίας των εθνικών τραγουδιών που ερμήνευσε κατά τη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου του 1940.

Μεσ' τους δρόμους τριγυρνάνε
οι μανάδες και κοιτάνε
ν' αντικρίσουνε,
τα παιδιά τους π' ορκιστήκαν
στο σταθμό όταν χωριστήκαν
να νικήσουνε.
 
Μα για 'κείνους που 'χουν φύγει
και η δόξα τους τυλίγει,
ας χαιρόμαστε,
και ποτέ καμιά ας μη κλάψει,
κάθε πόνο της ας κάψει,
κι ας ευχόμαστε:
 
Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά,
που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά,
παιδιά στη γλυκιά Παναγιά
προσευχόμαστε όλες να 'ρθετε ξανά.
 
Λέω σ' όσες αγαπούνε
και για κάποιον ξενυχτούνε
και στενάζουνε,
πως η πίκρα κι η τρεμούλα
σε μια τίμια Ελληνοπούλα,
δεν ταιριάζουνε.
 
Ελληνίδες του Ζαλόγγου
και της πόλης και του λόγγου
και Πλακιώτισσες,
όσο κι αν πικρά πονούμε
υπερήφανα ασκούμε
σαν Σουλιώτισσες.

Εδώ που γεννηθήκαμε - Αντώνης Καλογιάννης

 

Εδώ που γεννηθήκαμε, σ’ αυτό το λίγο τόπο,
με τον ολάνθιστο ουρανό, το χώμα το ξερό,
που πριν ανάψουν σβήνουνε οι πόθοι των ανθρώπων,
όλα θα γίνουν πιο καλά, θα δεις, θα δεις, με τον καιρό.
 
Εδώ που πολεμήσαμε, δυο τρεις εμείς τους χίλιους,
για να μη λείψει το ψωμί, να πάμε πιο μπροστά,
άλλοτε μες στα σύννεφα κι άλλοτε μες στους ήλιους,
όλα θα γίνουν πιο καλά, θα δεις, θα δεις, με τον καιρό.
 
Εδώ που μεγαλώσαμε τον άνεμο νικώντας
και που βαθιά ριζώσαμε κι απλώσαμε κλαριά,
εδώ θε’ να γεράσουμε, καλή μου, τραγουδώντας
και όλα θα γίνουν πιο καλά, θα δεις, θα δεις, με τον καιρό.

Τώρα αλλάξαν οι καιροί - Αντώνης Καλογγιάνης

Θυμάμαι τα όμορφα της νιότης μας τα χρόνια

τότε που τρέχαμε παιδιά στις γειτονιές

τα γιασεμιά στολίζανε θυμάμαι τα μπαλκόνια

γέλια τραγούδια στου Άι Γιάννη τις φωτιές

Τώρα αλλάξαν οι καιροί

και να γελάσει δεν μπορεί

πια η καρδιά μας

τριγύρω τόση μοναξιά

κι είναι η κάθε μας μιλιά

τα βάσανα μας τα βάσανα μας

Θυμάμαι που παίζαμε παιδιά μες τις αλάνες

σκηνές αξέχαστες που μού `ρχονται στο νου

μας κυνηγούσαν θυμάμαι να διαβάσουμε οι μάνες

μα εμείς πηγαίναμε κρυφά στα ραντεβού

Kuro Siwo - Νίκος Καββαδίας

Πρώτο ταξίδι έτυχε ναύλος για το Νότο,
δύσκολες βάρδιες, κακός ύπνος και μαλάρια.
Είναι παράξενα της Ιντιας τα φανάρια
και δεν τα βλέπεις, καθώς λένε, με το πρώτο.

Περ' απ' τη γέφυρα του Αδάμ, στη Νότιο Κίνα,
χιλιάδες παραλάβαινες τσουβάλια σόγια.
Μα ούτε στιγμή δεν ελησμόνησες τα λόγια
που σού 'πανε μια κούφιαν ώρα στην Αθήνα.

Στα νύχια μπαίνει το κατράμι και τ' ανάβει,
χρόνια στα ρούχα το ψαρόλαδο μυρίζει,
κι ο λόγος της μεσ' στο μυαλό σου να σφυρίζει,
"ο μπούσουλας είναι που στρέφει ή το καράβι;"

Νωρίς μπατάρισε ο καιρός κ' έχει χαλάσει.
Σκατζάρισες, μα σε κρατά λύπη μεγάλη.
Απόψε ψόφησαν οι δυό μου παπαγάλοι
κι ο πίθηκος πού 'χα με κούραση γυμνάσει.

Η λαμαρίνα!.. η λαμαρίνα όλα τα σβήνει!
Μας έσφιξε το Kuro Siwo σα μιά ζώνη
κ' εσύ κοιτάς ακόμη πάνω απ' το τιμόνι,
πως παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι.

Ιδανικός κι ανάξιος εραστής - Νίκος Καββαδίας

Ο Νίκος Καββαδίας για τους φίλους γνωστός και σαν  Κόλιας ή Μαραμπού γεννήθηκε το 1910 σε μια επαρχιακή πόλη του Χαρμπίν της Μαντζουρίας .  Ο Νίκος Καββαδίας γράφει το ποίημα του Ιδανικός και ανάξιος εραστής σε ηλικία μικρότερη των 23 ετών .Αν και ταξίδευε από τα 19 του είχε δύο φόβους .Ο ένας που δεν επαληθεύτηκε ποτέ ήταν να μην φύγει το πλοίο χωρίς αυτόν .Το τραγικό είναι ότι επαληθεύτηκε ο δεύτερος του φόβος καθώς ο θάνατος τον βρίσκει σε νοσοκομείο των Αθηνών από εγκεφαλικό επεισόδιο το 1975 και όχι στη θάλασσα όπως είχε ονειρευτεί .Η ζωή του από το 1910-1975 είναι ένα συνεχές ταξίδι .Ολόκληρος ο κόσμος του Καββαδία είναι η θάλασσα και η ποίηση .

  Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ’ Αλγέρι και το Σφαξ
θ’ αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ’ ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα `χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ’ όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει"

Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.

Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα `χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

Η νύχτα θέλει έρωτα - Χάρις Αλεξίου

Τη νύχτα περισσότερο μου λείπεις
τη νύχτα σ' αγαπάω πιο πολύ
Την ώρα που σε θέλω εδώ να μείνεις
εσύ πετάς, φεύγεις σαν πουλί

Η νύχτα θέλει έρωτα
και πράγματα αφανέρωτα
Έλα κοντά μου, έλα, μείνε ως το πρωί
Παράτα τα μπερδέματα
δε λέει η νύχτα ψέματα
Πάρε μου απόψε μ' ένα χάδι τη ζωή

Τη νύχτα η αγάπη σου με καίει
τις στάχτες μου μαζεύω το πρωί
την ώρα αυτή που διάφανοι κι ωραίοι
μοιάζουμε σαν δυο μικροί θεοί

Τι γλυκό να σ’ αγαπούν - Χάρις Αλεξίου

Μάτια μου μεγάλα
μάτια μελαγχολικά
ήπια στάλα στάλα
τα βαθιά σας μυστικά
 
Τι γλυκό να σ’ αγαπούν
και να σου το λένε
μάτια που μελαγχολούν
και κρυφά σου κλαίνε
και κρυφά σου σιγοκλαίνε
 
Άντρας μου δικός μου
Θεέ μου γλυκαπαντοχή
η καρδιά του κόσμου
στη καρδούλα μου αντηχεί

Απόψε θέλω να πιω - Χάρις Αλεξίου

Απόψε θέλω να πιω
τίποτα μετά να μη θυμάμαι
μέσα στον καπνό να παγιδευτώ
συνέπειες να μη φοβάμαι

Απόψε θέλω να πιω
θέλω να ξεφύγω από τα όριά μου.
Μέσα στον καπνό να εξομολογηθώ.
Για τα χαμένα όνειρά μου.

Θα ανάβω με τσιγάρα
θα σβήνω με ποτά...
τώρα που πήρα τη λαχτάρα
στάχτη να γίνουν όλα πια.

Απόψε θέλω να πιω...
Όλους κι όλα να τα διαγράψω.
Μέσα στον καπνό να εξαφανιστώ
πίσω να μην ξανακοιτάξω

Τηλεφωνητής - Χάρις Αλεξίου

Πήρα εκατό φορές
για να μάθω αν ζεις
μου απάντησε που λες τηλεφωνητής.

Πήρα να σου πω φιλιά
με το φως σβηστό.
Ευτυχώς που είν' η δουλειά
και θα ξεχαστώ.

Κι όχι δεσμοί, χωρισμοί, της ζωής πειρασμοί
κι όχι τίποτα πια.
την αφορμή στο κορμί στη γραμμή
που κοιτάνε καχύποπτα πια.
να βασανίζομαι το σώμα σου να βρω
κι εσύ να παίζεις το χαμένο θησαυρό

Και γύρω η νύχτα μια νύχτα σα νύχτα να πέφτει
και να 'ναι πρωί.
κι η απουσία στα δίχτυα με δίχτυα να ψάχνει
να βρει το γιατί.
να βασανίζομαι το σώμα σου να βρω
κι εσύ να παίζεις το χαμένο θησαυρό
και γύρω η νύχτα μια νύχτα σα νύχτα να πέφτει
και να 'ναι πρωί.

Σ' ένα κόκκινο χαρτί
μ' ενα μπλε στιλό
μου 'χες γράψει πώς και τι
και τον αριθμό.

Και μιλούσαμ' ως αργά
δε σ' αφήνω, δεν
κι όπως σ' έχανε η καρδιά
πήρε το μηδέν.

Θα ζω για σένα - Γιάννης Πουλόπουλος

Ούτε μία στιγμή ούτε ένα λεπτό
δεν θα κουραστώ να σε αγαπώ
πέρασα πολλά και το ξέρω πια
πως είναι σταθμός τούτη η αγκαλιά.

Εγώ θα ζω για σένα οι δυο θα γίνουμε ένα
απλά σαν δυο σταγόνες που πέφτουν στο νερό.
Εγώ θα ζω για σένα οι δυο θα γίνουμε ένα
σε μια μεγάλη αγάπη σαν τον ωκεανό.

Όλα είσαι εσύ μες στον κόσμο αυτό
τι μπορώ να πω πιο πολύ απλό,
είσ' η μέρα μου είσ' η νύχτα μου
είσ' η ζάχαρη στην πίκρα μου.

Για το χαμογελό σου τραγουδώ - Νίκος Παπάζογλου

Για το χαμόγελό σου τραγουδώ
γιατί μου δείχνει πως το κλάμα έχεις γνωρίσει
και για το βάδισμά σου το γλυκό
που μόνο όποιος σκόνταψε μπορεί να εκτιμήσει

αυτό το χάδι που 'ναι τόσο τρυφερό
είναι από χέρια που σκληρά έχουν παλέψει
κι αυτά τα χείλη που με αγάπη με φιλούν
δεν τ' άκουσα ποτέ πικρή να πούνε λέξη

Για το χαμόγελό σου τραγουδώ
που όσο κι αν πόνεσες δεν το εγκαταλείπεις
που με κουράγιο με γεμίζει αν το δω
και χάνονται με μιας τα σύννεφα της λύπης

Είμαι στ' αλήθεια τυχερός που σ' έχω εδώ
όταν τα πράγματα ζορίζουνε τριγύρω
και ξέρω αν τύχει και ποτέ εξαντληθώ
θα 'σαι στο πλάι μου επάνω σου να γύρω


Είμαι στ' αλήθεια τυχερός που σ' έχω εδώ
όταν τα πράγματα ζορίζουνε τριγύρω
και ξέρω αν τύχει και ποτέ εξαντληθώ
θα 'σαι στο πλάι μου επάνω σου να γύρω

Στιγμές - Νίκος Παπάζογλου

Ο Νίκος Παπάζογλου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1948 και έφυγε από κοντά μας το 2011 ήταν μουσικός, ερμηνευτής και δισκογραφικός παραγωγός. Ξεκίνησε την καριέρα του τη δεκαετία του 1960 περνώντας από τους Olympians. Συνεργάστηκε για πολλά χρόνια με τους Διονύση Σαββόπουλο, Μανώλη Ρασούλη και Νίκο Ξυδάκη. Έγινε γνωστός με το δίσκο του Μανώλη Ρασούλη, Η εκδίκηση της γυφτιάς. Από την παραγωγή αυτή του Σαββόπουλου, μαθαίνουμε ότι το παρατσούκλι του ήταν «push-pull», λόγω των τεχνικών του γνώσεων. Χαρακτηριστικό του Παπάζογλου ήταν το κόκκινο φουλάρι που φορούσε στο λαιμό σε όλες του τις εμφανίσεις. Τραγούδια του τραγούδησαν πολλοί μεγάλοι Έλληνες τραγουδιστές και επίσης στήριξε αρκετούς καλλιτέχνες και συγκροτήματα στα πρώτα τους βήματα μέσα από το στούντιό του, το Αγροτικόν, στη Θεσσαλονίκη.

Είναι κάτι στιγμές,
τρυφερές και λεπτές,
σαν κλωστές τυλιγμένες σ’ αδράχτι,
σε γυρνούν απαλά,
σε μεθούν σιωπηρά,
σε γεμίζουν με πείσμα και άχτι.

Για όλα αυτά που ζητάς,
για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας
και γυρνάς σαν τρελός,
του καθρέφτη εαυτός,
θύμα θύτης κακής συγκυρίας.

Πλημμυρίζουν το χθες
μαγεμένες σκιές,
που ξοπίσω μου γράφουν τροχιά,
με κρατούνε θαρρώ
σαν αλήθειες παλιές
σε λαβύρινθο δέσμιο βαθιά.

Είναι κάτι στιγμές,
σα μικρές πινελιές
ζωγραφιάς που δεν έχει τελειώσει,
λείπουν λίγα ακριβά
των χρωμάτων νερά,
για να δώσουν του τόπου τη γνώση.

Για τους κήπους της γης,
για το ροζ της αυγής,
για το κύμα που απόμεινε μόνο
να χαϊδεύει με αφρούς
τους πικρούς μας καημούς
και να διώχνει της πίκρας τον πόνο.

Για σένα τραγουδώ - Γιάννης Πουλόπουλος

Η αγάπη
Είναι πάθος που απαρνιέται και Θεό
Μα εγώ θα σ'αγαπώ
Κι ας χαθώ

Η αγάπη
Είναι αρρώστια που δεν έχει γιατρικό
Μα εγώ θα σ'αγαπώ
Κι ας χαθώ

Εγώ
Της μοναξιάς το τραγικό μηδενικό
Για σένα τραγουδώ
Εγώ
Πού΄χα ξεχάσει της φωνής μου την ηχώ
Για σένα τραγουδώ