Κίτρινα Φώτα - Θοδωρής Βουτσικάκης

Όλο τ απόγευμα δεν είπα τίποτα κρύβω τα λόγια μου μ ένα τσιγάρο έξω τα χρώματα σβήνουν και χάνονται κλείνω τα μάτια μου ανάσα να πάρω Πώς βραδιάζει νωρίς όλα εδώ σαν φινάλε γιορτής το μπαλκόνι στενό, κάτω η πόλη μυρίζει μοναξιά και καπνό Και μένω, κάτω απ τα κίτρινα φώτα στην πόλη που χώραγε πρώτα τη φωνή σου να λέει "σ αγαπώ" Σ έχω χάσει, μέσα στα κίτρινα φώτα στην πόλη που χώραγε πρώτα τη φωνή σου να λέει "σ αγαπώ" να λέει "σ αγαπώ" Όλο τ απόγευμα σ ένα παράθυρο και κάτω αδιάφορα ο κόσμος περνάει κάποιο ραδιόφωνο, μόλις που ακούγεται δίχως φτερά η ζωή μου πού πάει Πώς βραδιάζει νωρίς όλα εδώ σαν φινάλε γιορτής το μπαλκόνι στενό, κάτω η πόλη μυρίζει μοναξιά και καπνό Και μένω, κάτω απ τα κίτρινα φώτα στην πόλη που χώραγε πρώτα τη φωνή σου να λέει "σ αγαπώ" Σ έχω χάσει, μέσα στα κίτρινα φώτα στην πόλη που χώραγε πρώτα τη φωνή σου να λέει "σ αγαπώ" να λέει "σ αγαπώ"

Όνειρο που φεύγει είναι η ζωή - Παντελής Θαλασσινός

Όνειρο που φεύγει είν’ η ζωή,
μέσα στ’ όνειρό μου είσαι και συ.

Έρχεσαι πάντα το βράδυ
μελαγχολικά
σα το στερνό το τρένο του χειμώνα,
η καρδιά μου χιονισμένη
στέπα ερημική προσμένει
τον καημό σου και σε καρτερεί.

Έρχεσαι και δε σωπαίνεις,
μέσ’ από τη στάχτη
μια φωτιά γυρεύεις κι όλο φεύγεις
τριγυρνάς μέσα στη νύχτα
φάντασμα ωχρό της προσμονής μου
μαυροπούλι ερημικό.

Όνειρο που φεύγει είν’ η ζωή,
μέσα στ’ όνειρό μου είσαι κι εσύ.

Κι όπως έρχεσαι έτσι φεύγεις
έτσι απρόσμενα αγαπάς
μισείς ξεχνάς πλάνες μαζεύεις
μα η καρδιά μου χιονισμένη
στέπα ερημική προσμένει
τον καημό σου πάντα καρτερεί.

Όνειρο που φεύγει είν’ η ζωή,
μέσα στ’ όνειρό μου είσαι κι εσύ.