Κίτρινα Φώτα - Θοδωρής Βουτσικάκης

Όλο τ απόγευμα δεν είπα τίποτα κρύβω τα λόγια μου μ ένα τσιγάρο έξω τα χρώματα σβήνουν και χάνονται κλείνω τα μάτια μου ανάσα να πάρω Πώς βραδιάζει νωρίς όλα εδώ σαν φινάλε γιορτής το μπαλκόνι στενό, κάτω η πόλη μυρίζει μοναξιά και καπνό Και μένω, κάτω απ τα κίτρινα φώτα στην πόλη που χώραγε πρώτα τη φωνή σου να λέει "σ αγαπώ" Σ έχω χάσει, μέσα στα κίτρινα φώτα στην πόλη που χώραγε πρώτα τη φωνή σου να λέει "σ αγαπώ" να λέει "σ αγαπώ" Όλο τ απόγευμα σ ένα παράθυρο και κάτω αδιάφορα ο κόσμος περνάει κάποιο ραδιόφωνο, μόλις που ακούγεται δίχως φτερά η ζωή μου πού πάει Πώς βραδιάζει νωρίς όλα εδώ σαν φινάλε γιορτής το μπαλκόνι στενό, κάτω η πόλη μυρίζει μοναξιά και καπνό Και μένω, κάτω απ τα κίτρινα φώτα στην πόλη που χώραγε πρώτα τη φωνή σου να λέει "σ αγαπώ" Σ έχω χάσει, μέσα στα κίτρινα φώτα στην πόλη που χώραγε πρώτα τη φωνή σου να λέει "σ αγαπώ" να λέει "σ αγαπώ"

Όμορφη Ζωή - Θοδωρής Βουτσικάκης

Βγες, τραγούδα τη ζωή Πες θα ‘ρθει ξανά πρωί. Δες τον ήλιο μ’ άλλα μάτια με ενός παιδιού χαρά γιατί κι εσύ παιδί ήσουν μια φορά. Ναι, το ξέρει ο ουρανός Ναι, ο τόσο μακρινός Αχ! Kι η νύχτα μ' όλα τ' άστρα πως κάπου εδώ στη γη πολλές καρδιές βαθιά έχουν μια πληγή. Να! Mια ρόδα που γυρνά Να! Tου λούνα παρκ η ρόδα σου γνέφει ανέβα τον κόσμο δες ξανά. Μ' αν ίσως δεν πιστεύεις πια κι αν σου λέω η ζωή πως είναι απέραντη ομορφιά. Δες είμαι δίπλα σου εγώ το σκοτάδι θα τελειώσει θα περάσει η συννεφιά. Πάει και δε γυρίζει πια πάει στου χρόνου τα κουπιά πάει, γοργά κυλάνε οι ώρες μα αν βρέξει μια βροχή λευκό γυμνό το λουλουδάκι ανθεί. Πάει και δε γυρίζει πια πάει κι απάντηση καμιά πάει, μα όπου κι αν ρωτάμε μας λεν' ό,τι αγαπάμε ζωντανό θα μείνει στην καρδιά. Μας λεν' ό,τι αγαπάμε ζωντανό πως μένει στην καρδιά. Είν΄ όμορφη η ζωή τραγούδα το κι εσύ Ειν' όμορφη η ζωή.

Θεός αν είναι - Γιάννης Κότσιρας

Τις νύχτες μπαίνεις στα όνειρά μου

λες κι ήρθες σε δικό σου κήπο

κι αν μεγαλώσαν τα φτερά μου

εγώ απ’ το πλάι σου δε λείπω

Θεός αν είναι

Χιλιάδες άγγελοι με τ’ άσπρα

κλωνάρια λησμονιάς μοιράζουν

κι από το σώμα μου σαν άστρα

παιδιά δικά σου ανάσες βγάζουν

Θεός αν είναι στις φλόγες να καείς

κι απ’ το δάκρυ μου φωτιά να πιεις

δεν μπορείς μια ζωή καρδιά να συγχωρείς

Θεός αν είναι κι αν μ’ αγαπάει κανείς

Θεός αν είναι κι αν μ’ αγαπάει κανείς

Οι φίλοι μου όλοι εδώ και χρόνια

ζευγάρια γίναν φτιάξαν σπίτια

μονάχα εμένα χάσκει ακόμα

χωρίς μια στέγη ετούτη η αλήθεια

Θεός αν είναι στις φλόγες να καείς

κι απ’ το δάκρυ μου φωτιά να πιεις

δεν μπορείς μια ζωή καρδιά να συγχωρείς

Θεός αν είναι κι αν μ’ αγαπάει κανείς

Θεός αν είναι κι αν μ’ αγαπάει κανείς

Στερεότυπα - Δ. Γαλάνη

Ώρα τρεις τη νύχτα, 

ανεβαίνω τα σκαλιά

μα δε νυστάζω

μ’ ανοιχτό το φως ξανά, 

τη δική σου τη μεριά

ούτε που κοιτάζω

Τι είναι αυτό που λείπει

απ’ τη μέσα μου ζωή

τα δάχτυλά σου

μια γουλιά νερό θα πιω

πώς αλλιώς να καταπιώ

πως τα πάντα αλλάζουν

Πάρε εσύ τα χάδια

τα γυμνά σκοτάδια

τα πρωτότυπα

κι άσε εδώ για μένα

κάτι στοιχειωμένα

σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, 

σ’ αγαπώ καρδιά μου

στερεότυπά μου

έτσι τ’ όνομά μου δεν ξανάκουσα

και γι’ αυτό θυμώνω

που θα λέω στον πόνο

σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ

λες κι είμαστε αγκαλιά...

Άμα θες να δεις

τη δικιά μου τη σκιά

αντί για μένα

όπου πάω, τ’ ακούς, να `ρθείς

να κοιτάς από μακριά

το δικό σου ένα

Δεν μπορώ να ζω

εδώ μέσα άλλος κανείς

θα βγω λιγάκι

δυο μικρά πουλιά πετούν

στα μηνύματα αδειανό

τ’ άσπρο φακελάκι

Πάρε εσύ τα χάδια

τα γυμνά σκοτάδια

τα πρωτότυπα

κι άσε εδώ για μένα

κάτι στοιχειωμένα

σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, 

σ’ αγαπώ καρδιά μου

στερεότυπά μου

έτσι τ’ όνομά μου δεν ξανάκουσα

και γι’ αυτό θυμώνω

που θα λέω στον πόνο

σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ

λες κι είμαστε αγκαλιά...

Κύμα το κύμα - Αρβανιτάκη Ελευθερία

Ελαφρώνει το σώμα, ο ύπνος ο αμέριμνος

και κοχύλια γεμίζει τώρα η έρημος.

Απροσδόκητα μπήκες στη σχισμή των ονείρων μου

και του αγγέλου το σώμα κουλουριάζεται γύρω μου.

Κύμα το κύμα η πέτρα λιώνει

του ονείρου η αύρα μας ενώνει.

Τρεμοπαίζει η σιωπή πριν χαθεί η σελήνη

και του αγγέλου τα δάκρυα ανεμώνες και κρίνοι.

Το παράδοξο θαύμα την ψυχή δυναμώνει

ένα όνειρο απλά πως μπορεί και μας σώνει.

Πάτωμα - Τάνια Τσανακλίδου

Κοντά στα κύματα 

θα χτίσω το παλάτι μου

Θα βάλω πόρτες 

μ’ αλυσίδες και παγώνια

Και μες στη θάλασσα 

θα ρίξω το κρεβάτι μου

γιατί κι οι έρωτες 

μου φάγανε τα χρόνια 

Να κοιμηθώ στο πάτωμα 

να κλείσω και τα μάτια

γιατί υπάρχουν κι άτομα

που γίνονται κομμάτια

Ξυπνώ μεσάνυχτα

κι ανοίγω το παράθυρο 

κι αυτό που κάνω

ποιος σου το’ πε αδυναμία

Που λογαριάζω 

το μηδέν μου με το άπειρο 

και βρίσκω ανάπηρο 

τον κόσμο στα σημεία

Να κοιμηθώ στο πάτωμα

να κλείσω και τα μάτια

γιατί υπάρχουν κι άτομα 

που γίνονται κομμάτια...

Η θάλασσα κι εσύ - Γιώργος Νταλάρας & Μαρινέλλα

Δεν ξέρω τι, δεν ξέρω πως
σ’ αγαπάω και σκορπάω λες και είμαι φως
και η φωνή μου τότε σαν το νερό
που ακολουθεί το ναι του ανέμου
μ’ ένα κύμα να ενωθεί
μέχρι που σμίγει ο ουρανός
Σ’ ένα καθρέπτη υγρό κοιτάξου τότε
Έρωτας είναι
Τα μάτια σου κι θάλασσα
Απέραντο μου γίνε
Έρωτας είναι
Το κύμα που λαχτάρισε
ν’ ακούσει αυτό το μείνε
Απόψε

  
Δεν έχει αντίο
Ο λόγος που μας ένωσε απόψε εμάς του δύο
Δεν έχει αντίο
Δελφίνια τα τραγούδια μας,
Στου χρόνου τ’ άσπρο πλοίο
Απόψε

Πεταλούδα της φωτιάς - Μαργαρίτα Ζορμπαλά

Σκοτάδι ανάβει, κυλάει η ζωή μου στάλα-στάλα,
η νύχτα σκάβει, την πιο βαθιά της την πληγή,
δώσε μου την αχυρένια μου τη μπάλα,
να παίζω απ' έξω, με τον ίσκιο μου στη γη.

Αχ! πεταλούδα που πετάς
πάνω απ' τη λύπη,
κι απ' όσους έρωτες ρωτάς
κανείς δε γνώρισε θεό...

Αχ! πεταλούδα της φωτιάς
δυο μαύροι κήποι,
για να νυχτώσει η χαρά
κι η στάχτη απ' τα φτερά.

Η εποχή της αγάπης - Δήμητρα Γαλάνη

Τ' όνομά σου μου 'φερνε το σφύριγμα του αγέρα
τ' όνομά σου κι έτρεμε η ψυχή
Ετοιμάσου μου 'λεγε η καρδιά μου κάθε μέρα
στην υγειά σου μ' έπινε η βροχή

Τρυφερά τις νύχτες την αγάπη μου φωνάζεις
τρυφερά σε γύρευα κι εγώ
Το πρωί τριαντάφυλλο του κήπου μου φαντάζεις
το πρωί τ' αγκάθι σου είμαι εγώ
Μα αν δεν σε βρω, να μην ξεχνάς
ό,τι σταυρώνεις το προσκυνάς
Τ' άγγιγμά σου χάραζε το σώμα μου απ' τη μνήμη
πρώτα η πίστη κι ύστερα διωγμοί
Κάποιος άλλος φόραγε και μ' έκανε συντρίμμι
τ' άρωμά σου κι έφυγα χλωμή
Τρυφερά τις νύχτες την αγάπη μου φωνάζεις...
Μα αν δεν σε βρω, να μην ξεχνάς
ό,τι σταυρώνεις το προσκυνάς
Μα αν δεν σε βρω μην το λησμονάς
ό,τι σταυρώνεις το προσκυνάς

Θάλασσα - Milva

Maria Ilva Biolcati  γεννήθηκε το 1939, στην Ιταλία και είναι γνωστή ως Milva. Είναι δημοφιλής στην Ιταλία και στο εξωτερικό, έχει θριαμβεύσει στις μουσικές και θεατρικές σκηνές σε όλο τον κόσμο, και έχει λάβει τη δημοφιλή αναγνώριση στην πατρίδα της, την Ιταλία, και ιδίως στη Γερμανία, όπου έχει συχνά συμμετείχε σε μουσικές εκδηλώσεις και τηλεοπτικά μουσικά προγράμματα. Έχει επίσης κυκλοφορήσει πολλά επιτυχημένα άλμπουμ στη Γαλλία, την Ιαπωνία, την Κορέα, την Ελλάδα, την Ισπανία και τη Νότια Αμερική. 

Παράμ, παράμ, παράμ - γυρνάω, χορεύω
στην άμμο του χειμώνα με τα φύκια,
τη θάλασσα που αρρώστησε γιατρεύω
και κάνω με τα αστέρια σκουλαρίκια.

Παράμ, παράμ, παράμ - παραμονεύει
στο πέλαγο του χρόνου το καράβι,
μιαν άγκυρα η ζωή μου ζητιανεύει
το βάθος του έρωτά της να συλλάβει.

Θάλασσα, μάνα, αρμύρα μου εσύ, γαλάζια μοίρα,
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα,
θάλασσα μνήμη, μαύρο μου ασήμι,
πάρ' την καρδιά μου και κάν' την νησί, του ανέμου αγρίμι.

Παράμ, παράμ, παράμ - παραμυθένιο
ναυάγιο μες στα σύννεφα η σελήνη,
κορμί του Ποσειδώνα σιδερένιο,
λιοπέτρινο μουσείο να σε κλείνει.

Θάλασσα, μάνα, αρμύρα μου εσύ, γαλάζια μοίρα,
για παραμάνα στον ώμο χρυσή τον ήλιο πήρα,
θάλασσα μνήμη, μαύρο μου ασήμι,
πάρ' την καρδιά μου και κάν' την νησί, του ανέμου αγρίμι.

Η ξενητειά - Ελευθερία Αρβανιτάκη

   

 Βαριά βραχιόλια οι λύπες
πως μ' αγαπάς δεν είπες.
Το 'χω παράπονο μάνα μου, στόμα μου
κι ας πέθανε το σώμα μου.........

Δε θέλω, φως μου, κόσμο
στα χείλη μου έχω δυόσμο.
Το 'χω παράπονο πάρε μου, ζήτα μου
της λησμονιάς σαϊτα μου..........

Σου στέλνω μ' ένα γράμμα
του φεγγαριού τη λάμα.
Παρ' τη και χτύπα με μάνα μου, τρέλα μου
κι αν κλαίει η ψυχή σου, γέλα μου...........
 

Ψηλά βουνά κι εσείς των άστρων θωριές.
Ποτάμια αχνά, ελάτια, δάφνες, μυρτιές..............

Την καρδιά μου, ωχ φωτιά μου, όποιος δει
να της πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί.
Ξενιτειά μου, έρωτά μου, φως κι αυγή
πριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η γη...........

Φαράγγια υγρά κι εσείς των δράκων σπηλιές
αετών φτερά κι ανέμων μαύρες φωλιές............

Την καρδιά μου, ωχ φωτιά μου, όποιος δει
να της πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί.
Ξενιτειά μου, ερωτά μου, φως κι αυγή
πριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η γη..............

Αηδόνι εσύ, πλανεύτρα στάχτη που καις
με ποιό κρασί μεθάει τα μάτια του, πες...........

Τηλεφωνητής - Χάρις Αλεξίου

Πήρα εκατό φορές
για να μάθω αν ζεις
μου απάντησε που λες τηλεφωνητής.

Πήρα να σου πω φιλιά
με το φως σβηστό.
Ευτυχώς που είν' η δουλειά
και θα ξεχαστώ.

Κι όχι δεσμοί, χωρισμοί, της ζωής πειρασμοί
κι όχι τίποτα πια.
την αφορμή στο κορμί στη γραμμή
που κοιτάνε καχύποπτα πια.
να βασανίζομαι το σώμα σου να βρω
κι εσύ να παίζεις το χαμένο θησαυρό

Και γύρω η νύχτα μια νύχτα σα νύχτα να πέφτει
και να 'ναι πρωί.
κι η απουσία στα δίχτυα με δίχτυα να ψάχνει
να βρει το γιατί.
να βασανίζομαι το σώμα σου να βρω
κι εσύ να παίζεις το χαμένο θησαυρό
και γύρω η νύχτα μια νύχτα σα νύχτα να πέφτει
και να 'ναι πρωί.

Σ' ένα κόκκινο χαρτί
μ' ενα μπλε στιλό
μου 'χες γράψει πώς και τι
και τον αριθμό.

Και μιλούσαμ' ως αργά
δε σ' αφήνω, δεν
κι όπως σ' έχανε η καρδιά
πήρε το μηδέν.

Έφυγα - Δήμητρα Γαλάνη

Έφυγα γιατί έπρεπε να μείνω αλλιώς
Έφυγα γιατί άνοιξε ο καημός μου ο παλιός
στα άγγιγμα του όχι μας
σαν κουρασμένο ρούχο
γιατί έφυγα και απέφυγα
που τέτοια αγάπη σου’ χω

Δυο σπίρτα που `μειναν στις νύχτας το κουτί
να μην τ’ ανάψεις
Την πόρτα σου μονάχα την κουτή
για ρώτα την πως έφυγα
νομίζοντας πως θες να με φωνάξεις

Έφυγα γιατί έπρεπε να ζήσω αλλιώς
Έφυγα όπως φεύγει το σκοτάδι απ’ το φως
Μια κάφτρα μόνο γυάλισε λες και ήθελε να δείξει
ποιο κουράγιο το κουβάλησε το θέλω που’ χα πνίξει

 Δυο σπίρτα που `μειναν στις νύχτας το κουτί
να μην τ’ ανάψεις
Την πόρτα σου μονάχα την κουτή
για ρώτα την πως έφυγα
νομίζοντας πως θες να με φωνάξεις

Το πάτωμα - Τάνια Τσανακλίδου

Η Τάνια Τσανακλίδου γεννήθηκε στη Δράμα το 1952, σε μικρή ηλικία μετακόμισε με την οικογένειά της στην Θεσσαλονίκη. Η πόλη αυτή έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην καριέρα της . Από τα οκτώ της ακούει για  μια θεατρική σκηνή, από παιδική περιέργεια διεκδικεί ένα ρόλο σε παιδικό θέατρο. Ένα χρόνο μετά έπαιξε στο «απόψε αυτοσχεδιάζουμε» με τον θίασο Μυράτ-Ζουμπουλάκη.

Κοντά στα κύματα
θα χτίσω το παλάτι μου
Θα βάλω πόρτες
μ’ αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα
θα ρίξω το κρεβάτι μου
γιατί κι οι έρωτες

μου φάγανε τα χρόνια

Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια

Ξυπνώ μεσάνυχτα
κι ανοίγω το παράθυρο
κι αυτό που κάνω
ποιος σου το ‘πε αδυναμία
Που λογαριάζω
το μηδέν μου με το άπειρο
και βρίσκω ανάπηρο
τον κόσμο στα σημεία

Να κοιμηθώ στο πάτωμα
να κλείσω και τα μάτια
γιατί υπάρχουν κι άτομα
που γίνονται κομμάτια…

Δεν είν’ η αγάπη ζωγραφιά - Δήμητρα Γαλάνη

Η Δήμητρα Γαλάνη γεννήθηκε στην Αθήνα τον Νοέμβριο του έτους 1952. Σε ηλικία 16 ετών ξεκίνησε τα πρώτα βήματα στο χώρο του τραγουδιού.

Της νύχτας οι φωνές, του δρόμου το φανάρι.
Ποιος ξέρει πού γυρνάς, πού νά `ρθω να σε βρω.
Ας ήταν μια φορά ακόμα να σε δω
να βγεις στο δρόμο μου μπροστά
μαζί σου να με πάρεις.
Δεν είν’ η αγάπη ζωγραφιά τα χρώματα ν’ αλλάξεις,
δεν είν’ αστέρι ο καημός τη μέρα να κρυφτεί,
ούτε παιχνίδι είν’ η καρδιά στην άμμο για να γράψεις,
δεν είν’ η αγάπη ζωγραφιά, σου το ’χω ξαναπεί.
Της νύχτας οι φωνές, τα σπίτια που παλιώνουν,
παράθυρα κλειστά σε πνίγουν στο λαιμό.
Ας ήταν μια φορά ακόμα να σε δω
την ώρα αυτή που σαν σκιές
τα λάθη μεγαλώνουν.

Προσωπικά - Ελένη Δήμου

Η Ελένη Δήμου γεννήθηκε το έτος 1954. Είναι δημοφιλής τραγουδίστρια της ελαφράς, λαϊκής και της νέο- ελαφράς μουσικής, με ακμή καλλιτεχνική κατά τη δεκαετία του 1980.

 
Προσωπικά δεν έχω αισθήματα για σένα φιλικά
μονάχα βήματα θιγμένα ερωτικά,
που μ’ αναγκάζουνε να φεύγω βιαστικά

Προσωπικά δε θέλω τίποτα μαζί σου λογικά
μου πάει ο ήχος της φωνής σου τραγικά
και δεν αλλάζω το κορμί σου με την άψογη ζωή σου
τελικά

Προσωπικά εγώ τρελαίνομαι,
το παραμύθι σου και να `μαι και να φαίνομαι
Προσωπικά δεν έχω αίσθηση
αυτό που ζούμε αν είναι αλήθεια ή παραίσθηση
προσωπικά
Προσωπικά, τυχαίνει βράδια με τραγούδια λαϊκά
ντυμένη κι άδεια κι αφημένη γενικά
να μεταφράζω τη σκηνή δραματικά

Προσωπικά, εμένα ο χρόνος μου γυρίζει κυκλικά
κι αλλάζει ο τόνος μου στο τέλος ειδικά
γι’ αυτό να ξέρεις κι επιμένω, κι ας μου το `χεις ξεγραμμένο
οριστικά